VRIJDAG 23.02.2007
LIEVE: DE "IJSSCULPTUUR-RUINES" VAN HARBIN.
Daar het onmogelijk was om nog treinticketten naar Harbin te bemachtigen, stappen we dapper de bus in om 500 kilometer verder noordwaarts de wereldbefaamde ijssculpturen te gaan bewonderen. Om 8u20 vertrekken, om 14u30 aankomen. De rit was prachtig: eindeloze horizonten met zachte heuvels en met af en toe een geul waarin een bevroren rivier kronkelt, tijdens de eerste helft van de rit, zo vlak als maar kan tijdens het vervolg. Dorre akkers met mais- en graanstoppels, af en toe een boerendorp. De dorpen bijlange niet zo charmant als in het zuiden want hier hebben ze die fantasie niet in de bouwstijl: geen bolle dakpannen en punten aan de uiteinden van de nokken, geen beschilderde muren of gesculpteerd houtwerk maar huizen als blokkendozen. En toch: de dorpen hebben een eenvoud die ik graag omarm.
Aan de rand van Shenyang werden we even geconfronteerd met erg arme, grauwe buurten. Ook bij het binnenrijden van Harbin. Dit zijn resten van vroegere woningen die nu vooral verhuurd worden aan interne gastarbeiders.
Tijdens de rit valt het ons op dat er zo weinig sneeuw te zien is! En tijdens de sanitaire stops heb ik het niet eens zo koud. Er zal nog veel moeten veranderen willen we het Harbin zien zoals we verwachtten. Frank bezocht in 1985 Harbin en maakte toen -35° mee!
Bij ons eerste resto bezoek worden we als Russen ingeschat en dat zal de rest van deze trip zo blijven. Dit heeft deels te maken met het feit dat Harbin en Rusland historisch verbonden zijn met elkaar: ooit was Harbin een kolonie van de Russische tsaar die dit gebied graag onder zijn controle hield omdat de transiberische spoorweg door deze stad liep. (Eigenlijk ontstond de stad pas nadat de trein hier liep.) Je merkt die verbondenheid aan alles: architectuur, het aanbod in de winkels, de opschriften en menukaarten zijn vertaald in het Russisch... Een blanke is hier al snel een Rus. Maar met onze dikke jassen lijken we echt wel op Russen! Ik draag een erfstuk van mijn schoonmoeder, die de jas zelf ook erfde: een pelsjas en muts van 80 jaar oud en Frank maakt indruk met zijn mouton retourné van zijn vader. We hebben al snel spijt van deze out-fit! Bij de -2°C lopen de Harbinners erbij alsof de lente volop bezig is!
De hoge temperatuur, de hektische sfeer rond de bushalte en het feit dat we hier staan zonder informatie over de stad, zelf geen stadsplannetje (de reis door het zuiden had Frank zo perfect voorbereid dat ik er nu stomweg vanuit ging dat hij deze trip ook zo uit zijn mouw zou schudden...) maken het aankomen nogal verward. Maar we worden gered door een schatje van een taxichauffeur en een goed idee: we laten ons naar een hotel dicht bij de ijssculpturen brengen. En die blijken gelukkig in een tof deel van de stad gelegen. Oef...
Daarenboven blijkt het idee van Frank om onmiddellijk de ijsculpturen te gaan bezoeken voor ze weggesmolten zijn niets overdreven! Het is al donker voor we er aankomen en dit is een goede zaak: de verlichting comoufleert dat vele sculpturen serieus aangetast zijn door de hoge temperaturen!... Dit hebben ze hier nog nooit meegemaakt: zo luidt het alom. Al zijn wij toch onder de indruk van wat we zien! De sculpturen zijn heel erg knap! Het park is gevuld met beelden door gastlanden gemaakt: iedereen zette zijn beste beentje voor! Je gelooft je ogen niet. Het is een sprookje!
Sommige zijn bijzonder fijn uitgewerkt en staan er nog, andere zijn neuzen, hoofden of armen kwijt... wellicht afhankelijk van de kwaliteit van het ijs, de manier van opbouw -sommige gegoten, de meeste gekapt- en de positie tegenover de zon, natuurlijk. Er staan dus veel beelden, moderne en traditionele, maar ook grote kastelen met al dan niet een gigantische glijbaan uit ijs (wie daarvan glijdt lacht niet echt bij aankomst, dus wagen wij ons niet), een doolhof, historische gebouwen uit ijs gemaakt, pagodes, kerken, paleizen, ... Je zou in en op al die ijsarchitectuur mogen wandelen maar nu niet meer: er is instortingsgevaar. Jammer dat we niet vroeger kwamen, maar goed dat we niet later kwamen...
Intussen vriezen mijn voeten zowat af, en ben ik dankbaar voor mijn erfstuk dat ik daarnet nog verwenste: de temperatuur is gedaald tot -12°C.
We slenteren door de prachtige winkelwandelstraat vol oude, recentelijk gerestaureerde Russische gebouwen. Her en der staan in de stad ook ijssculpturen. Vooral het varken steelt ons hart!
We wandelen nog langs de Song Hua: in december 2005 haalde deze plek bij ons het nieuws omdat er giftige stoffen in de rivier terecht kwamen door een fabriek geloosd. Miljoenen mensen riskeerden zonder drinkwater te vallen. Maar ook de eerstvolgende stad die gelegen is in Rusland, Kabarovk, was in gevaar want de Song Hua loopt in de Amour. Maar dat moet niet zo slecht afgelopen zijn want het vervolg van het verhaal stierf toen in de pers een stille dood.
Harbin zelf zat toen vier dagen zonder leidingwater, de stad werd met tanks bevoorraad.
Frank accentueert zijn rus-imago: hij koopt een lederen pet, met oorkleppen. Mij doet hij me nu eerder aan den Kamiel denken... al staat de pet hem!

