14.02.2007 LIEVE VIERT CHINEES NIEUWJAAR
Toen Frank weken geleden ons vliegticket van vandaag reserveerde dacht hij eraan dat dit Valentijndag was, vandaag zelf viel onze yuan in jiao's. Gisteren in de stad, vroegen we ons al af waarom men plots overal rode roosjes verkocht. Vandaag, in de luchthaven kleven onze ogen aan massa's gigantisch grote bloementuilen (waaronder knalblauwe tulpen!) van reizigers. Het is toch nog te vroeg om dit mee te nemen als nieuwjaarsgeschenk? Pas toen we een meisje zagen met een tuil van een halve meter doorsnede, ze kon in het vliegtuig noch eten noch bewegen, waarin met rode rozen twee harten verwerkt waren snapten we het: de chinezen hebben Valentijn ontdekt!
We vliegen van Lijiang naar Kunming in 40 min en van Kunming naar Peking in 2u50. De taxirit naar het hotel duurt een eeuwigheid. Letterlijk omdat de chauffeur de weg niet kent, figuurlijk omdat hij onvoorstelbaar kamikaze rijdt. Hij rijdt afritten van de autosnelweg op en opritten af om de tol niet te moeten betalen! Hun manier van inhalen en kruispunten oversteken waar ik het al zo moeilijk mee had is hiermee vergeleken niet eens erg meer!
Ik moet ervan bekomen voor ik kan inslapen!

