DINSDAG 10 APRIL
LIEVE VERTELT VERDER:
Dankzij het stadsplan dat ik gelukkig bij had én goed bestudeerd had, kon ik de taxichauffeur uitleggen hoe hij aan mijn ziekenhuis moest komen: hij kende de weg niet!
Het bezoek aan dokter Li duurde tien minuten, de rit twee maal 45 minuten…
Dokter Li ging kordaat, maar zonder mondmasker, te werk: “pain?” “yes” “I’m sorry more pain…” en maar verder snijden en duwen…
Hij vroeg me wat ik van mijn Chinees zwembad vind. ( die ik nu voor wéken niet meer mag bezoeken, wat héél erg jammer is: mijn benen zullen me dat ook wel vertellen!) .‘Wat is de kwaliteit van het zwembadwater in China’, vraag ik hem. (zo heb ik nog enkele vragen voor hem in petto…) Hij lacht en zegt dat je dat nooit kunt te weten komen. Hijzelf gaat niet meer zwemmen: hij zag ooit een man spuwen in het water… zag ik vorige keer ook! Maar hij zegt dat ik het daarvoor niet hoef te laten. Alleen als ik na een zwempartij ooit diarree krijg of zo…
Bij één van mijn vorige zwemfeestjes ‘strooide’ men chloor in het water terwijl ik aan het zwemmen was. Een maat chloor in een teil gieten, aanvullen met water, rondom het bad lopen en met de hand uitgooien. Ik vroeg me uiteraard af of dit hun enige reiniging is… Ik troost me met het idee dat dit zwembad wel erg sjiek is en er veel volk komt, weliswaar niet om te zwemmen maar voor de verwennerijen, en ze zich dus niet echt risico’s kunnen permitteren…
Wat mij bij de dokter opvalt is het gebed in de wachtkamer. Ik heb sterk de indruk dat het Christendom hier geweldig opkomt. Trouwens ik hoorde dat er in onze unief Amerikaanse leraars Engels zijn die de bijbel gebruiken als leerboek, en als ze het niet echt in de klas gebruiken dat ze het in de bijlessen gebruiken… Het zou zo zijn dat vele van die mensen hier zijn als vorm van missionering. Zou kunnen: ik praatte onlangs met een toffe Amerikaanse die toch wel in één conversatie van drie minuten evenveel keer ‘god bless you’ zei.
Terug in de unief wandelde ik via een beekje omzoomd door bomen naar mijn atelier. Er lopen veel watertjes door de campus. Knap.Ik ging me zowaar zelfs een tijdje op een bankje zitten om te mijmeren. Ik zal dit baantje meer nemen, in het vervolg. Meestal neem ik de drukkere weg , tussen de gebouwen omdat ik er dan van geniet daar al die jonge mensen te zien lopen. De bomen zijn nog kaal, de grassprietjes komen erdoor maar ook heel veel knolletjes zijn aan het groeien, benieuwd wat het wordt. Een grapjas had onlangs in een kale struik één gele kunstbloem gehangen: iedereen keek ernaar! De bloem fleurde de hele campus op!
Ik heb al vaak gedacht dat ik dé gelukkigste tijd van mijn leven beleef en ook nu heb ik vaak die gedachte… Tenslotte is dit een droom van me: werkend de wereld kunnen ontdekken! Vind ik leuker dan zomaar reizen.
Vandaag kwam een studente van mijn man binnen in mijn atelier en vroeg naar Frank. Ik zal er nooit aan wennen dat ze hem Frank noemen. Dit is hier geïntroduceerd door de Amerikanen want de Chinese leraars spreken ze wel aan met ‘leraar’. Het meisje kwam haar huiswerk afgeven dat ze eigenlijk al vorige week moest indienen, maar ze was toen ziek zei ze, het was erg duidelijk dat ze loog. Ik stofte snel mijn lerarenblikje af en zette het op: ik kan het nog: ze werd rood. ’s Avonds, in het restaurant, leren we een typisch handigheidje van onze Chinese vriend: met thee wast hij zijn glas, kom en bordje af en gooit het water onder zijn stoel! Moeten wij ook doen, vind hij, hij vertrouwt de vaat niet. Feit is wel dat men bewust is van hygiene, tegenwoordig. Laten we zeggen dat dit alleszins positief is!
Waar ik moeite mee heb is met het doodkloppen van de vis, vlak naast ons. Men weegt de vis die je vraagt, je betaalt per gewicht, en men slaat hem dood. Meestal gebeurt dat in de keuken maar hier gebeurt het in het restaurant zelf. Ik heb al spijt van mijn keuze. Daarenboven wil men hier geen ontvangstbewijs geven… men doet iets van de prijs… Het eten was wel bijzonder lekker en het gezelschap evenzeer…
Aan een stalletje voor de campus, kopen we veel fruit. Rond de campus staat het vol stalletjes, zowel met fruit als met allerlei brochetten want de studenten mogen niet koken op hun kamer (vandaar ook de talrijke kleine restaurantjes in de buurt). De man is erg tevreden en legt met handen en voeten uit dat we moeten terugkomen …

WOENSDAG 11 APRIL
Ik vertrek om 6u45 per fiets. Op de campus is men overal in groepen bezig met badmintonnen , lopen, en andere oefeningen. Ik zie ook groepen in rijen staan: ze krijgen instructies of zo.
Ik verleng mijn tochtje met een nieuw baantje, omringd door bomen… knap. Verder fiets ik weer voorbij de jonge man die zoals elke morgen luidop en razend snel teksten staat te lezen als oefening voor zichzelf: wil die nieuwslezer worden? Ook het oudere paar dat achteruit loopt en de straatvegers met hun erg lange stelen kom ik tegen: ze zijn vast waarden. Maar zeer uitzonderlijk: er wandelt een vrouw die haar hondje uitlaat aan een leiband! Hoe gewoon! Zoiets zag ik nog nooit in China!
Zoals steeds ben ik na zo’n tocht energieker dan dat ik lang in bed lig. Na ontbijt en lezen van enkele leuke mails heb ik een prettige werkdag, ook al is het erg moeilijk wat ik schilder. Ik denk even dat het fout loopt. Op het eind van de dag krijg ik een telefoontje van mijn vriendin: we wennen er niet aan dat we mekaar zomaar horen en genieten daar erg van!
Het is 17 graden vandaag! Maar toch heb ik het niet warm: mijn atelier ligt aan de noordkant, dat wou ik uiteraard omwille van het licht… maar nu voel ik de gevolgen. De meeste jonge mensen lopen hier rond alsof het zomer is! Ik zweer nog bij rolkraag, dikke kousen, laarzen en mijn jasje in omgekeerde schapenvacht…én heb nog koud! Maar de zon maakt me wel blij, dat is het belangrijkste. Jef Vanuytsel zingt ‘tussen Antwerpen en Rotterdam…’ en later hoor ik ‘waar kan ik heen, ik wil niet naar China, China is me te ver…’ en ‘de zwemmer zwemt…’ van Boudewijn de Groot , zes CD’s met kleinkunst: ik word er weemoedig van. Klinkt bijzonder, 30 jaar later én ver van huis… Zelfs het ‘Slaapzacht meneer de president…’ lijkt geschreven voor vandaag…