ZONDAG 17 JUNI 2007
HALLUCINANT, IK MOET ER NOG EENS OVER SCHRIJVEN!
De fietstocht die ik deze week ontdekte? Weg is ie! Gedaan ermee… Vanmorgen wilden Frank en ik naar het Noordoosten fietsen , naar Qi Ban Shan: dit is een groot meer met bergen eromheen, jaja, we hebben hier ook bergen in het vlakke Shenyang! Eigenlijk prijzen wij, fietsers, ons erg gelukkig dat we in een vlakke streek wonen, stel je voor dat we in een bergstreek terechtkwamen , dit is echt niets voor ons maar toch, zo eens een bergje tussendoor, dat lijkt ons wat. We vertrekken vrij vroeg want we schatten dat we minstens twee uren fietsen nodig zullen hebben om er te komen. Apetrots toon ik Frank mijn vondst van deze week , de weg doorheen de maïsvelden , om zo de werken achter de unief te vermijden. Het begint goed, hij is onder de indruk tot plots bijna op het eind van ‘mijn’ route, als barricade een berg aarde midden op de route ligt. Wij klauteren over de aarde en het is snel duidelijk: daar is men een brede baan aan het aanleggen. Dag leuk ochtendfietstochtje… Wij fietsen dapper verder richting noordoosten: eerst langs een brede gloednieuwe zesvaksbaan, met aan de zijkant voetpaden met bomen, met ernaast struiken die geometrisch in golvende vlakken aangelegd zijn en waarachter dan nog eens minstens acht rijen bomen staan: zo ziet elke nieuwe baan er tegenwoordig uit. Frank zag deze baan aanleggen toen hij hier pas woonde. Deze baan loopt door glooiende velden, heeft nog niet teveel verkeer daar de universiteits- en woningblokken die erlangs moeten komen nu pas zullen gezet worden. Eigenlijk hoopte Frank dat die baan al doorliep tot aan het meer en de bergen: zo staat ze al op een actueel stadsplan We wilden eens van katoen geven vandaag: rechtdoor fietsen tot aan ons doel zonder ons te laten afleiden. Maar aan de spoorweg hield de baan op: de werken waren nog volop bezig. (later bleek dat alleen het deel om de spoorweg te overbruggen nog niet af is, verder loopt ze al door) Dan maar via de kleine baantjes: zo zullen we toch dorpjes tegen komen, dat vinden we toch leuker… Zo dàchten we. Maar dat was buiten het plan van China gerekend: alle dorpjes, op een half dorp na zijn over een afstand van 20 kilometer al verdwenen. Het Noordelijke platteland van Shenyang is uitgeroepen tot nieuw Shenyang. Zo praat men in Temse over de werken van ex-Boelwerf ook: nieuw Temse. Alleen, daar zat geen visie achter en bouwt een privé-promotor er maar op los zoals hij wilt en hier zit een totaal plan achter. Nog een klein detail: daar gaat het over 0,8 vierkante kilometer en hier blijkt het over minstens 100 vierkante kilometer te gaan! Temse had plots dynamiek, Temse was half ingeslapen na het failliet van de Boelwerf, en Shenyang heeft die dynamiek nu beslist ook! Meer dan ons lief is, meer dan we al vermoeden! Die werken die achter onze unief starten, lopen kilométers door en wij beseffen dat na vandaag pas helemaal! Onze unief staat er ook nog maar vier jaar en is dus deel van dat plan. Het euforisch gevoel dat wij aan een stadsrand woonden was totaal fout:wij leven midden een bouwwerf, een gigantisch plan: het platteland moet naar de steden komen, de migranten die al naar de stad kwamen die moeten niet terug maar er vrouw en kinderen bijhalen en hier officieel kunnen wonen, en alle Chinezen moeten universitaire studies kunnen halen: dus moet men universiteiten bouwen. Meer dan ooit: we hadden écht beter aan om het even welke kant maar een andere kant van de stad gewoond, àl is dit beleven werkelijk een ervaring! Eigenlijk moet je dit meegemaakt hebben om te weten wat er écht in China gebeurt!
We ontdekken langs deze straat een rij gigantisch grote panelen waar al de plannen op uitgetekend staan , waar computertekeningen op te zien zijn van hoe het er zal uitzien, wat er allemaal komt. En ik kan je verzekeren: we staan aan de grond genageld.
