DONDERDAG 10.05.07
Op aanraden van de onderdirecteur bewaarde ik mijn verftubes in een kil, donker kamertje waar het gerief van de poetsvrouw ligt: de poetsvrouw is op de hoogte, hoe frisser mijn verf ligt hoe beter… Vanmorgen bestierf ik het: verftubes weg! Mijn prachtige, supergoede verf, wel dertig zalige kleurtjes: weg! Een hele dag huilend rondgelopen als een kloek op zoek naar haar jongen… De directie is mateloos gegeneerd, al voel ik me het domme gansje. Blijkt dat de poetsvrouw ontslagen werd en wellicht gooide de nieuwe poetsvrouw de verf weg als waardeloos spul. Ze ontkent in alle toonaarden, bang om de job te verliezen. Ik hoopte zo dat ze de container waarin ze alle afval deponeren nog zouden kunnen overhoop halen. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik in China een vuilniscontainer laat onderzoeken… 18 Jaar geleden, toen ik in Shanghai was om die tekenwedstrijd te jureren, was mijn koffer verloren gegaan tijdens de vlucht. Elke dag kreeg ik een andere uitleg. De vierde dag zeiden ze me dat ze een fax ontvangen hadden van Parijs: de koffer was verdwenen. Ik, altijd zo lichtgelovig als maar kan, ik geloofde hen niet. Ik wou de fax zien. ‘Weggegooid’ was het antwoord. Met gebarentaal vroeg ik hen de vuilniscontainer te halen en sloeg in paniek als ze het nog deden ook! Midden in het bureau, op het dikke mooie tapijt, vroeg ik die container uit te kieperen en te zoeken naar die fax. Ik vergeet nooit die twee mannen in kostuum met witte handschoentjes aan op de knieën: blaadje per blaadje ontrollend. Wat had ik toch in mijn hoofd gehaald?! ‘miss Lieve Dejonghe?’ Mijn hart stond stil, ze gaven het papiertje, klaar om het hazenpad te kiezen, en ik las: ‘uw bagage komt morgen om XX uur aan in Shanghai, met vlucht XXX’. Méér dan één reden om mijn hoofd in mijn nek te gooien en ‘tsajdien, tot ziens’ te zeggen…
Maar hier staan teveel containers: na een radeloze dag aanvaard ik het: de verf is verloren, weerom 400 euro lichter, samen met de gestolen handtas met nieuwe camera begint het op te lopen.
Met een erg bang hart bekijk ik uiteindelijk mijn voorraad: blijkt dat ik alles wat ik nodig heb nog heb! Met uitzondering van enkele kleuren die ik niet zo vaak gebruik. Ik voel me mateloos opgelucht en fiets naar het badhuis om de stress uit me te zwemmen.
Het zwembad is ontoegankelijk: het water wordt ververst. Ik paai mezelf dan maar met baden in een houten kuip, (in een prachtige, retro houten kuip legt men een dun plastiek velletje waarna de kuip gevuld wordt), sauna, en … een massage. Nu lukt het me pas helemaal om te relaxen al is dit niet echt te danken aan de massage maar aan een goede lachbui: deze jongen, het is telkens een andere totnogtoe, kan drie andere woorden Engels dan de vorige. Hij zegt constant: ‘O my God!’Zijn massage was niet slecht maar dit was er wel teveel aan! Ja, je beleeft hier wat…
VRIJDAG 11.05.07
ZES UUR VERSCHIL MET HET THUISFRONT KAN EEN PROBLEEM ZIJN.
Ik leg een briefje bij de pc: ‘Brigitte bellen’, zodat ik dat vanavond niet vergeet. Ik ga schilderen. Frank komt tijdens zijn pauze om 10 uur even binnen, vindt het briefje en belt impulsief Brigitte: het is voor haar vier uur in de nacht, ze denkt heel even als ze Frank hoort: ‘Lieve is dood’.Aie. Maar hier is ze: alive and kicking!
Ik schilder dat het een plezier is.