ZATERDAG 24.01.07
Na het ontbijt kruip ik weer in mijn bed, tot de middag: zo moe ben ik. Frank gaat op busticket-jacht. Niet makkelijk want het verlof is vandaag gedaan. Hij krijgt er te pakken voor overmorgen.
Ik ga alleen ontbijten in een French café dat ik gisteren zag. Blijkt een EXUBERANTE uitspatting te zijn: een ontbijtje bestaande uit een échte Italiaanse chocolademelk en een donker broodje met krokante korst (!!!) en met kaas kost me 11 euro, dààr komt Frank nooit overheen (en neen, ik heb het niet over het feit dat ik alleen zit te genieten van chocolade) maar ik laat niet van genieten met volle, zuinige teugen! Vooral de ligging en de uitstraling van de zaak verleidden me: groot raam, gelegen in de ambiance van wandelende mensen, een engelstalige krant (de China Daily) om te lezen... ik waan me in mijn favoriete café in de Koninginnegalerij in Brussel. Ik hoop dat ik zo'n uitlaatklep binnen 'handbereik' in Shenyang heb... Als toerist baal ik van dergelijke zaken, ze zijn mijn blik niet waardig maar nu ik hier woon voor een tijdje tussen allemaal mensen waar ik geen woord kan mee spreken, lijk ik dat anders te bekijken. Frank is niet alleen onthutst over de prijs maar ook omdat ik al aan de babbel zit. Nochtans doet het mij zo'n deugd eens te kunnen praten met iemand anders! Met de Chinezen kom ik nog niet ver, en dit is dan ook werkelijk een heerlijk zotte italiaan! Hij strandde drie jaar geleden in Harbin-ook al is hij minstens 65: dat het de hormonen waren die hem hier brachten was overduidelijk- kwam al snel in het ziekenhuis terecht door ademnood van de kou weliswaar, het was MIN 25° ,bleef toch en begon deze zaak! Zalig!
We nemen de bus naar een ander groot park waar ook ijsculpturen staan. Dit park is veel commercieler als gisteren (30 euro entree/2pers), overal knalluide westerse muziek en de sculpturen zijn niet verfijnd maar indrukwekkend door hun formaat. Tempels, kerken, pagodes, paleizen, draken, paarden... op minstens waren grote. Maar hier hebben we absoluut het gevoel tussen ruines te lopen: de helft is ingestort, niets intact. We paaien ons op de atrakties waar het nomaal gezien wellicht aanschuiven is en die ons eigenlijk ook niet interesseren. We glijden in een soort autoband van glijbanen, prettig, ik geef het toe, Frank skiet, we glijden over ijs op een glijstoeltje, wagen ons op de speciale ijsfietsen...
Maar het mooiste van deze dag is de oversteek naar de stad tevoet OVER de bevroren Song Hua! Ik zweet van de schrik, best eng zo in het donker maar knap! Gelukkig hoor ik het ijs maar één keer kraken! Niemand zou ons komen redden: we lopen hier alleen. Het romantisch beeld van het verlichte Harbin wordt versterkt door het vuurwerk (jawel, het geknal gaat maar door). Ik haal toch opgelucht adem als we er zonder natte voeten aankomen...
We laten ons na een te zoute maaltijd verleiden tot een flan maar dat blijkt pas goed fout: die blijkt gemengd met gezouten vis!
In onze hotel-oven, het is 28° op onze kamer, kijken we naar een bekende en toepasselijke film over de gevolgen van klimaatsveranderingen: ijs op Antartica zakt ineen en een tsunami overspoelt New York...

ZONDAG 25.02.07
BEETJE BALEN
Een deel van deze stad werd door Mao ondergraven met geheime gangen, twee verdiepingen, toen hij een inval van Rusland vreesde. Die gangen zijn intussen omgebouwd tot winkelgaanderijen. Zo zijn er ook in Shenyang, vertelt Frank. Daar je dit ook eens moet meemaken wagen we er ons in maar houden het er natuurlijk niet lang uit: massa's mensen, massa's producten dicht op elkaar'gepresenteerd'.
Bovengronds voelen we ons iets beter, alhoewel: daar zou je willen onder de grond kruipen van de keiluide herrie: reclame door megafoons, 'muziek' wordt alom op je afgevuurd. We vluchten naar rustiger buurten maar die zijn zo stofferig en grauw. Dit lijkt me Brussel wel een beetje: een stad met heel veel aparte gezichten, wat ik niet persé pejoratief ervaar, Brussel is mijn grote liefde... al hoor je me dàt nu niet zeggen over Harbin... ik verlang terug naar huis, ja, ik bedoel Shenyang.

MAANDAG 26.02.07
ONGELUKJE MET DE BUS: KAN HET ANDERS?!
Zoals elke chauffeur is ook deze een zotje. Ik probeer daar niet over na te denken maar frons even mijn wenkbrauwen als ik uit het raam kijkend zie dat we rechts, jawel, een ander bus aan het inhalen zijn op volle snelheid, én dat de mensen in die andere bus stééds dichter bij me komen: touché! Hij graait de rechter voorspiegel van de sjieke bus mee. Ik vraag me verdwaasd af of dat hier zomaar kan, niemand reageert, de bus rijdt op volle snelheid verder. Maar een uur later blijkt deze maatschappij toch normaal te zijn: we worden tegengehouden door de politie, de andere bus komt eraan rijden, er volgt een heftige discussie tussen de chauffeurs maar ook tussen onze chauffeur en enkele passagiers van onze bus, proccesverbalen worden uitgeschreven én de chauffeur wordt steeds bleker en grauwer: oef...
Het landschap krijgt terug mijn volle aandacht, en je gelooft het nooit: halverwege de tocht ligt er sneeuw! Wat staat ons te wachten in Shenyang?!
Na een dutje krijg ik een beeld te zien die ik nooit vergeet. Ik open mijn ogen en zie in een eindeloze donkerte twee, verlichte rode lampionnen! Puur poëzie.
Het regent in Shenyang. Uitzonderlijk, ik had hier totnogtoe slechts zonnige dagen.
Rond 21 uur komen we thuis. Ik word erg aangenaam verrast door mailtjes die me vertellen dat de foto's op de blog leuk zijn (ik vind het zowiezo leuk als ik opmerkingen,tips of raad over de blog krijg: doen!), een skype-telefoontje met Brigitte, een prachtige 'ouderwetse' brief van een tante EN... een cadeautje per post aangekomen uit Belgie! Als dat allemaal geen verwennerij is EN op een perfect moment! Bedankt allemaal!

MAANDAG 26.02.07
DE BARENSWEEEN BEGINNEN
Eindelijk dé zaken eens serieus aanpakken -ik ben een krak in het uitstellen- en mijn schildermateriaal uitpakken! Een beetje bang om te ontdekken wat ik niet mee heb, want intussen heb ik toch begrepen dat het niet zo eenvoudig is om aan materiaal te geraken. Zelfs de kleinste dingen die wij kopen in Belgie met 'made in China' vind je hier niet... Maar ik onderschat mezelf: ik heb destijds een goede verhuis op touw gezet, oef.
De minirok aan, ik heb intussen begrepen dat dit de beste outfit voor mij is om met mijn been over die mannenfietsbuis te kunnen zwaaien, mijn knellende broeken belemmeren die zwaai of ben ik misschien niet zo erg lenig?, en daarenboven zouden de broekspijpen in het tandwiel draaien. En de fiets op, op zoek naar pittoreske delen van de stad waar ik antiek, spullen met rimpels, verhalen én mijn verhaal kan vinden. Dat is wat anders dan broodroosters en vergieten zoeken!
Maar het valt ontzettend mee! Frank brengt me 15 kilometer verderop naar een schitterend historisch stadsdeel. Ik wist niet dat we dat hier hadden, en al vertelde hij dat al: ik had het me niet zo tof voorgesteld! Met een prachtig oud paleis, alles erop en eraan: gele dakpannen, veel knappe, voorgebouwen,... een oude site dat onmiddellijk doet denken aan dé Verboden stad. Moet ik zeker eens bezoeken. En het aanbod in de winkeltjes erom heen zorgen ervoor dat ik 's nachts niet kan slapen-niettegenstaande de 30 kilometer in de kuiten- en om vijf uur opsta om te schetsen. Goed zo!