Met alle gevolgen vandien: het enige mooie dat we op deze 30 kilometer tegen komen is nog een half dorp. Tijd voor een praatje met een bewoner, wat zou hij vinden van deze situatie? Of hij representatief is, het zal wel niet maar HIJ had het groot lot gewonnen: 64 jaar, boer, en supertevreden over de som geld dat hij kreeg voor zijn land. Nu mag hij nog even in zijn huis wonen, een tof huis met erfje, zo leek het me, maar begin volgend jaar mag hij naar een nieuw appartement in de buurt en daar is hij heel blij mee. Toegegeven: een timing waar je kan inkomen voor die man! Al strookt het niet met mijn nostalgisch gevoel van afbreken van oud en vervangen door blokken: de mensen die wij totnogtoe spraken zijn niet treurig om wat gebeurt. Nu moet ik ook toegeven: de nieuwbouwappartementen stoten me tegen de borst omdat ze allemaal hetzelfde zijn maar men vergat niet om er groen, erkers, banken, schaduwplekjes, binnentuintjes, speelplaatsjes, gymparkjes in te lassen… Tja, ze kunnen ook niet anders dan hoog bouwen: er zijn nu eenmaal veel chinezen! Ik moest denken aan de manier waarop Nederland zijn woonprobleem oploste in de jaren ’80: voor de voorsteden opteerde men ook voor monotonie in de plaats van voor de Belgische kakofonie, of diversiteit, afhankelijk van je eigen voorkeur. Of onze oplossing om veel mensen aan de kust te laten wonen getuigde wel van diversiteit maar is ook de oplossing niet echt . Maar de ‘Nederlandse monotonie’ 200 keer uitvergroot zien!
De laatste zes kilometer van onze fietstocht is al ‘afgewerkt’. Daar staan al enkele splinternieuwe universiteiten, langs de brede nieuwe lanen, daar vinden we een nieuw kanaal mét een wandelpad, dat wij zalig als fietspad kunnen gebruiken , want hier loopt nu nog erg weinig volk. Een raar zicht eigenlijk, want het pad is al lang af: er groeit al hoog onkruid tussen de tegeltjes, de mooie nieuwe straatlantaarns zijn zelfs al kapot, en er zijn nog geen mensen!
Het is een verademing om aan het ‘natuurlijk ogend’ meer te komen: eindelijk eens een grillige vorm, oude bomen, ‘echte’ natuur. Een meer dat er kwam, na de bouw van een stuwdam, in 1967, in de tijd van Mao nog.
Mede dankzij de steeds aanwezige zon in Shenyang, het is bloedheet vandaag, oogt het meer erg zuiders. We beslissen eromheen te rijden. Hier moeten we eens twee dagen komen en in de bergen om het meer gaan wandelen. Wat een prettig idee dat wij hier een berg VOL bomen hebben!
Maar ook tijdens onze fietstocht vallen we enkele keren achterover. Blijkbaar is men enkele jaren terug gaan denken dat dit meer een toeristische topper kon worden en is men rond dit meer allerlei attracties gaan bouwen: grotten gaan inrichten als een spookkasteel, rond de grotten dan natuurlijk minstens vijf hotels en restaurants: opgegeven, nauwelijks een kat te zien. Hotels her en der: veel te groot en te chique: nauwelijks leven te zien. Een ‘schaakcomplex’: er zijn geen woorden voor: een GIGANTISCH groot gebouw langs een heuvelwand gebouwd met een gigantisch marmeren trappenhal waar geen eind aan komt, wel zes grote schaaksalons en om het gebouw een gigantisch park waar alles in functie van schaken staat, er is zelfs een kabellift naar een top van een heuvel waar een schaakbord pronkt: nergens een klant te zien. Mongoolse yourtes: ook één of ander hotelproject… desolaat. Aan dit soort megaprojecten die totaal fout ingeschat zijn is noch kop noch staart aan te krijgen: speculatie van individuelen? Hoogmoedswaanzin van enkelingen of van de regering? Nu is men er nog een gigantische stad, volledig in oude stijl aan het bouwen om er te filmen: een ‘ShenyangWood’
Heuvel af, heuvel op in de brandende zon, ik heb er hoofdpijn van maar vind het zo’n mooie fietstocht dat ik het negeer. We vinden een terrasje op onze maat: eenvoudig, zicht op het meer, sympatiek ingericht met rode lampionnen onder de luifel: we eten er een niet-verkapte, grote superlekkere, verse vis met aubergines en fijne paddestoeltjes. Het is hier werkelijk zalig zitten.
We hadden gedacht om de fietsen in een taxi te dumpen en zo thuis te vinden , maar we zien het terugfietsen nu wel weer zitten en komen hoofdschuddend thuis: we hebben werkelijk het gevoel dat we een stuk geschiedenis meemaken in China: dit moet je meegemaakt hebben! En indien je China twintig jaar geleden bezocht, heeft het nog veel meer betekenis. Dit is niet voor te stellen…
Ik ben al blij dat men intussen begreep, zo lazen we, dat men het openbaar vervoer moet stimuleren en het autorijden niet moet aanmoedigen, ook al zijn de wegen gebouwd in proporties gericht op de realiteit en de toekomst: men is al bezig een metro aan het bouwen, die zal tot aan onze universiteit en nog wat verder lopen. Goede zaak! Kijk, dapper zijn die Chinezen wel… je moet het allemaal maar doen!
Het afvoerputje versopt zowaar, na ons douchen: die vrachtwagens veroorzaken mateloos veel stof. Daarenboven is de bezorgdheid groot als we na het verdwijnen van het mooie bruine stoflaagje ontdekken dat we rood als kreeften staan…
Maar het was weer fijn te ontdekken in eigen stad, zo ergens lang blijven is toch wel leuk! En nu bereiden we ons voor op woensdag: afspraak met onze Filip en Mathilde, even samen gaan lunchen…