’s Avonds gaan we eten met een studente die we al eerder eens ontmoeten. We vallen paf achterover: ze bracht van haar thuisdorp, drie uren per bus!, een zak rijst van 10 kilogram mee voor ons! Naar het schijnt woont ze in een streek waar erg lekkere rijst gekweekt wordt. Ze ziet er treurig uit en jawel: ze wordt een watervalletje van woorden en verdriet: haar opa is net begraven en ze is nog niet bekomen van de dood van haar andere opa, twee jaar geleden. Ze droomt nog van hem. Van deze opa was ze ook het favorietje. Hij gaf haar het beste eten en af en toe tien euro, al had hij zelf tekort. Zij had zo gehoopt dat ze hem, na haar studies geld had kunnen geven en is nu zo ontgoocheld dat dit niet meer zal kunnen. Het is inderdaad zo dat de band met de grootouders hier groter is dan met de ouders die vaak te hard werken. Het is echt aandoenlijk. Mijn hart wordt wat lichter als we het over diëten hebben: Chinese meisjes diëten massaal: kun je dat nu geloven?
ZONDAG 13.05.07
MOEDERDAG MET ROZE ANJERS, WESTERS DANSEN, KIPPEPOTEN EN VARKENSTONGEN
Zaterdag poetsen tot het blinkt. Zo zal het hoogstens een dag blinken. Het poetswater is meteen inktzwart. Serge en zijn vrouw, die we vorige week in Dalian ontmoetten zijn omwille van het stof uit Shenyang gaan lopen.
Verder hadden we bezoek van een collega die in Macao was, vorige week:één en al lof. Ja, indien je de kilometertjes die de buitenlandse leerkrachten vorige week aflegden zou samen leggen zou je aan een aardige afstand komen. Het begint er meer en meer op te lijken dat ons leven écht tekort zal zijn… Na het bezoek gingen we het frisse water van het zwembad uittesten: jawel, het is letterlijk fris maar ik vond dit prettig. Voor het zwemmen voelde ik me doodmoe, maar ik kwam energieker uit het water als ooit: ik zwom anderhalve kilometer! Frank kwam pas later in het zwembad: hij werd opgehouden door een nieuwe attractie: een ligvijver vol kleine visjes die aan je komen knabbelen en sabbelen! Ook dit is er weer niet bij de vrouwen, net zomin als de drie bassins om in te relaxen na een sauna of het ‘imitatie strandje’ om te rusten. Indien ik Chinees sprak zou ik over deze vorm van discriminatie eens praten, tenslotte vragen ze ons wel dezelfde entree.
Vandaag moederdag, ook hier. Overal worden roze anjers verkocht. Ikzelf ontving ‘een bloemenkaart’ van de jongste en stuurde zelf bloemen naar mijn moeder: ‘rode’ zei ik, als symbool van mijn verblijf in het Oosten…Blij gemaakt worden en blij maken, dit is mooi…
We fietsen 45 kilometer, naar de andere kant van de stad, naar een groot park aan de oever van de stroom. Daar hebben we een afspraak met de Chinese vriend van Frank, Yang die vond dat springtime a good time for love is, en dus een would-be liefje mee brengt. Het wordt een heerlijke namiddag! Wij zorgden voor drank en fruit. De ananas is hier legendarisch lekker: voor de rest van mijn leven zal ananas en China voor mij één begrip zijn. Op de universiteit verkopen ze overal een spie ananas op een stokje voor 1 kwai (10eurocent): we kopen er elke avond. Nu pronken we met een volledige ananas, op een knappe spiraalvormige manier van de schil ontdaan. Yang bracht eten mee: we zijn weer een ervaring rijker: kippenpoten, jawel, alleen de poten, kippennekken, daar peuzelde vroeger ons mama aan, en varkenstongen… en gelukkig een mengeling van gepekelde groenten met pindanoten.
Met Yang kun je veel lachen. Hij kent alleen Engels vanuit de boeken en begrijpt me dus nooit. Als ik zeg: Yang, these ese funny, dan zegt hij ‘funny, what ese funny: f-u-n-n-y?’ Zo gaat een namiddag wel snel voorbij!
