WOENSDAG 20 JUNI 2007
EEN PRINSELIJKE ONTMOETING!

De prins en zijn gemalin zijn vandaag in China, in Shenyang. Het zou ons een raar gevoel gegeven hebben te weten dat in deze stad één en ander rond ons land gebeurde en wij er niet bij waren, te meer omdat je het aantal landgenoten die hier wonen wel op één hand kan tellen, minder zelfs: er zijn er drie. En dat begreep Stijn, de directeur van Bekaert Shenyang. Hij nodigde ons uit toen het lint voor de uitbreiding van de fabriek door Zijne Prinselijke Hoogheid zou doorgeknipt worden… sympathiek van hem. Ik bedoel zowel van Stijn, die ons uitnodigde als van prins Filip die kwam knippen.
De vestimentaire problemen, mijn mooie spullen hangen in Tielrode, werden op zijn Lieve’s opgelost: de rok van vier jaar oud die al twee maal ‘verbouwd’ werd (ingekort, jaren later: tekeningen op geschilderd met bleekwater om vlekken te camoufleren) en het excentrieke tenue van Corakemperman dat ik regelmatig draag om achter mijn schildersezel te zitten, werden nog maar eens bovengehaald, de tippen van mijn rode schoenen werden bijgeschilderd met olieverf, gezien ik hier nergens rode schoensmeer vind, de rode handtas waar ik al spijt van had dat ik ze mee bracht gezien ik hier toch nooit ‘deftige’ afspraken heb, glorieerde meer dan ooit: tenslotte komt Filip uit een familie waar de ‘saccoche’ door de geschiedenis heen héél belangrijk is.
Professor Flank kon genieten van zijn vaders kostuum dat hij meebracht om les te geven en zijn das van destijds toen hij bij Glaverbel werkte… ja, ik voelde enige nostalgie naar die tijd want ik geef het toe: ik was er toen ook af en toe graag bij om te floreren en zijn pr-madammeke te zijn, eens rond te hangen in die sferen, ‘streken’ te kunnen hebben, zoals Frank dat lachend noemde…
De rit naar de andere kant in de stad verliep véél vlotter dan verwacht: de chauffeur was weerom zo’n cowboy die zich werkelijk overal door en langs schoot en waarbij je best niet voor je keek … We waren een uur te vroeg, zo sta je vààk op de foto! Het was meteen plezier geblazen want als met een natuurlijke stroom kwamen we bij een Westvlaming en een Limburger terecht. Dat was leuk, nu kon ik zelfs Westvlaams praten!
De prins arriveerde zonder zijn Mathilde -zij ging naar een of ander weeshuis- een klein uur te laat. Net als wij mocht hij het boek ondertekenen. Daarna mocht hij vooraan zitten samen met de leiders van provincie en stad, topfiguren van Bekaert, Vincent Van Quickenborn en de ambassadeur. Wat mij opviel was dat Filip de enige was die zijn hand boven zijn ogen hield, om de verblinding door de spots die op hen gericht waren af te weren, en heel aandachtig alles en iedereen in de zaal bekeek. Ja, hij detecteerde tussen de vele Chinezen zelfs deze onderdaan: ik kreeg een warme glimlach en knikje. Verder kwam hij zeer ontspannen en betrokken bij het gebeuren over. Knappe man, trouwens.
Met een tiental kregen ze witte handschoentjes aan, assistentie van twee mooie Chinese dames, en mochten ze de schaar hanteren om het lint te verknippen onder luid geknal van vuurwerk: we zijn in China, nietwaar. De handschoentjes lieten iedereen hartelijk lachen. Na de wandeling door de nieuwe fabriek vertrok het prinselijk gezelschap naar nog maar eens een banket.Wij mochten blijven op het Bekaert buffet: Belgisch geïnspireerd met aardappelpuree, geloof het of niet, naast de kreeftjes en veel andere lekkernijen smaakte dit me het meest. Dat Frank verleid was door de gebakjes met chocolade zal niemand verwonderen…
Ik heb enkele mensen ontmoet die geïnteresseerd bleken in mijn schilderijen. Zou leuk zijn, indien er een vervolg aan komt.
Bij thuiskomst werden we geconfronteerd met een grove vorm van afzetterij. De DAD Deutscher Adressendienst uit Hamburg, schreef in april een misleidende brief om nog verder opgenomen te worden in ‘het register van Belgische websites’; mijn vriendin die op ons huis let, ondertekende die brief. Nu volgde de rekening: 958 euro. We zijn er allen even niet goed van. Ik kan het niet laten om via deze weg de praktijk aan te klagen.
’s Avonds herinnert de Shenyang televisie ons nog even aan het leukere deel van de dag… we zien zelfs Mathilde.