WOENSDAG 23.05.07
PUCCINI IN CHINA

Onze smeekbede om ons ervan op de hoogte te brengen indien er één of andere activiteit op de universiteit gebeurt werpt vruchten af. We vonden het vervelend dat we nooit van iets weten maar de Chinese collega’s legden uit dat ze er niet aan denken dit aan ons te melden omdat ze dat zelf als een karwei ervaren als ze naar activiteiten moéten en het niet in hun hoofd opkwam dat wij dat net leuk vinden… Zo vernemen we dat er maandag om 14 uur opera gezongen wordt in de faculteit muziek: op hoog niveau, want er is zelfs een Italiaanse muzikant. Een reden om het penseel te laten vallen. Bij het eerste lied gaan mijn nekharen al rechtstaan: Puccini! Prachtig gezongen… Je schrikt van de zware stem die uit zo’n slanke persoon kan komen…
Er is een pianist en een zanger(es). Geen opvoering . Maar de zang is echt mooi en de kledij van de zangeressen spreekt tot de verbeelding: Sisi-jurken , sommige zelfs met hoepel. Maar als sommige dames bij het weggaan hun rok optillen en je langebroekspijpen met gyms eronder te zien krijgt knap je wel even af…
Na zo’n mooi optreden schilder ik verder in zachtere kleuren als ervoor.
Woensdagavond gaan we naar een popconcert op de universiteit. Er treden drie vampen op, en onafhankelijk van mekaar: twee jongens. Ze blijken allen studenten of ex-studenten te zijn maar hebben het vergebracht in de muziekwereld. Bij een jongen gaat de zaal helemaal uit de bol. “Hij lacht zo mooi”, zegt het studentje van en naast Frank. Hij heeft hoge scores gehaald in de Chinese “Idool-versie”. De zaal zat tjokvol, zes van zijn studenten hadden ons zien staan: ze kwamen ons halen, kropen zelf met zes op vier stoelen en lieten ons zitten. En schatjes dat het zijn: ik ben erg blij voor Frank dat hij hen volgend jaar terugheeft! Maar hij moet er toch eens zien achter te komen in welke mate ze hier leren om buitenlanders te vleien: ‘You so artistic’ en ‘we admire you so much’ vliegt me weer om de oren. Staks geloof ik nooit nog een compliment! Dit is teveel van het goede…
Verder gaat het hier vooral om decibels en effecten: draaiende lampen, rook, zeepbellen uit een machine geblazen, uitdagende pasjes met minirokken en hakken en smachtende pop…
De climax van de avond is voor mij de metamorfose bij het laatste lied. Die wordt opgedragen aan de ouders van de zangers die in de zaal zitten. Die vampen van daarnet zijn eensklaps lieve kindjes die huilend op het podium over en met hun Mmamma en Ppappa praten (in het Chinees wordt die ‘m’ en die ‘p’ erg geaccentueerd)…
Tjonge, als ik gisteren Puccini hoorde kreeg ik last van hoogwater, ik weet dat mijn vadertje dat ook zo graag hoort, daarenboven: deze zomer ging ik naar ‘madame Butterfly’. Mijn vader had gezegd: jij gaat zeker huilen. Alleen al daardoor zat ik te huilen en zal ik voor de rest van mijn leven huilen als ik Puccini hoor… Hier was het kitchgehalte té hoog en toch moest ik slikken.
Dit senario heb je haast na elk optreden, zie je ook vaak op televisie op het eind van een show: dan gaan die sterren plots heel erg emotioneel doen, wenen, in mekaars armen snikkend allerlei zeggen en gaat de helft van de zaal meedrijven op een tranenrivier…
Dit hebben we dus ook weer meegemaakt…
En overmorgen vertrekken we op reis voor twee dagen. De uitstap wordt door de unief georganiseerd voor de buitenlandse leerkrachten. We gaan een stuk van De Lange Muur bewandelen, dat niet zo gekend is en we gaan naar het strand…
Ik kreeg deze week een spreuk te lezen: ‘dat een zwerm ongeluksvogels over je hoofd vliegt kun je niet vermijden. Je kunt wel voorkomen dat ze nesten in je haar bouwen.’ Ik kreeg er rillingen van. Ook al kende ik porties pech: ik zié alleen de geluksvogels en voelde me beter nadat ik de spreuk herschrijf: “kijk naar de lucht met opgegeven hoofd, als een zwerm geluksvogels over je hoofd vliegt wees dankbaar en laat ze warme nesten bouwen in je haar.” Wat je doet met woorden en vooral hoé je tegenover de dingen aankijkt is eigenlijk je eigen keuze. Dit leerde ik door te kijken hoe mensen oud worden en door mijn ‘leraars’: “I have no ennemies. I have no friends. I have but teachers…” (JCL*)
Ik kijk uit naar het weekend! Het zal ook goed doen want we werkten erg hard, de laatste weken, je zou het haast vergeten! (daarenboven: ik denk dat we dé oplossing vonden om makkelijker een fotootje mee te geven!)