Frank speelt met het liefje Chinees schaak en verliest twee maal, de oorzaak is een extra stuk die er bij het klassiek schaken niet bij is: het deed hem de das om. Hij is er van onder de indruk. Vlakbij arriveerde een groepje veertigers per fiets én ze hebben muziek bij om te dansen. Ik kan me natuurlijk niet bedwingen en ga meedoen. Maar ik doe het niet goed en zal het nooit kunnen, zoveel is zeker. Kun je je voorstellen: ik mag me niet bewegen als ik dans! Niet door de knieën gaan, niet met de heupen zwieren: niets! Stokstijf pasjes zetten! Het opmerkelijkste is wel dat zij stijf als planken ontzettend elegant dansen. ‘Dansen in Westerse stijl’ zo noemen ze dat: twintig jaar geleden zag je dit hier niet. Het grappigste van alles dat zij het deze Westerling met overtuiging uitleggen en zeer afkeurend zijn als ik het anders doe!
We zijn allen super tevreden van ons dagje picknick. Trouwens Shenyang is intussen wel groen geworden, maar het groen is frêle, klein van blad en monotoon, in vergelijking met Shanghai. We volgen eens de hoofdbaan niet, we kennen de stad nu genoeg en hebben voldoende energie om nog wat te experimenteren. Onmiddellijk valt op dat de blokken die tussen de chique wooncomplexen langs de grote lanen liggen nog helemaal anders zijn! Kleiner, rommeliger, chaotischer, rudimentair. Er moet nog veel gebeuren maar er gebeurt veel.
Eergisteren fietsten we in onze buurt: dat was drie weken geleden. Het lijkt overdreven maar het is het niet: we herkenden ons bijna niet! We schreven vaak over ‘de buiten’ vlakbij onze unief. Wel de huisjes waar ik het over had, nette huisjes met nette erven maar vuile straatjes: ze zijn ze aan het slopen! Een half dorp tegelijk weg. Dag buiten: er komen gigantische woon- en schoolcomplexen. De laan met oude bomen die ik pas enkele weken terug ontdekte en waar ik zo gelukkig om was: afgesloten: dag laan… De buurt, aan de andere kant van de unief, waar we graag onze groenten gingen kopen, buiten aan de stalletjes: alles weg! Tegen dat wij hier weggaan wonen we eenvoudig weg in de stad Shenyang en niet aan de rand. Ik vraag me ook af waar al die mensen nu heen zijn. Dit moeten we toch op één of andere manier te weten komen. Het ergste zal het wellicht gesteld zijn met de gastarbeiders die hier vaak semi-legaal wonen en werken… Ik lees net een boek ‘Vita’ over het leven van de Italiaanse immigranten in Amerika rond 1910: ik denk dat de vergelijking met de Chinese gastarbeiders anno 2007 opgaat. Opnieuw de verzuchting: In Indië en veel andere landen is het even schrijnend, je hoort er alleen minder van, en China doet veel, er gebeurt veel, er moet nog veel gebeuren.. maar hoe het migrantenwerk kan aangepakt worden? Ik kan niet tegen mensen die kéihard moeten werken en toch niets verdienen. Er zijn beslist grote groepen die niet blij zijn met de gevolgen van de vrije markt.
MAANDAG 14.05.07
Het opsturen van ons adres in Chinese karakters naar België loonde: ik ontvang een brief geschreven op 2 mei. Een lieve, dappere, wijze, hartverwarmende brief, dank je Laura.
Ik schilder, zwem, bij thuiskomst word ik verwend met een slaatje, pannenkoeken én een rode geranium en ik blog.
Het is bijna middernacht: onder ons raam zijn de padden aan het kwaken in koor en morgenochtend om vier uur nemen de vogeltjes de zang over… Het is dan al licht en met wat geluk wordt het weer een zonnige dag met zo’n 23à26 graden, met wind weliswaar.
