Een woordje van Lieve om deze blog officieel te openen...

Naar het schijnt wordt het tijd dat ik, Lieve, ook wat vertel: totnogtoe was ik echt nog te druk bezig met regelen en organiseren! Maar als ik begin te vertellen ben ik moeilijk te stoppen... u bent gewaarschuwd...Op de meest gestelde vragen "wat ga jij er doen en hoe kijk jij ertegenaan" zou ik misschien best antwoorden: kijk eens goed naar mijn schilderijen: het antwoord vind je daar.

Het schilderij "viaggio verso la luna" (boven) en "toen jij bij mij langskwam..."(onder) drukken best mijn houding tegenover dergelijke avonturen uit. (deze twee schilderijen maken deel uit van een reeks , genaamd: " een uniek gesprek", bestaande uit 13 schilderijen)

In het eerste schilderij zweeft een koppel door de ruimte. Belangrijk is dat ze met z'n tweetjes zijn: apart en toch samen, vrij en ontspannen. Minder belangrijk is of ze nu net omhoogspringen of vallen of zomaar zweven: geen enkel gegeven in het schilderij geeft een aanwijziging... Ze genieten wel, denk ik. Daarenboven: het witte vlak is niet zo wit als het lijkt en het donkere vlak is best boeiend: vol tinten en losse vormen...

De vrouw én het touwtje in "Toen jij bij mij langskwam..." vertellen eveneens hoe ik sta tegenover dergelijke nieuwe situaties. Haar houding en hoe ze kijkt naar die man, die flegmatiek voorbijkomt, spelend op een fluit en zittend op zijn os (alsof dit dagelijkse kost is) ,is geamuseerd, niet afwijzend, ze laat het op haar afkomen en weet maar al te goed dat hét touwtje al aanwezig is. Het touwtje dat hen verbindt, knopen legt (losse, zoals je ziet), en open verdwijnt naar ergens....
Kortom en met andere woorden: ik geloof dat dergelijke avonturen zélfs al lopen ze moeilijk of vallen ze tegen (liefst niet té), ons alleen maar wijzer kunnen maken... dus verlang ik ernaar. Ik koester dit schilderij heel erg omdat ik met die houding van me, wel blij ben en ik geloof dat het kijken naar dit schilderij mij op mijn tachtigste nog dat fijne gevoel zal geven...

Naast dit picturale antwoord moet ik zeggen dat ik ook reuzebenieuwd ben om te zien hoe kunstenaars in China nu omgaan met de nieuwe én graag ook met de oude beeldtaal en hoe de toeschouwer daarop reageert. In 1988 werd ik officieel uitgenodigd door Shanghai om er een internationale tekenwedstrijd te jureren: van elk deelnemend land, het waren er 12, werd één jurylid uitgenodigd (op zich was het al een fantastische ervaring om daar destijds, ik was 27 jaar, in dat verre land samen te zitten tussen "collega's" van over de hele wereld). Toen heb ik op de academie van Shanghai een toespraak gehouden waarin ik pleitte om hun eigen fantastische, traditionele beeldtaal in ere te houden, op welke manier dan ook (zelf schilderde ik toen abstract...). Ik zal met belangstelling plaatselijke musea en galleriën afschuimen...

Als ik in China aankom zou ergens een atelier voor mij klaarstaan, is me beloofd. Dat is natuurlijk ook spannend: ik schilderde hier de voorbije twee jaar, zonder toen al te weten dat we naar het Oosten vertrokken, oosterse figuren: welk een inspiratie zal China me geven? Ik heb nu het gevoel dat het kleine schilderijtjes worden, geschilderd in een klein hoekje... Zou ik me al een beetje aan het beschermen zijn tegen de grootte van dat land...? Afwachten...

En natuurlijk wil ik ook een beetje reizen! Ah, we willen op die hoogste trein naar Tibet, natuurlijk, en ik wil toch ook eens terug naar Peking, Shanghai en zoveel andere plaatsen waar ik ooit was en zeker naar die waar ik nooit was... en eens op bezoek naar die onbeminde buur, Japan, wil ik ook... Zullen die twee jaar volstaan? Dat is nochtans erg onze bedoeling, want wij willen onze leuke vrienden en contacten hier niet kwijt: we willen wel terugkomen...