DINSDAG 27.02.07
Zonder dat Frank het beseft legt hij een CD op die ik nog niet durfde spelen omdat ze teveel herinneringen aan mijn tentoonstellingstijd oproept. Dit is een tijd geweest waarin veel gebeurde zowel op professioneel en persoonlijk vlak als met mijn familie, en ik kon niet inschatten of ik er al klaar voor was om daaraan terug te denken. Want daaraan denken is de confrontatie met een heel andere tijd dan dit lanterfanten op ons eentje in China... Te meer omdat ik eigenlijk zou moeten en willen werken wil ik er in december 2008 terug staan met een tentoonstelling én dat is wat ik wil. Maar die muziek die me toen steeds erg blij en energiek maakte, maakt ook nu warm en krachtig.
In en om de universiteit herbegint het leven. Frank stelt me voor aan allerlei mensen en hun reaktie, net als die van de mensen op straat waarmee we praten, verwondert me erg: het eerste dat ze zeggen is dat ze me mooi vinden, erg mooi zelfs! Ik begrijp dat eigenlijk niet goed, laten we eerlijk wezen: mooi? Ik sta daar met al mijn kilo's en rimpels tegenover veel jongers, veel slankers en veel strakkers. Ik vraag Frank of dit een standaardzinnetje is. Hij zegt van niet en begrijpt het ook niet... al herpakt hij zich nét op tijd, nadat hij dat gezegd heeft!
We zijn klaar voor een nieuwe 40 kilometer! Frank gaat me tonen waar ik een schilderswinkel zou kunnen vinden zodat ik weet wat er te krijgen is.
Het anderhalf uur dat we inschatten om naar de winkel te fietsen worden meer dan vier uur: de stad is in lentesfeer en lijkt open te barsten! Wat een sfeer! De vele gesloten ijzeren poorten die me de indruk gaven troosteloze lege woonblokken af te sluiten, gaan open. Inboedels vliegen de straat op, ramen worden gelapt, matten geklopt... achter die poorten blijken restaurantjes en winkeltjes te schuilen. Al waren er wel constant verkooppunten op straat te zien van allerlei spullen: nu zijn ze talrijker en vrolijker. Ik kàn daar eenvoudigweg niet altijd aan weerstaan, zeker niet aan die straat vol oud ijzer!
Dan ontdekken we nog een oude site. Een tempel, en voor die tempel staan 12 prachtige bronzen beelden van de Qing-keizers van China. Ik vind het grappig dat Frank verstomd staat van zichzelf dat hij dat nog niet ontdekte! De bronzen beelden zijn nauwelijks zichtbaar van de ambiance die zich errond afspeelt: een artisanale markt. Zo zie je het niet vaak meer! Er worden figuren gegoten en geblazen uit bruine suiker, er zijn rode papierknipsels, geplooide papierfiguren, gegraveerde holle eieren (van Mao, Che tot blote madammen), veel snoep en veel barbeque-tentjes. Kort nadat we daar eindelijk weg kunnen gaan, vallen we op een park waar allerlei andere activiteiten doorgaan: samen dansen, kaarten, praten... en rechttegenover staat er een... spikslinternieuwe Zwitserse chalet! De naam? Ik durf 'm niet uitspreken! Te gek. Er wordt afternoonkoffie aangeboden: 2 voor de prijs van 1. Ik babbel met de Chinese gerante: Ellen (elk jong ding heeft hier minstens twee namen: een Chinese en een Engelse). Een schatje. Het feit dat ze erg goed Engels praat, me aanbiedt met haar uit te gaan of haar te bellen als ik om het even wat wil weten is erg prettig. Haar Zwitserse baas begon deze tent duidelijk met de bedoeling de vreemdelingen van Michelin en BMW aan te trekken, die hier in de buurt wonen. Ze bieden kaasfondu aan, aan westerse prijzen (inportproduct, wat wil je...) en...nu komt het: organiseren fuiven waar volgens haar zowel Westerlingen als Chinezen op af komen. Ze belooft me, ons, ook uit te nodigen. Lach niet: ik zal komen, denk ik! Kwestie, een sociaal leven op te bouwen waar ik eens wat meer dan 'ni hao' kan zeggen. We verlaten 'Heidi' met een relativerende glimlach... we hadden niet eens door dat in de chalet nauwelijks een echte balk te vinden was: alles trompe l'oeil!
Uiteindelijk vinden we de schilderswinkels. Het blijkt mee te vallen: wat ik nodig heb vind ik, wat ze niet hebben heb ik mee. Oef! En het kriebelt helemaal als ik tussen dat gerief loop!
We rijden verder door 'de computerstraat': niet te doen! Een miljoen computers!
Dan maar terugfietsen. Op het gemak, met veel stops want het rondkijken houdt niet op. Ik denk dat ik nog gek word op deze stad! Alleen die éne zelfde verzuchting: jammer dat we aan de verkeerde kant van de stad wonen! De ambiance ligt duidelijk in het Zuiden van de stad.
Naast de kick van de schilderswinkels, de lentesfeer in de stad, Heidi, moet ik weer erkennen dat mijn adrinaline ook extra vloeit omdat ik me weer als de vis in het water voel op mijn fiets!
Ook al is die véél te klein, en niets in vergelijking met mijn Koga Myata-fiets: dit is fun! Ik schoot me vandaag over een baan bestaande uit 12 vakken, jawel: 12! Ik ben haast beter dan de Chinezen: de chauffeurs stoppen van het verschieten en voor ze dàt doen?... En foeteren dat ik doe, in het westvlaams natuurlijk, tegen al die in tegenovergestelde richting op mijn vak komt aanrijden, en tegen al de voetgangers op het fietspad, en tegen de auto's die op het fietspad parkeren én rijden (ook al staat er een hekken tussen baan en fietspad). De "Yeps" "hoys" "andekants" "kiektekeworjeloptalstubliefts" en "hoilas" vliegen om hun oren. Niemand heeft licht (ik bracht er mee uit Belgie, made in China): fietsen noch bromfietsen, de auto's af en toe. Die bromfietsen zijn geniaal: ze zijn geluidsloos omdat ze op electriciteit rijden: zalig! Het nadeel: je hoort ze niet afkomen. Iedereen rijdt dus waar ie wil maar het voordeel van dit verhaal is dat er weinig stress is om iets verkeerd te doen! Ik hoop dat er ons nooit iets overkomt.
Daarenboven is de temperatuur echt ideaal om te fietsen: nu 5° en droog.
We genieten nog van een straatmarkt, in het donker: kraampjes waar je vindt wat je in de winkels niet vindt (bijvoorbeeld een lamp met klem die ik nog nodig had om te schilderen) en die vertederend overleven tussen de wolkenkrabbers met gekleurde neonverlichting. Binnenspringen in het grootwarenhuis waarvan men zei aan Frank dat ze er 'alles' hebben: een soort Macro. Het is waar: hier vinden we alles, maar die ligt echt ver van ons af. Met de rugzak vol, de fietsmanden vol, ik hoop dat die lichte fietsjes al dat gewicht aankunnen, gaan we ertegenaan voor zo'n 15 km. Pas om 21u30 thuis en op de pc werken tot o1 uur. Terug niet goed slapen: de hele nacht door ontwerpen in mijn hoofd...