Op aanraden van de onderdirecteur bewaarde ik mijn verftubes in een kil, donker kamertje waar het gerief van de poetsvrouw ligt: de poetsvrouw is op de hoogte, hoe frisser mijn verf ligt hoe beter… Vanmorgen bestierf ik het: verftubes weg! Mijn prachtige, supergoede verf, wel dertig zalige kleurtjes: weg! Een hele dag huilend rondgelopen als een kloek op zoek naar haar jongen… De directie is mateloos gegeneerd, al voel ik me het domme gansje. Blijkt dat de poetsvrouw ontslagen werd en wellicht gooide de nieuwe poetsvrouw de verf weg als waardeloos spul. Ze ontkent in alle toonaarden, bang om de job te verliezen. Ik hoopte zo dat ze de container waarin ze alle afval deponeren nog zouden kunnen overhoop halen. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik in China een vuilniscontainer laat onderzoeken… 18 Jaar geleden, toen ik in Shanghai was om die tekenwedstrijd te jureren, was mijn koffer verloren gegaan tijdens de vlucht. Elke dag kreeg ik een andere uitleg. De vierde dag zeiden ze me dat ze een fax ontvangen hadden van Parijs: de koffer was verdwenen. Ik, altijd zo lichtgelovig als maar kan, ik geloofde hen niet. Ik wou de fax zien. ‘Weggegooid’ was het antwoord. Met gebarentaal vroeg ik hen de vuilniscontainer te halen en sloeg in paniek als ze het nog deden ook! Midden in het bureau, op het dikke mooie tapijt, vroeg ik die container uit te kieperen en te zoeken naar die fax. Ik vergeet nooit die twee mannen in kostuum met witte handschoentjes aan op de knieën: blaadje per blaadje ontrollend. Wat had ik toch in mijn hoofd gehaald?! ‘miss Lieve Dejonghe?’ Mijn hart stond stil, ze gaven het papiertje, klaar om het hazenpad te kiezen, en ik las: ‘uw bagage komt morgen om XX uur aan in Shanghai, met vlucht XXX’. Méér dan één reden om mijn hoofd in mijn nek te gooien en ‘tsajdien, tot ziens’ te zeggen…
Maar hier staan teveel containers: na een radeloze dag aanvaard ik het: de verf is verloren, weerom 400 euro lichter, samen met de gestolen handtas met nieuwe camera begint het op te lopen.
Met een erg bang hart bekijk ik uiteindelijk mijn voorraad: blijkt dat ik alles wat ik nodig heb nog heb! Met uitzondering van enkele kleuren die ik niet zo vaak gebruik. Ik voel me mateloos opgelucht en fiets naar het badhuis om de stress uit me te zwemmen.
Het zwembad is ontoegankelijk: het water wordt ververst. Ik paai mezelf dan maar met baden in een houten kuip, (in een prachtige, retro houten kuip legt men een dun plastiek velletje waarna de kuip gevuld wordt), sauna, en … een massage. Nu lukt het me pas helemaal om te relaxen al is dit niet echt te danken aan de massage maar aan een goede lachbui: deze jongen, het is telkens een andere totnogtoe, kan drie andere woorden Engels dan de vorige. Hij zegt constant: ‘O my God!’Zijn massage was niet slecht maar dit was er wel teveel aan! Ja, je beleeft hier wat…
VRIJDAG 11.05.07
ZES UUR VERSCHIL MET HET THUISFRONT KAN EEN PROBLEEM ZIJN.
Ik leg een briefje bij de pc: ‘Brigitte bellen’, zodat ik dat vanavond niet vergeet. Ik ga schilderen. Frank komt tijdens zijn pauze om 10 uur even binnen, vindt het briefje en belt impulsief Brigitte: het is voor haar vier uur in de nacht, ze denkt heel even als ze Frank hoort: ‘Lieve is dood’.Aie. Maar hier is ze: alive and kicking!
Ik schilder dat het een plezier is.