DONDERDAG 15 FEBRUARI 2007
ONTMOETING MET EEN MONUMENT VAN EEN VROUW
Om tien uur worden we verwacht bij Isabelle Crook. Dit is de vrouw van 93 jaar die Frank tijdens zijn heenreis heeft leren kennen. Zij is de dochter van een Candees missionaris die werkte in Shengdu (west China), haar geboorteplaats. Later leefde ze terug in Canada tot ze haar man leerde kennen. Hij was een communistische journalist die er van droomde een rapport over de Chinese revolutie op het platteland in de jaren 40 te maken en zo geschiedde. Zij was inmiddels antropologe. Destijds reisden ze hierheen per boot via Honolulu: ze deden er drie weken over tot in Shanghai vanwaar ze een vervolg van zes weken op de Yangtse hadden. Toen in 1949 de oprichting van de Volksrepubliek in het vooruitzicht kwam, kregen ze een taak aangeboden om de diplomaten voor het nieuwe regime Engels te leren; ze bleven voor de rest van hun leven in China. Ze hebben hier drie kinderen op de wereld gezet en grootgebracht, waaronder Michael die we al eerder ontmoeten. We krijgen een exemplaar van hun boek uit de jaren 40, dat onlangs door de Chinezen heruitgegeven werd in het Engels:"Mass movement in a chinese village". Ik voel me er erg vereerd mee. Dit is geen gewone vrouw! Wat een leven! In mijn beperkt Engels vuur ik mijn vragen op haar los want dit vind ik bijzonder interessant: gesproken van informatie uit de eerste hand! Ze antwoordt ook op een directe manieren ik kan je vertellen dat ik meer last heb van Alzheimer en het vermoeidheidsyndroom dan zij! Op mijn vraag hoe ze het achteraf allemaal bekijkt antwoordt ze uitgebreidt.
Ik vraag hoe ze terugkijkt op haar beslissing om in China te blijven wonen na de communistische machtsovername. Met overtuiging zegt ze dat het het beste is wat haar in haar leven kon overkomen. Wat ze denkt van het huidig China? Wellicht is het niet te vermijden dat het ook vrije markt wordt, in deze wereld, maar ze hoopt dat het niet betekent dat de socialistische idee volledig verloren gaat. Haar ideeen komen nogal overeen met mijn kijk op China, gevormd na mijn reis door diverse andere derdewereld landen als Afrika en Indie en China.
Het is moeilijk om te genieten van de overheerlijke maaltijd: chinees konijn mét pruimen!
Het afscheid is bijzonder warm. Ze vraagt Frank waarom ik niet eenvoudigweg in Peking kom schilderen zodat we nog veel kunnen praten. Zou ik ook wel willen!
We hebben nog enkele uren in Peking voor we naar Shenyang vliegen. Alle koffers (het zijn er nu wel veel want de koffers van Belgie pikten we nu ook op) en wij de taxi in en nog even 798 bezoeken. Dit is hét avant-garde kunstcentrum van Peking. Het is ondergebracht in een immens voormalig fabriekcomplex. Je vindt er de ene galerie na de andere. Een fantastische sfeer! En het meeste is nu vanwege de feesten gesloten, wat moet dit niet zijn in andere tijden. We haasten ons niet want één ding is duidelijk: ik moet toch terugkomen! Ik denk dat ik toch eens ga kittelen bij 'mijn' Willockx om dit samen te bezoeken, ik weet trouwens dat hij wel zin in heeft in een Chinareisje!
Net op de dag dat ik één maand geleden Belgie achter me liet, vliegen we nu naar m'n volgende tijdelijke woonplaats. Ik voel me wel opgewonden, reuzebenieuwd! (Wanneer ga ik toch paniekeren? Dit moet toch eens gebeuren, nietwaar?)
De massale drukte in de luchthaven versterkt mijn opwinding en die van de andere passagiers: maar zij denken duidelijk alleen aan naar huis gaan om nieuwjaar te vieren. De feeststemming druipt ervan! Dit wordt zo verwarrend voor mij! Net nieuwjaar achter de rug en er weer eentje gaan vieren! Ik begin me al af te vragen of ik straks ook verjaardagskaartjes ontvang! Je zou van minder het noorden verliezen.
In elk geval we vliegen naar het noorden want de pelsmantels duiken op.
We zetten voet op Shenyang-bodem om 19u30, nemen de bus tot in het centrum: aan de verlichtingspalen langs de autosnelweg tel ik tot 200 lampionnen, aan elke paal twee en men is nog volop bezig aan ophangen! Dit WORDT feesten, willen of niet! Een flashy stad presenteert zich! Wauw!!! We zoeken een restaurantje want Frank beseft dat er op het appartementje niet veel te eten valt. Afstappen op de verkeerde plaats: geen restaurantjes in deze buurt, verder stappen met al die valiezen, we worden moe en beslissen het allereerste te nemen dat we tegen komen. Je gelooft het NOOIT: mijn eerste maaltijd in Shenyang gaat door in een echte PizzaHut!!! Moet ik hiervoor de halve wereld afschuimen! Maar... het smaakt ons mateloos: vooral het rauwkostje!
Een aardigheid is te zien hoe de Chinezen de salad bar gebruiken: ze stapelen het slaatje zeer ingenieus TORENhoog, spenderen daar wel twintig minuten tot een half uur aan. Niet te doen! De max is dat ze uiteindelijk wel meer dan de helft daarvan laten staan! Maar dat hoort bij de traditie: als je uit eten gaat, bestel je veel en laat je veel staan. Specimen als wij die alles opeten lopen hier niet rond.
Van de universiteit waar we wonen is niet veel te zien, het is nacht. Ons appartementje valt mee, vind ik. Piepklein, dat wel, en ik zal hard moeten nadenken om er de meubels praktisch én gezelllig te herschikken, en om het een persoonlijke touch te geven. Maar op één of andere manier straalt het voor mij de sfeer uit van het appartementje van mijn ouders in Spanje, al is dit wel een heel stuk kleiner. Zijn het die witte muren die ernaar refereren? Of misschien gewoon weg mijn eigen manier van nu omgaan met een kleine ruimte met weinig kasten? Ook bij mijn ouders komt de chocolade dan plots te voorschijn uit een kast waarvan je het niet verwacht, of hangt één en ander op aan een stukje ijzerdraad... Wat er goed aan is: ik voel me nog steeds in vankantiestemming!
Frank toont apetrots al zijn aanwinsten: zijn éne kookpot, de microgolf met pot (stond hier), de rijstkoker(gekregen), zijn hele servies zijnde: twee koppen, twee bordjes, twee bestekken, één glas... zijn vuilnisblik en borsteltje, zijn fiets die in de living staat en dit is het ongeveer. Oja, zou ik de dvd speler nog vergeten: ook gekregen! Het is namelijk zo dat vele mensen hier tijdelijk wonen en bij weggaan hun spullen dus uitdelen. (kun je je nu voorstellen dat hij een electrisch deken weigerde? Al valt de temperatuur hier nu mee moet ik zeggen. Buiten is het uitzonderijk warm voor deze streek: rond het vriespunt en binnen is het vrij goed verwarmd)
Dit wordt mijn eerste nacht in Shenyang. Inderdaad... Frank had gelijk: het is een keihard bed, ééntje zoals we in de slechte hotels tegenkwamen, gedurende onze reis in het zuiden.