ENKELE FOTO'S VAN ONZE REIS.

Indien iemand kan zeggen hoe een grote hoeveelheid foto's kan gecomprimeerd worden, dan volgt er (veel) meer.

Chinees nieuwjaar in aantocht...

Parkactiviteiten in Chongqing

Het leven hangt aan een wasdraad

Cruise opde Yangtze. Ze kon het schilderen niet laten...

De Drie Kloven. Drie jaar terug stroomde het water hier nog 160 meter lager!

De mooiste plek in China: Lijiang rivier nabij Guilin

Lieve's verjaardag; Chinezen om mee te klinken vind je altijd!

Echte Chinese rijstterrassen bij de Zhuang in Guangxi

Sfeervol marktpleintje . Moderniteit en traditionele bouw van de Bai

Openbaar vervoer in een Bai dorp nabij Dali

Tijgersprongkloof; duizelingwekkende trekking!

Kalkterrassen in Baishuitai (Yunnan); even mooi als in Turkije!

Nieuwjaar in een dorpje in Yunnan.

Shenyang, here I am! (in dit gebouw wonen we)

Shenyang vandaag: Carrefour, MacDo en wolkenkrabbers in de vorm van een muntstuk.

Nieuwjaarswensen gelden ook voor de koeien! Een dorp vlak bij de campus

Donderdag 22/2/2006
Shenyang nog steeds in nieuwjaarstemming!

Het verslag van onze eerste dagen in Shenyang kon je bij Lieve lezen. Intussen is het hier al 'Chu 5', de vijfde dag van het nieuwe jaar, maar de 'Gouden week', een week verlof voor de meeste Chinezen, is nog altijd bezig. 70% van de handelszaken zijn nog dicht, en het geknal van vuurwerk gaat nog dag en nacht verder, zelfs op en rond de zo goed als verlaten campus! Wat niet belet dat we op nieuwjaarsdag zelf al konden gaan shoppen in enkele grootwarenhuizen!
Op nieuwjaar eten de Chinezen traditioneel zelfgemaakte jiaozi, bij ons beter bekend als dumplings of ravioli; voor de onhandige Westerlingen heeft onze school hier een kilo jiaozi als cadeau voorzien. Ik ben al heel blij wanneer ik erin slaag die op een min of meer correcte manier gaar te stomen in een wok zonder stoommandjes!
Op alle straathoeken worden na de tonnen vuurwerk van vorige week nu de tonnen dure fruitsoorten verkocht; een voorbeeld: 3 euro voor 12 mooie individueel verpakte appelen.Er zijn ook sinaasappelen, pompelmoezen en mandarijnen in alle varianten, druiven, kiwis en ananassen; de meeste daarvan zijn er in normale tijden ook al, maar niet zo mooi (verpakt) en duur als nu! Op de vijftiende dag vieren we al opnieuw feest, ditmaal met zoete jiaozi.

Ik heb altijd gedacht dat Shenyang een zeer snel modernizerende stad was, maar na onze zuidelijke omzwervingen moet ik dat misschien relativeren: in het zuiden gaan ze op sommige plaatsen nog sneller of zijn ze misschien sneller begonnen met alles af te breken en te herbouwen; bij het weerzien van Shenyang krijg ik het gevoel dat er toch nog heel wat verouderde gebouwen op de sloophamer staan te wachten. Het schijnt dat Shenyang trouwens in het Belgische nieuws kwam: een 'verouderd' voetbalstadium (20 jaar?) werd in zes seconden (!) gedynamiteerd om plaats te maken voor een modern stadium voor het Olympisch voetbal in 2008. De stofwolk die we op het filmpje zagen was vergelijkbaar met de twin towers in New-York, gezond kan het niet zijn. De uitbreiding van het moderne Shenyang is overigens toch wel fenomenaal; vandaag ontdekte ik bij het fietsen toevallig nog maar eens een verloren boerendorpje dat intussen volledig door spiksplinternieuwe stadshoogbouw omsingeld is.

Ik kwam naar China om het land van binnenuit te beleven, om uit de eerste hand te zien of en hoe dit 'socialisme op zijn Chinees' verschilt van de kapitalistische maatschappijen. Wel, de toeristische sector waar we de voorbije vijf weken mee te maken kregen verschilt in China niet veel van andere landen; het grootste deel is privé-bedrijf en commerce zoals overal, inclusief de noodzaak om af te bieden en het voortdurend risico om er als toerist ferm opgelegd te worden; je gaat en staat hier waar je wil zonder dat iemand vragen stelt; de Chinese socialistische staat houdt zich vandaag niet meer bezig met het organiseren of controleren van dergelijke details, maar ziet zijn rol op een veel algemener, hoger niveau: het in stand houden van grote evenwichten in de economie en tussen de maatschappijppelijke klassen, het inperken van negatieve fenomenen die te veel de spuigaten uitlopen, kortom het uitbouwen van wat zij een 'harmonieuze maatschappij' noemen. Tussen haakjes, we bezochten onderweg ook veel internetcafés: ik had in Belgie gehoord dat iedereen rigoureus gecontroleerd werd, inclusief het controleren van de identiteit van elke internaut; een fabeltje! Die internetcafés hier zitten elke avond tot 's nachts volgepakt met uitsluitend jongeren: 70 % doet niets anders dan (meestal oorlogs-) spelletjes spelen, 30% luistert naar muziek en een enkeling probeert te mailen of zoekt informatie.