Maar voor ik aan dat grote avontuur echt kan beginnen mag ik nog twee andere grote avonturen afwerken: twee solotentoonstellingen (september in Ekeren, december in Brugge) waar telkens mijn reeks "een uniek gesprek" getoond wordt: dertien schilderijen met oosterse figuren. Samen met andere reeksen: schilderijtjes als een feestje: wriemelingen met blaadjes en fruit of bloemen. Of de reeks met pralinetjes: schilderijtjes die ik mijn hele schilderscarriere lang zal schilderen als mijn persoonlijke ode aan mijn jeugd. Kijkt u even op mijn website: www.lievedejonghe.be
Dit betekent dat ik pas in januari definitief naar China vertrek. Tot dan wordt het pendelen tussen de continenten.

Lieve

Een woordje van Frank om deze blog officieel te openen:

Het wordt nu toch echt spannend.

Het zolang verwachte vertrek naar China ligt voor mij vast op 23 augustus.
Mijn bedoeling is daar als vrijwilliger te werken gedurende twee jaar.
Ik heb voorlopig een contract van één jaar met de Normal University van Shenyang, waar ik op 29 augustus mijn eerste les geef.
Drie vakken in het eerste semester: marketing, international business en geschiedenis en eocnomie van Europa, in totaal 12 uur per week.
De studenten zijn van de faculteit vreemde talen, ze bereiden zich voor om leraar Engels te worden; bedoeling is om hen buiten Engelse taal ook wat algemene economische kennis bij te brengen.
De gebruikte handboeken zijn in het Engels, Amerikaans dus. Dat wordt wel een hele uitdaging: kapitalistische economie doceren in een communistisch land; stof genoeg voor enkele kritische beschouwingen.
Ik hoop de Chinese studenten vanuit mijn practische ervaring in de zakenwereld toch wat te kunnen bijbrengen over hoe de westerse wereld echt draait. Anderszijds hoop ik door in de academische wereld van Shenyang te leven een betere kijk krijgen hoe zijzelf de verdere evolutie van China zien; de discussie waar China heen evolueert wordt hier immers grotendeels op theoretische basis gevoerd...

Misschien willen jullie ook nog iets weten over Shenyang, een stad die hier niemand schijnt te kennen ... nu ja, er zijn ook maar dik 7 miljoen inwoners. Shenyang ligt zowat 700 kilometer ten noordoosten van Beijing en goed 200 kilometer van de Noordkoreaanse grens; het was ooit de hoofdstad van Mandchoerije en de eerste geïndustrialiseerde stad van China- de Japanners koloniseerden het in de jaren dertig en bouwden er hun oorlogsindustrie. Vandaag is de stad volop bezig zich te moderniseren, de werkloosheid schijnt er tamelijk hoog te zijn. Shenyang ligt ongeveer op de breedtegraad van Parijs, maar heeft meer een landklimaat met koude winters en warme zomers; het is er vlak dus allicht kunnen we er wat fietsen of wandelen langs de rivier die een tiental kilometer van het stadscentrum loopt.

Wat Lieve betreft, zij heeft in september nog een tentoonstelling in Ekeren en zal dus ten vroegste in oktober nakomen. Haar bedoeling is in China verder te schilderen; met Chinese inspiratie? Haar verhaal vertelt ze jullie zelf wel eens.Kijk intussen toch nog maar eens naar haar website waar vanaf volgende week weer enkele nieuwe werken op staan www.lievedejonghe.be

Gisteren sloeg de paniek hier even toe. We zijn bezig kisten te vullen die einde van de week per boot zullen vertrekken : de ideale gelegenheid om vast te stellen hoe weinig je nog weet van wat je te wachten staat -wat moet je immers meenemen en wat niet? Toevallig ging ik gisteren ook nog naar de ambassade wat de spanning extra opdreef: om het visum te krijgen moeten we immers een medisch attest voorleggen, wat een extra medisch onderzoek betekent; dat was niet voorzien, mijn Chinese werkgever had zwart op wit geschreven dat de medische kant ter plaatse zou geregeld worden...
Gelukkig is de paniek vandaag al wat weggeëbt: we hadden gisteren nog een prettige afscheidsavond bij vrienden, vandaag zijn de kisten vol en dicht geraakt, en we hebben intussen allebei de nodige radiografieën, ECG, bloed- en andere proeven ondergaan... dus weer een stapje verder op weg naar China.
En de blog is opgestart...