WOENSDAG 14.03.07
EINDELIJK: LIEVE ‘HELEMAAL’ ALLEEN OP STAP!
Van fietsen kwam nog niets in huis, dit weekend: nog teveel ijs. Zaterdag verkenden we eindelijk eens de campus in volle glorie: ik was erg onder de indruk van de bibliotheek waar Frank reeds over schreef in zijn blog, en van het bezoek aan de kunstafdeling van de school waar ik een kunstenaar ontmoette die net een prachtig schilderij aan het maken was. Jammer dat we mekaar niet konden begrijpen. Het was leuk dat ik hem mijn website kon tonen. Het is misschien jammer dat ik mijn atelier niet in dit gebouw heb maar ik ben er toch niet treurig om: hier spreekt niemand Engels, waar ik zit wel want daar huist de afdeling buitenlandse talen en daarenboven hou ik daar wel van mijn privacy.
Zondag ontdekten we weerom antiek- en brocantemarkten: één in openlucht: erg tof, en één overdekt: allemaal piepkleine winkeltjes samen in één pand. Minstens 130! Dit werd snuisteren en genieten en wel100 keer antwoorden dat we van Belgie zijn: neen, veel vreemdelingen lopen hier niet rond in Shenyang!
Verder kookte Frank vrijdagavond superheerlijke mosseltjes (één schoonheidsfoutje: hij serveerde er rijst bij…) en de andere avonden keken we DVD filmen die we konden uitlenen in de bilbliotheek: zaterdagavond genoten we van Camille Claudel (wat een treurig leven: te passioneel, te jong…), zondagavond van ‘the Syrian bride’ (wat een realiteit! En wat een zus…). De volgende DVD waar mijn ogen opvielen wordt ‘het meisje met de parel’ maar eerst het boek lezen dat ik net voor ik naar China kwam kocht…Luxe dat je kunt kiezen in welke taal je de ondertitels wil! Zondagavond heb ik eens gekookt: dit voor de eerste maal sinds ik in China ben! Ik zal het hier echt afleren!

Het aanbod in alle shops van de universiteit is echt amusant: je ziet duidelijk dat dit een school is voor toekomstige leerkrachten, en de studenten dus vooral meisjes zijn! Al denk ik eerder aan pubertjes tussen de 8 en 12 jaar dan aan hogeschool studentes, als ik de spullen zie! Zo komt het dat er nu in ons appartement een zitkussen in de vorm van een berenkop ligt, ik rondloop op mijn werk met mouwbeschermers waar varkentjes opstaan, er in de keuken en badkamer een knalblauw vuilnisbakje staat… ik voel me waarlijk weer erg jong!
Daarenboven vermoed ik sterk dat ik hier ingeschreven ben als student! Gisterenmiddag moest ik naar het politiebureau voor een pasfoto: een formaliteit die elke nieuweling meemaakt. Maar de andere volwassenen werden naar het bureau gebracht per taxi terwijl ik in een bus vol buitenlandse studenten gedropt werd. Na veel denken vermoeden we dat men niet goed kon uitleggen wat ik hier kwam doen en me dus wellicht inschreef als student.
Het werd een interessant uitstapje! Zo kon ik eens rondvragen wat de motivatie is van al die Russen, Koreanen, Amerikanen, Indiers, enz… om hier te komen studeren. Voor het Amerikaanse meisje is het de bedoeling om hier een koffiehuis te beginnen, en voor alle anderen die ik aansprak gaat het erom dé belangrijkste wereldtaal te kunnen… Tja, eigenlijk wel raar om te beseffen dat je de wereld vanuit een heel andere windrichting kunt bekijken!