Het volgende weekend wordt het laatste comfortabel vrije weekend tot één mei! Inderdaad, mijn lesrooster vanaf 5 maart ziet er niet erg goed uit, het zal nog zweten worden vrees ik, maar kom, twee maanden tot één mei overleven we wel en daarna is het semestereinde half juni al weer in zicht.
We trekken dus dit weekende naar het hoge noorden, naar Harbin, waar de ijs- en sneeuwsculpturen hopelijk nog niet aan het smelten gegaan zijn. Het is immers de warmste nieuwjaar in China sinds het begin van de waarnemingen! Ik probeerde aan treinbiljetten te geraken, maar alles was wegens de verlofperiode al tien dagen vooraf uitverkocht; dan maar met de iets duurdere en minder comfortabele bus, een rit van ruim zes uur, en zonder mogelijkheid om vanuit Shenyang al de terugrit te boeken! Afwachten wanneer we teruggeraken!

DONDERDAG 22.02.07
LIEVE PAKT UIT, -AAN EN VERKENT. KLAAR VOOR WEEKENDJE HARBIN:-20°?

Tijdens het uitpakken vond ik tot mijn ontroering een gedicht terug dat iemand voor me schreef, tijdens mijn tentoonstelling in Brugge. Ik kan, wat ik beleefde, niet beter formuleren! Erg mooi...
STRAKS
STRAKS MIJMER JE
MET AL JE HERINNERINGEN
VLIEGEND
ERGENS BOVEN HET OOSTEN
OP WEG NAAR JE MORGEN
NAAR JE GISTEREN
VAN VOLGEND JAAR
TUSSEN HALF INGESLAPEN WEZENS
ALLEN OP WEG
NAAR VER-RIJKING
VAN HET UNIVERSUM
STRAKS
VOEL IK
DAT DEZE STAD
NA JOU
NOOIT MEER DE ZELFDE
ZAL ZIJN
j*claude
Brugge-30.12.06

De voorbije dagen fietsen we nog rond van bij ons tot één andere kant van de stad en terug. Meer andere kanten per dag kan niet: veel te ver! De grootwarenhuizen zijn echt fenomenaal. Massa producten! Maar vooral bij de voedingswaren staan wij op de meeste producten werkelijk te kijken als een zieke koe op haar gras. En dan die afdelingen koekjes en snoepjes: EINDELOOS! Ook de prijzen van bepaalde producten die hier massaal staan laten me pal achterover vallen: zo staat hier een soort zeekomkommer voor 200 euro per kilogram! En die liggen er niet in een kleine hoeveelheid! En dan die theesoorten: onbetaalbaar. Toeristen lopen er hier in het noorden nochtans niet rond! (wanneer kom ik er hier trouwens eens eentje tegen zodat ik eens een woordje (Engels) kan praten? In het zuiden meed ik ze, er waren er zoveel, hier zal ik blij zijn als ik er eentje ontmoet!)
Verder heb ik genoten van inrichten, decoreren, oppoetsen, mailen: kortom mijn draai vinden en ik vind die goed.
Ik ben klaar voor het volgende weekend: we reizen 500 kilometer verderop, nog meer noordwaarts, nu we nog even verlof hebben: naar Harbin. Daar zijn de wereldbekende ijssculpturen te zien. Ik ben echt benieuwd! Het zou daar wel -20° zijn. Hoe zal dat aanvoelen? Het was hier trouwens ook fris: een harde noorderwind. Na Harbin, volgende week dinsdag blog ik verder.

14.02.2007 LIEVE VIERT CHINEES NIEUWJAAR
Toen Frank weken geleden ons vliegticket van vandaag reserveerde dacht hij eraan dat dit Valentijndag was, vandaag zelf viel onze yuan in jiao's. Gisteren in de stad, vroegen we ons al af waarom men plots overal rode roosjes verkocht. Vandaag, in de luchthaven kleven onze ogen aan massa's gigantisch grote bloementuilen (waaronder knalblauwe tulpen!) van reizigers. Het is toch nog te vroeg om dit mee te nemen als nieuwjaarsgeschenk? Pas toen we een meisje zagen met een tuil van een halve meter doorsnede, ze kon in het vliegtuig noch eten noch bewegen, waarin met rode rozen twee harten verwerkt waren snapten we het: de chinezen hebben Valentijn ontdekt!
We vliegen van Lijiang naar Kunming in 40 min en van Kunming naar Peking in 2u50. De taxirit naar het hotel duurt een eeuwigheid. Letterlijk omdat de chauffeur de weg niet kent, figuurlijk omdat hij onvoorstelbaar kamikaze rijdt. Hij rijdt afritten van de autosnelweg op en opritten af om de tol niet te moeten betalen! Hun manier van inhalen en kruispunten oversteken waar ik het al zo moeilijk mee had is hiermee vergeleken niet eens erg meer!
Ik moet ervan bekomen voor ik kan inslapen!