’s Avonds gaan we eten met een studente die we al eerder eens ontmoeten. We vallen paf achterover: ze bracht van haar thuisdorp, drie uren per bus!, een zak rijst van 10 kilogram mee voor ons! Naar het schijnt woont ze in een streek waar erg lekkere rijst gekweekt wordt. Ze ziet er treurig uit en jawel: ze wordt een watervalletje van woorden en verdriet: haar opa is net begraven en ze is nog niet bekomen van de dood van haar andere opa, twee jaar geleden. Ze droomt nog van hem. Van deze opa was ze ook het favorietje. Hij gaf haar het beste eten en af en toe tien euro, al had hij zelf tekort. Zij had zo gehoopt dat ze hem, na haar studies geld had kunnen geven en is nu zo ontgoocheld dat dit niet meer zal kunnen. Het is inderdaad zo dat de band met de grootouders hier groter is dan met de ouders die vaak te hard werken. Het is echt aandoenlijk. Mijn hart wordt wat lichter als we het over diëten hebben: Chinese meisjes diëten massaal: kun je dat nu geloven?
ZONDAG 13.05.07
MOEDERDAG MET ROZE ANJERS, WESTERS DANSEN, KIPPEPOTEN EN VARKENSTONGEN
Zaterdag poetsen tot het blinkt. Zo zal het hoogstens een dag blinken. Het poetswater is meteen inktzwart. Serge en zijn vrouw, die we vorige week in Dalian ontmoetten zijn omwille van het stof uit Shenyang gaan lopen.
Verder hadden we bezoek van een collega die in Macao was, vorige week:één en al lof. Ja, indien je de kilometertjes die de buitenlandse leerkrachten vorige week aflegden zou samen leggen zou je aan een aardige afstand komen. Het begint er meer en meer op te lijken dat ons leven écht tekort zal zijn… Na het bezoek gingen we het frisse water van het zwembad uittesten: jawel, het is letterlijk fris maar ik vond dit prettig. Voor het zwemmen voelde ik me doodmoe, maar ik kwam energieker uit het water als ooit: ik zwom anderhalve kilometer! Frank kwam pas later in het zwembad: hij werd opgehouden door een nieuwe attractie: een ligvijver vol kleine visjes die aan je komen knabbelen en sabbelen! Ook dit is er weer niet bij de vrouwen, net zomin als de drie bassins om in te relaxen na een sauna of het ‘imitatie strandje’ om te rusten. Indien ik Chinees sprak zou ik over deze vorm van discriminatie eens praten, tenslotte vragen ze ons wel dezelfde entree.
Vandaag moederdag, ook hier. Overal worden roze anjers verkocht. Ikzelf ontving ‘een bloemenkaart’ van de jongste en stuurde zelf bloemen naar mijn moeder: ‘rode’ zei ik, als symbool van mijn verblijf in het Oosten…Blij gemaakt worden en blij maken, dit is mooi…
We fietsen 45 kilometer, naar de andere kant van de stad, naar een groot park aan de oever van de stroom. Daar hebben we een afspraak met de Chinese vriend van Frank, Yang die vond dat springtime a good time for love is, en dus een would-be liefje mee brengt. Het wordt een heerlijke namiddag! Wij zorgden voor drank en fruit. De ananas is hier legendarisch lekker: voor de rest van mijn leven zal ananas en China voor mij één begrip zijn. Op de universiteit verkopen ze overal een spie ananas op een stokje voor 1 kwai (10eurocent): we kopen er elke avond. Nu pronken we met een volledige ananas, op een knappe spiraalvormige manier van de schil ontdaan. Yang bracht eten mee: we zijn weer een ervaring rijker: kippenpoten, jawel, alleen de poten, kippennekken, daar peuzelde vroeger ons mama aan, en varkenstongen… en gelukkig een mengeling van gepekelde groenten met pindanoten.
Met Yang kun je veel lachen. Hij kent alleen Engels vanuit de boeken en begrijpt me dus nooit. Als ik zeg: Yang, these ese funny, dan zegt hij ‘funny, what ese funny: f-u-n-n-y?’ Zo gaat een namiddag wel snel voorbij!