In het politiebureau –gelegen aan de andere kant van de stad- verliep alles vlot en éénmaal buiten had ik geen zin om direct terug te gaan. Als ik nu eens op mijn eentje ging shoppen in de Metro, waar ze dat lekkere brood hebben… (ons diepvriesvak is vrij groot). Dom van me dat ik het stadsplan niet meenam! Ik informeer bij de studenten of ze weten waar de Metro ligt. Foute gok want de Metro is vooral gekend voor zijn echt westerse producten als goudakaas, mozarellakaas, belgisch bier enz… en daar hebben de oosterse studenten weinig boodschap aan. Maar ze willen me persé helpen! Minstens vijf studenten beginnen druk te gsmmen. En ja hoor: in chinese karakters schrijven ze iets neer wat Metro zou moeten betekenen. (interessant om weten is dat chinezen geen enkel westers woord overnemen. Zo zie je hier ontzettend veel Mc Donalds, met dé gekende M gigantisch groot bovenop het gebouw maar vraag je aan een taxichauffeur je naar een Mc D te brengen: dat kent hij niet. Je moet het chinese woord kennen: mai de lon)
Het adres van de universiteit heb ik ook op papier, in het chinees: zo moet het lukken! Ze roepen zelfs een taxi voor me, steken me erin en daar ga ik, uitgewuifd door zo’n twintig jongeren die weten dat dit mijn eerste uitstapje is!!! Zowaar: de man zet me af aan de Metro, nota bene in het chinees: mai de long: jawel: als je het niet goed uitspreekt droppen ze je in de Mac Donalds!!!
Enfin, ik geniet mateloos van het snuisteren én kopen zonder ‘controleurke’ in mijn kielzog! Zes broden en zes flessen wijn, zijn mijn grootste uitspattingen! Alhoewel: ik koop zelfs boter: thuis gebruik ik nooit boter op mijn brood!
Als een echte betaal ik, valt ook al mee, stap ik de taxi in, toon mijn briefje en word ik braaf voor de deur gedropt. Zo eenvoudig is dat!
In mijn overmoed ging ik deze morgen om 6uur30 (er is dan al volop daglicht) voor de eerste maal fietsen, op mijn eentje, voor mijn werkdag begint (thuis had ik deze prachtige gewoonte). Maar dit verliep iets minder florissant! Om te beginnen reed ik buiten via de verkeerde poort waardoor ik meteen al mijn weg kwijt was. Ik wou op de buiten fietsen, en moest daarvoor de noordpoort nemen. Ik nam de westpoort en kwam dus op de drukke baan terecht. Geen nood, dacht Lieve, even rechtsaf: liep telkens dood. Derde keer meer geluk: en maar fietsen tot ik besefte dat ik noch geld, pas, of adres bijhad! Gelukkig had ik die ochtend bij het wakker worden ons adres eens een paar keer luid opgezegd als oefening: shi fan daxue: normal university (shiefan betekent ‘eten’… Ik hoor geen verschil, laat staan dat ik het anders uitspreek).
Enfin, na de ontdekking van een Designschool, het zien van een oud paartje die samen hun ochtendoefening deed (achterstevoren lopen met piepkleine pasjes), genieten van de zuivere vrieslucht (wat een letterlijke verademing in deze stofferige stad), het gevolgd worden door een auto met een viezerikje in, arriveerde ik 45 minuten later weer thuis. Ik vond het lastig, meer dan een week immobiliteit voel je al en die fiets is toch maar zozo, maar toch was het zalig: vanaf nu probeer ik dat om de twee dagen te doen: dat is het moment waarop Frank zijn soort taiqi doet, beneden met de huisbewaarder. Leuke organisatie! Na een zalige douche en een ontbijtje zijn we klaar voor een mooie werkdag. Wat is het toch leuk dat de zon hier zoveel schijnt!
’s Middags in het restaurant en ’s avonds als we door de campus wandelen worden we aangeproken over het feit dat ik heelhuids thuiskwam, gisterenavond: zo’n uitstapje samen breekt duidelijk het ijs (wat kunnen uitspraken plots letterlijk klinken! Al is er intussen veel ijs verdwenen, het moet gezegd).