DONDERDAG 15 FEBRUARI 2007
ONTMOETING MET EEN MONUMENT VAN EEN VROUW
Om tien uur worden we verwacht bij Isabelle Crook. Dit is de vrouw van 93 jaar die Frank tijdens zijn heenreis heeft leren kennen. Zij is de dochter van een Candees missionaris die werkte in Shengdu (west China), haar geboorteplaats. Later leefde ze terug in Canada tot ze haar man leerde kennen. Hij was een communistische journalist die er van droomde een rapport over de Chinese revolutie op het platteland in de jaren 40 te maken en zo geschiedde. Zij was inmiddels antropologe. Destijds reisden ze hierheen per boot via Honolulu: ze deden er drie weken over tot in Shanghai vanwaar ze een vervolg van zes weken op de Yangtse hadden. Toen in 1949 de oprichting van de Volksrepubliek in het vooruitzicht kwam, kregen ze een taak aangeboden om de diplomaten voor het nieuwe regime Engels te leren; ze bleven voor de rest van hun leven in China. Ze hebben hier drie kinderen op de wereld gezet en grootgebracht, waaronder Michael die we al eerder ontmoeten. We krijgen een exemplaar van hun boek uit de jaren 40, dat onlangs door de Chinezen heruitgegeven werd in het Engels:"Mass movement in a chinese village". Ik voel me er erg vereerd mee. Dit is geen gewone vrouw! Wat een leven! In mijn beperkt Engels vuur ik mijn vragen op haar los want dit vind ik bijzonder interessant: gesproken van informatie uit de eerste hand! Ze antwoordt ook op een directe manieren ik kan je vertellen dat ik meer last heb van Alzheimer en het vermoeidheidsyndroom dan zij! Op mijn vraag hoe ze het achteraf allemaal bekijkt antwoordt ze uitgebreidt.
Ik vraag hoe ze terugkijkt op haar beslissing om in China te blijven wonen na de communistische machtsovername. Met overtuiging zegt ze dat het het beste is wat haar in haar leven kon overkomen. Wat ze denkt van het huidig China? Wellicht is het niet te vermijden dat het ook vrije markt wordt, in deze wereld, maar ze hoopt dat het niet betekent dat de socialistische idee volledig verloren gaat. Haar ideeen komen nogal overeen met mijn kijk op China, gevormd na mijn reis door diverse andere derdewereld landen als Afrika en Indie en China.
Het is moeilijk om te genieten van de overheerlijke maaltijd: chinees konijn mét pruimen!
Het afscheid is bijzonder warm. Ze vraagt Frank waarom ik niet eenvoudigweg in Peking kom schilderen zodat we nog veel kunnen praten. Zou ik ook wel willen!
We hebben nog enkele uren in Peking voor we naar Shenyang vliegen. Alle koffers (het zijn er nu wel veel want de koffers van Belgie pikten we nu ook op) en wij de taxi in en nog even 798 bezoeken. Dit is hét avant-garde kunstcentrum van Peking. Het is ondergebracht in een immens voormalig fabriekcomplex. Je vindt er de ene galerie na de andere. Een fantastische sfeer! En het meeste is nu vanwege de feesten gesloten, wat moet dit niet zijn in andere tijden. We haasten ons niet want één ding is duidelijk: ik moet toch terugkomen! Ik denk dat ik toch eens ga kittelen bij 'mijn' Willockx om dit samen te bezoeken, ik weet trouwens dat hij wel zin in heeft in een Chinareisje!
Net op de dag dat ik één maand geleden Belgie achter me liet, vliegen we nu naar m'n volgende tijdelijke woonplaats. Ik voel me wel opgewonden, reuzebenieuwd! (Wanneer ga ik toch paniekeren? Dit moet toch eens gebeuren, nietwaar?)
De massale drukte in de luchthaven versterkt mijn opwinding en die van de andere passagiers: maar zij denken duidelijk alleen aan naar huis gaan om nieuwjaar te vieren. De feeststemming druipt ervan! Dit wordt zo verwarrend voor mij! Net nieuwjaar achter de rug en er weer eentje gaan vieren! Ik begin me al af te vragen of ik straks ook verjaardagskaartjes ontvang! Je zou van minder het noorden verliezen.
In elk geval we vliegen naar het noorden want de pelsmantels duiken op.
We zetten voet op Shenyang-bodem om 19u30, nemen de bus tot in het centrum: aan de verlichtingspalen langs de autosnelweg tel ik tot 200 lampionnen, aan elke paal twee en men is nog volop bezig aan ophangen! Dit WORDT feesten, willen of niet! Een flashy stad presenteert zich! Wauw!!! We zoeken een restaurantje want Frank beseft dat er op het appartementje niet veel te eten valt. Afstappen op de verkeerde plaats: geen restaurantjes in deze buurt, verder stappen met al die valiezen, we worden moe en beslissen het allereerste te nemen dat we tegen komen. Je gelooft het NOOIT: mijn eerste maaltijd in Shenyang gaat door in een echte PizzaHut!!! Moet ik hiervoor de halve wereld afschuimen! Maar... het smaakt ons mateloos: vooral het rauwkostje!
Een aardigheid is te zien hoe de Chinezen de salad bar gebruiken: ze stapelen het slaatje zeer ingenieus TORENhoog, spenderen daar wel twintig minuten tot een half uur aan. Niet te doen! De max is dat ze uiteindelijk wel meer dan de helft daarvan laten staan! Maar dat hoort bij de traditie: als je uit eten gaat, bestel je veel en laat je veel staan. Specimen als wij die alles opeten lopen hier niet rond.
Van de universiteit waar we wonen is niet veel te zien, het is nacht. Ons appartementje valt mee, vind ik. Piepklein, dat wel, en ik zal hard moeten nadenken om er de meubels praktisch én gezelllig te herschikken, en om het een persoonlijke touch te geven. Maar op één of andere manier straalt het voor mij de sfeer uit van het appartementje van mijn ouders in Spanje, al is dit wel een heel stuk kleiner. Zijn het die witte muren die ernaar refereren? Of misschien gewoon weg mijn eigen manier van nu omgaan met een kleine ruimte met weinig kasten? Ook bij mijn ouders komt de chocolade dan plots te voorschijn uit een kast waarvan je het niet verwacht, of hangt één en ander op aan een stukje ijzerdraad... Wat er goed aan is: ik voel me nog steeds in vankantiestemming!
Frank toont apetrots al zijn aanwinsten: zijn éne kookpot, de microgolf met pot (stond hier), de rijstkoker(gekregen), zijn hele servies zijnde: twee koppen, twee bordjes, twee bestekken, één glas... zijn vuilnisblik en borsteltje, zijn fiets die in de living staat en dit is het ongeveer. Oja, zou ik de dvd speler nog vergeten: ook gekregen! Het is namelijk zo dat vele mensen hier tijdelijk wonen en bij weggaan hun spullen dus uitdelen. (kun je je nu voorstellen dat hij een electrisch deken weigerde? Al valt de temperatuur hier nu mee moet ik zeggen. Buiten is het uitzonderijk warm voor deze streek: rond het vriespunt en binnen is het vrij goed verwarmd)
Dit wordt mijn eerste nacht in Shenyang. Inderdaad... Frank had gelijk: het is een keihard bed, ééntje zoals we in de slechte hotels tegenkwamen, gedurende onze reis in het zuiden.