VRIJDAG 16 FEBRUARI

Ik vind het spannend om mijn spullen te bekijken die ik in augustus opstuurde in een kist: ik ben al lang vergeten wat ik opstuurde, zelfs de inhoud van mijn valies die in Peking bleef staan tijdens onze reis ken ik niet meer. Het pakken moest dan ook steeds zo ontzettend snel gaan! Af en toe moet ik lachen om wat ik vind (DOZEN laxeermiddel: zal ik echt niet nodig hebben. En dozen tampax:vind je hier op elke straathoek. Ah, die herbruikbare kleefstrips: dat was slim, en mijn Molen-keukenmesje: super!) en heb ik wel eens spijt om wat ik niet vind (waarom bracht ik toch mijn warmste schoenen niet mee? En die warme sjerp en sjaal? Niet te begrijpen. En had ik geweten dat je hier nergens een keukenhanddoek vindt...) De dag begint met het verkennen van de nabije omgeving. De universiteit is omwille van de feestdagen superrustig: we lopen hier alleen rond! Het is wel een indrukwekkend knappe universiteit: alles net en nieuw. Frank had gelijk: de lotusvijver is knap, zelf al liggen er nu geen lotussen in en is hij dichtgevroren. Ik ben erg blij dat ik die zie vanuit ons keukenraam.
Dichtbij de unief is er een straatje met couleur locale! Het is er marktdag. Ook hier zien we aan alles dat het feest nadert: massa's vuurwerk te koop (je zou er ongerust van worden!) en dozen fruit die anders niet zo massaal te koop is. Het is geen nette buurt en de zwarte rook uit een fabrieksschouw is niet leuk maar de sfeer is goed. Erg prettig ook dat men in Shenyang niet de gewoonte heeft andere prijzen te vragen aan vreemdelingen! Afbieden hoeft dus niet: Oef, want niemand praat hier engels en hier staat ook niets aangeduid in het engels. Ik zal wel afzien, denk ik!
Thuisgekomen verorberen we onze beste buit: een gebakken kippetje mét sla. Dit is de eerste maal dat we eens geen poten en nekken en vleugels en vellen eten.
De dag verloopt verder met het verplaatsen van de meubelen. De zetels uit de slaapkamer staan nu allen samen in de living en de eettafel vliegt naar de slaapkamer... klinkt niet logisch maar lijkt me nu de enige oplossing...

ZATERDAG 17 FEBRUARI
TOCH IN OUDEJAARSAVOND STEMMING KOMEN
De dagen zijn gevuld met... shoppen! Moet ik daarvoor naar China komen om voor de eerste maal in mijn huwelijksleven gezellig samen te shoppen?!
We vliegen van het ene grootwarenhuis naar het andere want het probleem is, Frank weet er alles van: voor elk 'ditje' en een ander 'datje' moet je telkens in een ander grootwarenhuis zijn maar het GROTE probleem is dat het éne grootwarenhuis dan wel 10 kilometer van het andere ligt! Zo ben je al snel een paar dagen kwijt voor je je huishouden bij mekaar hebt. Maar ik ben vandaag tevreden met de buit! Ik heb kleefhaken genoeg om spullen aan op te hangen (probleem is dat we geen boormachine hebben om deftige dingen te bevestigen), mandjes om spullen in te schikken en het gezelliger te maken, handcreme (nog nooit in mijn leven gebruikt maar de lucht is hier geweldig droog), kaarsen (de neonverlichting in de twee kamers zijn niet écht mijn smaak), een vergiet, een laminaatborstel, poetsdoekjes en product (ik voel me op en top vrouw!) en warme dunne sokken (ik had alleen warme dikke trekking-sokken mee en merk nu dat ik daarmee in geen enkel paar van mijn schoenen geraak. Had ik toch moeten aan denken!),
Een paar dagen de stad doorkruisen om te shoppen geeft wel een idee van de plaats waar ik terecht gekomen ben. Groot en uitgestrekt dus. Om in de ambiance van de stad te zitten moet ik me toch wel 10 km. verplaatsen. Met de bus is het moeilijk (vindt zelfs Frank! Ingewikkeld bussenplan, teveel vastzitten in files en teveel volk), en met de taxi is het vrij duur indien je dat veel zou doen. Geen 'echt' gezellige kern of een 'place to be', al valt de stad op zich qua gezelligheid wel mee, geen oude stadskern, wel een charmante winkelwandelstraat. Het zuiden van de stad sjieker dan het noorden waar wij zitten, of het noorden audentieker dan het zuiden (afhankelijk van hoe je de dingen bekijkt).
We eten thuis maar het geknal rondom zuigt ons om 23 uur naar buiten. Jawel, overal zie je vuurwerk! We springen een taxi in en laten ons naar de stad brengen: het spectakel vanuit de taxi is al een feest! Vuurwerk, vuurwerk en nog eens vuurwerk! Al zie je niet veel volk op de straat. Blijkt dat de mensen samen zitten met de familie. Men gaat niet echt uit. Maar het ALLERMOOISTE zijn die prachtige rode lampionnen die van binnenuit verlicht zijn en achter zoveel ramen hangen! Hoe rood kan rood zijn? Dit is het beeld dat ik voor altijd meedraag!
In de stad genieten we om middernacht vanop een plein waarop een reuzestandbeeld van Mao pronkt, van de apokalyps waar we nu echt in terecht gekomen zijn. De stad is één en al geknal, rook ook, en lichtflitsen op allerlei hoogtes, in allerlei kleuren en vormen. Dit is niet te beschrijven! Ik voel me super gelukkig en blij dit allemaal mee te maken en we wensen mekaar een gelukkig nieuwjaar: voor Frank als geboren varken, kan het in dit jaar van het varken niet mislopen: het is het beste teken van de dierenriem! Velen willen dit jaar een kleintje.

