Een woordje van Lieve om deze blog officieel te openen...

Naar het schijnt wordt het tijd dat ik, Lieve, ook wat vertel: totnogtoe was ik echt nog te druk bezig met regelen en organiseren! Maar als ik begin te vertellen ben ik moeilijk te stoppen... u bent gewaarschuwd...Op de meest gestelde vragen "wat ga jij er doen en hoe kijk jij ertegenaan" zou ik misschien best antwoorden: kijk eens goed naar mijn schilderijen: het antwoord vind je daar.

Het schilderij "viaggio verso la luna" (boven) en "toen jij bij mij langskwam..."(onder) drukken best mijn houding tegenover dergelijke avonturen uit. (deze twee schilderijen maken deel uit van een reeks , genaamd: " een uniek gesprek", bestaande uit 13 schilderijen)

In het eerste schilderij zweeft een koppel door de ruimte. Belangrijk is dat ze met z'n tweetjes zijn: apart en toch samen, vrij en ontspannen. Minder belangrijk is of ze nu net omhoogspringen of vallen of zomaar zweven: geen enkel gegeven in het schilderij geeft een aanwijziging... Ze genieten wel, denk ik. Daarenboven: het witte vlak is niet zo wit als het lijkt en het donkere vlak is best boeiend: vol tinten en losse vormen...

De vrouw én het touwtje in "Toen jij bij mij langskwam..." vertellen eveneens hoe ik sta tegenover dergelijke nieuwe situaties. Haar houding en hoe ze kijkt naar die man, die flegmatiek voorbijkomt, spelend op een fluit en zittend op zijn os (alsof dit dagelijkse kost is) ,is geamuseerd, niet afwijzend, ze laat het op haar afkomen en weet maar al te goed dat hét touwtje al aanwezig is. Het touwtje dat hen verbindt, knopen legt (losse, zoals je ziet), en open verdwijnt naar ergens....
Kortom en met andere woorden: ik geloof dat dergelijke avonturen zélfs al lopen ze moeilijk of vallen ze tegen (liefst niet té), ons alleen maar wijzer kunnen maken... dus verlang ik ernaar. Ik koester dit schilderij heel erg omdat ik met die houding van me, wel blij ben en ik geloof dat het kijken naar dit schilderij mij op mijn tachtigste nog dat fijne gevoel zal geven...

Naast dit picturale antwoord moet ik zeggen dat ik ook reuzebenieuwd ben om te zien hoe kunstenaars in China nu omgaan met de nieuwe én graag ook met de oude beeldtaal en hoe de toeschouwer daarop reageert. In 1988 werd ik officieel uitgenodigd door Shanghai om er een internationale tekenwedstrijd te jureren: van elk deelnemend land, het waren er 12, werd één jurylid uitgenodigd (op zich was het al een fantastische ervaring om daar destijds, ik was 27 jaar, in dat verre land samen te zitten tussen "collega's" van over de hele wereld). Toen heb ik op de academie van Shanghai een toespraak gehouden waarin ik pleitte om hun eigen fantastische, traditionele beeldtaal in ere te houden, op welke manier dan ook (zelf schilderde ik toen abstract...). Ik zal met belangstelling plaatselijke musea en galleriën afschuimen...

Als ik in China aankom zou ergens een atelier voor mij klaarstaan, is me beloofd. Dat is natuurlijk ook spannend: ik schilderde hier de voorbije twee jaar, zonder toen al te weten dat we naar het Oosten vertrokken, oosterse figuren: welk een inspiratie zal China me geven? Ik heb nu het gevoel dat het kleine schilderijtjes worden, geschilderd in een klein hoekje... Zou ik me al een beetje aan het beschermen zijn tegen de grootte van dat land...? Afwachten...

En natuurlijk wil ik ook een beetje reizen! Ah, we willen op die hoogste trein naar Tibet, natuurlijk, en ik wil toch ook eens terug naar Peking, Shanghai en zoveel andere plaatsen waar ik ooit was en zeker naar die waar ik nooit was... en eens op bezoek naar die onbeminde buur, Japan, wil ik ook... Zullen die twee jaar volstaan? Dat is nochtans erg onze bedoeling, want wij willen onze leuke vrienden en contacten hier niet kwijt: we willen wel terugkomen...

Maar voor ik aan dat grote avontuur echt kan beginnen mag ik nog twee andere grote avonturen afwerken: twee solotentoonstellingen (september in Ekeren, december in Brugge) waar telkens mijn reeks "een uniek gesprek" getoond wordt: dertien schilderijen met oosterse figuren. Samen met andere reeksen: schilderijtjes als een feestje: wriemelingen met blaadjes en fruit of bloemen. Of de reeks met pralinetjes: schilderijtjes die ik mijn hele schilderscarriere lang zal schilderen als mijn persoonlijke ode aan mijn jeugd. Kijkt u even op mijn website: www.lievedejonghe.be
Dit betekent dat ik pas in januari definitief naar China vertrek. Tot dan wordt het pendelen tussen de continenten.

Lieve