VRIJDAG 16 FEBRUARI

Ik vind het spannend om mijn spullen te bekijken die ik in augustus opstuurde in een kist: ik ben al lang vergeten wat ik opstuurde, zelfs de inhoud van mijn valies die in Peking bleef staan tijdens onze reis ken ik niet meer. Het pakken moest dan ook steeds zo ontzettend snel gaan! Af en toe moet ik lachen om wat ik vind (DOZEN laxeermiddel: zal ik echt niet nodig hebben. En dozen tampax:vind je hier op elke straathoek. Ah, die herbruikbare kleefstrips: dat was slim, en mijn Molen-keukenmesje: super!) en heb ik wel eens spijt om wat ik niet vind (waarom bracht ik toch mijn warmste schoenen niet mee? En die warme sjerp en sjaal? Niet te begrijpen. En had ik geweten dat je hier nergens een keukenhanddoek vindt...) De dag begint met het verkennen van de nabije omgeving. De universiteit is omwille van de feestdagen superrustig: we lopen hier alleen rond! Het is wel een indrukwekkend knappe universiteit: alles net en nieuw. Frank had gelijk: de lotusvijver is knap, zelf al liggen er nu geen lotussen in en is hij dichtgevroren. Ik ben erg blij dat ik die zie vanuit ons keukenraam.
Dichtbij de unief is er een straatje met couleur locale! Het is er marktdag. Ook hier zien we aan alles dat het feest nadert: massa's vuurwerk te koop (je zou er ongerust van worden!) en dozen fruit die anders niet zo massaal te koop is. Het is geen nette buurt en de zwarte rook uit een fabrieksschouw is niet leuk maar de sfeer is goed. Erg prettig ook dat men in Shenyang niet de gewoonte heeft andere prijzen te vragen aan vreemdelingen! Afbieden hoeft dus niet: Oef, want niemand praat hier engels en hier staat ook niets aangeduid in het engels. Ik zal wel afzien, denk ik!
Thuisgekomen verorberen we onze beste buit: een gebakken kippetje mét sla. Dit is de eerste maal dat we eens geen poten en nekken en vleugels en vellen eten.
De dag verloopt verder met het verplaatsen van de meubelen. De zetels uit de slaapkamer staan nu allen samen in de living en de eettafel vliegt naar de slaapkamer... klinkt niet logisch maar lijkt me nu de enige oplossing...

ZATERDAG 17 FEBRUARI
TOCH IN OUDEJAARSAVOND STEMMING KOMEN
De dagen zijn gevuld met... shoppen! Moet ik daarvoor naar China komen om voor de eerste maal in mijn huwelijksleven gezellig samen te shoppen?!
We vliegen van het ene grootwarenhuis naar het andere want het probleem is, Frank weet er alles van: voor elk 'ditje' en een ander 'datje' moet je telkens in een ander grootwarenhuis zijn maar het GROTE probleem is dat het éne grootwarenhuis dan wel 10 kilometer van het andere ligt! Zo ben je al snel een paar dagen kwijt voor je je huishouden bij mekaar hebt. Maar ik ben vandaag tevreden met de buit! Ik heb kleefhaken genoeg om spullen aan op te hangen (probleem is dat we geen boormachine hebben om deftige dingen te bevestigen), mandjes om spullen in te schikken en het gezelliger te maken, handcreme (nog nooit in mijn leven gebruikt maar de lucht is hier geweldig droog), kaarsen (de neonverlichting in de twee kamers zijn niet écht mijn smaak), een vergiet, een laminaatborstel, poetsdoekjes en product (ik voel me op en top vrouw!) en warme dunne sokken (ik had alleen warme dikke trekking-sokken mee en merk nu dat ik daarmee in geen enkel paar van mijn schoenen geraak. Had ik toch moeten aan denken!),
Een paar dagen de stad doorkruisen om te shoppen geeft wel een idee van de plaats waar ik terecht gekomen ben. Groot en uitgestrekt dus. Om in de ambiance van de stad te zitten moet ik me toch wel 10 km. verplaatsen. Met de bus is het moeilijk (vindt zelfs Frank! Ingewikkeld bussenplan, teveel vastzitten in files en teveel volk), en met de taxi is het vrij duur indien je dat veel zou doen. Geen 'echt' gezellige kern of een 'place to be', al valt de stad op zich qua gezelligheid wel mee, geen oude stadskern, wel een charmante winkelwandelstraat. Het zuiden van de stad sjieker dan het noorden waar wij zitten, of het noorden audentieker dan het zuiden (afhankelijk van hoe je de dingen bekijkt).
We eten thuis maar het geknal rondom zuigt ons om 23 uur naar buiten. Jawel, overal zie je vuurwerk! We springen een taxi in en laten ons naar de stad brengen: het spectakel vanuit de taxi is al een feest! Vuurwerk, vuurwerk en nog eens vuurwerk! Al zie je niet veel volk op de straat. Blijkt dat de mensen samen zitten met de familie. Men gaat niet echt uit. Maar het ALLERMOOISTE zijn die prachtige rode lampionnen die van binnenuit verlicht zijn en achter zoveel ramen hangen! Hoe rood kan rood zijn? Dit is het beeld dat ik voor altijd meedraag!
In de stad genieten we om middernacht vanop een plein waarop een reuzestandbeeld van Mao pronkt, van de apokalyps waar we nu echt in terecht gekomen zijn. De stad is één en al geknal, rook ook, en lichtflitsen op allerlei hoogtes, in allerlei kleuren en vormen. Dit is niet te beschrijven! Ik voel me super gelukkig en blij dit allemaal mee te maken en we wensen mekaar een gelukkig nieuwjaar: voor Frank als geboren varken, kan het in dit jaar van het varken niet mislopen: het is het beste teken van de dierenriem! Velen willen dit jaar een kleintje.

ZONDAG 18 FEBRUARI 2007
XIN NIAN KUAI LE!!!
OF LATEN WE ZEGGEN: GELUKKIG NIEUWJAAR!!!
EN DE DAG VAN DE GROTE AANKOOP

We komen met geknal wakker en dat gaat zo nog dagen en nachten door!
We ontbijten op zijn feestdaags en beslissen pas laat wat we gaan doen. Zouden er winkels open zijn zodat we verder kunnen gaan met onze aankopen? We wagen ons naar de Carrefour. Die is gelegen in een schitterende buurt: Manhattan heeft hier een waardig concurrent!
In de Carrefour vinden we de ontbrekende spullen, nog steeds geen keukenhanddoeken, maar wel 'een' top van de aankopen: een broodrooster! Was erg moeilijk te vinden,uiteraard. Maar DE top van de aankopen? Natuurlijk: een fiets! (Had ik maar mijn warme fietsbroek mee!). Maar zelfs in de carrefour viel die aankoop nog niet echt mee. Ik maakte mij bijna even belachelijk als op mijn allereerste shopping in Peking, toen zocht ik grote warme slips, remember?, wel wat ik toen niet durfde vertellen, denk ik, is dat ik eenmaal aangekomen in die afdeling vroeg naar de afdeling van de volwassenen! Nu bega ik bijna net dezelfde fout: bij het zien van de fietsen heb ik het gevoel bij afdeling-kinderfietsen te staan. Het wordt dus de duurste fiets (40 euro, mijn broodrooster kost er 20) en het is een kruising van een mountainbike en een koersfiets: een hele klus om over die buis te geraken, laat staan met een mini-rok!
Maar ik voel me blij als een eerstecommuniekantje dat zijn eerste velootje krijgt('t fietsje is haast niet groter als mijn eerste velootje)! We laten er een mandje op monteren, de banden goed opblazen (de man in de winkel slaagt daar niét in! Het zweet stroomde van de man. Ome Franki pakt de klus zelf aan en slaagt er meteen in) en daar gaat ze: fietsend door Shenyang! DAT geeft me toch weer die kick die ik steeds heb als ik in een ander land fiets! Zalig!
We vieren de fiets en het nieuwe jaar in een restaurant dat gekend is voor zijn dumplings. Ze zijn inderdaad overheerlijk maar het paddestoelensoepje vooraf loopt met alle eer weg! Ik heb nog nooit en nergens zo genoten van paddestoelen als in China: alle vormen, kleuren en formaten...
We vinden een taxi die bereid is de fiets in de koffer te steken. Oef....