Frank speelt met het liefje Chinees schaak en verliest twee maal, de oorzaak is een extra stuk die er bij het klassiek schaken niet bij is: het deed hem de das om. Hij is er van onder de indruk. Vlakbij arriveerde een groepje veertigers per fiets én ze hebben muziek bij om te dansen. Ik kan me natuurlijk niet bedwingen en ga meedoen. Maar ik doe het niet goed en zal het nooit kunnen, zoveel is zeker. Kun je je voorstellen: ik mag me niet bewegen als ik dans! Niet door de knieën gaan, niet met de heupen zwieren: niets! Stokstijf pasjes zetten! Het opmerkelijkste is wel dat zij stijf als planken ontzettend elegant dansen. ‘Dansen in Westerse stijl’ zo noemen ze dat: twintig jaar geleden zag je dit hier niet. Het grappigste van alles dat zij het deze Westerling met overtuiging uitleggen en zeer afkeurend zijn als ik het anders doe!
We zijn allen super tevreden van ons dagje picknick. Trouwens Shenyang is intussen wel groen geworden, maar het groen is frêle, klein van blad en monotoon, in vergelijking met Shanghai. We volgen eens de hoofdbaan niet, we kennen de stad nu genoeg en hebben voldoende energie om nog wat te experimenteren. Onmiddellijk valt op dat de blokken die tussen de chique wooncomplexen langs de grote lanen liggen nog helemaal anders zijn! Kleiner, rommeliger, chaotischer, rudimentair. Er moet nog veel gebeuren maar er gebeurt veel.
Eergisteren fietsten we in onze buurt: dat was drie weken geleden. Het lijkt overdreven maar het is het niet: we herkenden ons bijna niet! We schreven vaak over ‘de buiten’ vlakbij onze unief. Wel de huisjes waar ik het over had, nette huisjes met nette erven maar vuile straatjes: ze zijn ze aan het slopen! Een half dorp tegelijk weg. Dag buiten: er komen gigantische woon- en schoolcomplexen. De laan met oude bomen die ik pas enkele weken terug ontdekte en waar ik zo gelukkig om was: afgesloten: dag laan… De buurt, aan de andere kant van de unief, waar we graag onze groenten gingen kopen, buiten aan de stalletjes: alles weg! Tegen dat wij hier weggaan wonen we eenvoudig weg in de stad Shenyang en niet aan de rand. Ik vraag me ook af waar al die mensen nu heen zijn. Dit moeten we toch op één of andere manier te weten komen. Het ergste zal het wellicht gesteld zijn met de gastarbeiders die hier vaak semi-legaal wonen en werken… Ik lees net een boek ‘Vita’ over het leven van de Italiaanse immigranten in Amerika rond 1910: ik denk dat de vergelijking met de Chinese gastarbeiders anno 2007 opgaat. Opnieuw de verzuchting: In Indië en veel andere landen is het even schrijnend, je hoort er alleen minder van, en China doet veel, er gebeurt veel, er moet nog veel gebeuren.. maar hoe het migrantenwerk kan aangepakt worden? Ik kan niet tegen mensen die kéihard moeten werken en toch niets verdienen. Er zijn beslist grote groepen die niet blij zijn met de gevolgen van de vrije markt.
MAANDAG 14.05.07
Het opsturen van ons adres in Chinese karakters naar België loonde: ik ontvang een brief geschreven op 2 mei. Een lieve, dappere, wijze, hartverwarmende brief, dank je Laura.
Ik schilder, zwem, bij thuiskomst word ik verwend met een slaatje, pannenkoeken én een rode geranium en ik blog.
Het is bijna middernacht: onder ons raam zijn de padden aan het kwaken in koor en morgenochtend om vier uur nemen de vogeltjes de zang over… Het is dan al licht en met wat geluk wordt het weer een zonnige dag met zo’n 23à26 graden, met wind weliswaar.
posted by Frank of Lieve in China at 08:35
1 Comments:
waarom niet:)
Een reactie posten
<< Home