ZONDAG 18 FEBRUARI 2007
XIN NIAN KUAI LE!!!
OF LATEN WE ZEGGEN: GELUKKIG NIEUWJAAR!!!
EN DE DAG VAN DE GROTE AANKOOP

We komen met geknal wakker en dat gaat zo nog dagen en nachten door!
We ontbijten op zijn feestdaags en beslissen pas laat wat we gaan doen. Zouden er winkels open zijn zodat we verder kunnen gaan met onze aankopen? We wagen ons naar de Carrefour. Die is gelegen in een schitterende buurt: Manhattan heeft hier een waardig concurrent!
In de Carrefour vinden we de ontbrekende spullen, nog steeds geen keukenhanddoeken, maar wel 'een' top van de aankopen: een broodrooster! Was erg moeilijk te vinden,uiteraard. Maar DE top van de aankopen? Natuurlijk: een fiets! (Had ik maar mijn warme fietsbroek mee!). Maar zelfs in de carrefour viel die aankoop nog niet echt mee. Ik maakte mij bijna even belachelijk als op mijn allereerste shopping in Peking, toen zocht ik grote warme slips, remember?, wel wat ik toen niet durfde vertellen, denk ik, is dat ik eenmaal aangekomen in die afdeling vroeg naar de afdeling van de volwassenen! Nu bega ik bijna net dezelfde fout: bij het zien van de fietsen heb ik het gevoel bij afdeling-kinderfietsen te staan. Het wordt dus de duurste fiets (40 euro, mijn broodrooster kost er 20) en het is een kruising van een mountainbike en een koersfiets: een hele klus om over die buis te geraken, laat staan met een mini-rok!
Maar ik voel me blij als een eerstecommuniekantje dat zijn eerste velootje krijgt('t fietsje is haast niet groter als mijn eerste velootje)! We laten er een mandje op monteren, de banden goed opblazen (de man in de winkel slaagt daar niét in! Het zweet stroomde van de man. Ome Franki pakt de klus zelf aan en slaagt er meteen in) en daar gaat ze: fietsend door Shenyang! DAT geeft me toch weer die kick die ik steeds heb als ik in een ander land fiets! Zalig!
We vieren de fiets en het nieuwe jaar in een restaurant dat gekend is voor zijn dumplings. Ze zijn inderdaad overheerlijk maar het paddestoelensoepje vooraf loopt met alle eer weg! Ik heb nog nooit en nergens zo genoten van paddestoelen als in China: alle vormen, kleuren en formaten...
We vinden een taxi die bereid is de fiets in de koffer te steken. Oef....

MAANDAG D 19 FEBRUARI
We gaan fietsen natuurlijk! En de tocht wordt werkelijk de verrassing van Shenyang! Vlak achter ons verblijf begint de buiten: we fietsen door immense velden waar nu de resten van mais opstaan. Wauw, dat doet me enorm plezier! De mond van de dorpsbewoners valt open als ze die vreemdelingen per fiets zien voorbijrijden, dat krijgen ze echt niet vaak te zien, maar ze zullen er wel aan wennen want mij zien ze hier nog! Het is trouwens weerom schitterend weer: zon en niet eens koud vandaag. Het is zeker 8 graden, pas rond 17 uur wordt het vrieskoud. Leuk als het klopt dat de zon hier het merendeel van de dagen schijnt! En als die temperaturen dan nog zo meevallen, jammer voor het broeikasteffecht, maar ik geniet ervan...
De dorpen zijn echte boerendorpen. Geen mooie boerderijen zoals in het zuiden, geen knappe chinese bouw, wel gewone platte huizen: gelijkvloers. Vele huizen zijn gerenoveerd, allen zijn goed verzorgd. De erven zijn netjes, de straten niet: overal hopen vuil en zwervende plastiek zakjes. Los van de hopen vuil zag het platteland er bij ons zo'n veertig jaar geleden uit, volgens mijn herinning.
Het was weerom een schitterende dag. We genieten er nog even van want Frank voelt de stress van het lesvoorbereiden kriebelen. En ik mag gewoon nog niet denken aan mijn schilderen, al zou ik dat beter wel doen!