MAANDAG D 19 FEBRUARI
We gaan fietsen natuurlijk! En de tocht wordt werkelijk de verrassing van Shenyang! Vlak achter ons verblijf begint de buiten: we fietsen door immense velden waar nu de resten van mais opstaan. Wauw, dat doet me enorm plezier! De mond van de dorpsbewoners valt open als ze die vreemdelingen per fiets zien voorbijrijden, dat krijgen ze echt niet vaak te zien, maar ze zullen er wel aan wennen want mij zien ze hier nog! Het is trouwens weerom schitterend weer: zon en niet eens koud vandaag. Het is zeker 8 graden, pas rond 17 uur wordt het vrieskoud. Leuk als het klopt dat de zon hier het merendeel van de dagen schijnt! En als die temperaturen dan nog zo meevallen, jammer voor het broeikasteffecht, maar ik geniet ervan...
De dorpen zijn echte boerendorpen. Geen mooie boerderijen zoals in het zuiden, geen knappe chinese bouw, wel gewone platte huizen: gelijkvloers. Vele huizen zijn gerenoveerd, allen zijn goed verzorgd. De erven zijn netjes, de straten niet: overal hopen vuil en zwervende plastiek zakjes. Los van de hopen vuil zag het platteland er bij ons zo'n veertig jaar geleden uit, volgens mijn herinning.
Het was weerom een schitterende dag. We genieten er nog even van want Frank voelt de stress van het lesvoorbereiden kriebelen. En ik mag gewoon nog niet denken aan mijn schilderen, al zou ik dat beter wel doen!

Het VOLLEDIGE verhaal van Lieve

Woensdag 21 januari 2007
eindelijk zover! Ik ben in China aangekomen! Bijna zomaar eventjes tussendoor want tot het laatste ogenblik bleef het hollen, rennen, organiseren: geen tijd om deftig te pakken!Maar een engel bracht me naar de luchthaven, en enkele anderen vlogen om de wagen heen en begeleiden me: Lieve'prachtige sjaaltje rond mijn hals, Marina sierde me met haar juweel,Trui's hoedje op mijn hoofd en nog enkele andere engelen in mijn hoofd. De tranen aan de gate waren er van dankbaarheid.Behalve dat ik bij al die controle in Londen even het Oosten verloor en dus mijn handtas liet staan, verliep de vlucht prima. Ik sliep vrij goed maar vooral het wakker worden was overweldigend: het landschap onder me was zo mooi! Ik vloog over Novosibirisk en Irkutsk, wetend dat ik daar onlangs doorheen spoorde... het gebergte zag er van zo hoog golvend en bruin uit, bedekt met een dun laagje sneeuw: zo zacht. Het leek me een ideale plek om mijn engelen los te laten en me nu echt over te geven aan de goden, maar ach, dat lukt me nooit. Ze gaan gewoon met me mee.Was die knappe slinger echt de muur? Jawel, zonder twijfel. Mooi!In Peking wachtte me een ruiker bloemen en m'n lieve man op...woensdag 17 januari 2007De man waar we gisteren mee uit eten gingen maakte zich zo,n zorgen om mijn dunne kousen dat we prompt uit shoppen gaan. Hij brengt ons naar een sjiek shoppingcentrum. Jawel, het aanbod is erg veranderd in China, maar zoveel van het gedrag van de mensen doet me wel direct herinneren aan het China van destijds: baby,s hebben nog steeds een broek met een grote opening achterin, er wordt ook door de jonge mensen nog gespuwd en o wat is deze maatschappij toch a-erotisch! Niet alleen de kou zal me afkoelen maar vooral de houding van de Chinezen! Ze "hebben" het niet. Spijts de aankoop van dikke lange onderbroeken, super hemden en het vervangen van mijn slipjes door van die grote slips die beslist warm om mijn billen zullen zitten...Al zijn er wel knappe, zeer knappe jonge mensen toch mis ik veel in hun houding... Ikzelf voelde me eerder in "the mood" voor een zuiders land, denk ik!Maar snel zal blijken dat er veel is dat dit gevoel compenseert. Ik genoot verder de dag met volle teugen van de wandeling door de hutong, het slenteren langs een romatisch meer en het drinken van een... warme chocolade melk! Erg onchinees maar het is er tegenwoordig en ik dronk er nippend van...donderdag 18 januariEenvoudigweg een bed-dag. Alle moeheid gutste vandaag naar buiten en ik gaf me er voluit aan over. Mijn eerste niets-doen-dag sinds de aanvang van mijn tentoonstelling te Ekeren, op 1 september, stel je voor.We zochten een internet cafe. Tjonge, het emotioneerde me om aan de andere kant van de wereld berichtjes te lezen en dan nog van m'n vriendinnetje, Brigitte! Het feit alleen al dat zij MAILT is een warme shock!vrijdag 19 januariOntbijt op bed: de lekkerste yogurt die ik ooit at, werd me geserveerd.Het vullen de rugzakken voor ons volgend avontuur , een reis van 25 uur per trein naar het zuiden, dat in de namiddag zal beginnen, was weer een klus. Wat in Peking laten en wat mee naar het Zuiden? Naar het schijnt is het daar ook koud, alhoewel: op andere plaatsen kan het er wel 20 graden zijn. Begin dan maar te pakken?We vonden onze treinwagon alsof we hier elke dag treinen. En ik kan je verzekeren dat we niet de enige waren die de trein namen! Frank kon slechts tweedeklasse tickets bemachtigen. We moesten ze op te trein proberen omruilen. Dat probeerden we. Maar de treinchef was zo'n lief meisje dat o-zo lief en fijn uitlegde "excuse mie bute no sleepplace in firste classe" dat we alleen tevreden konden zeggen dat het niet erg was. Het was ook niet zo erg. Onze slaapgenoten vielen erg mee. Al deelden we de ruimte met 8 in de plaats van met 6: er waren twee kinderen bij. Hoe zij het bed met de mama konden delen is me nog een raadsel.Er was van die lieve Chinese muziek, de warmwaterkannen stonden klaar, kortom: alles aanwezig om goed in the mood te komen. (van de televisie had ik geen last).Prompt om 21u30 werden de gordijnen dicht getrokken en gingen de lichten uit. Het werd ook meteen stil: zalig!

LIEVE VERDER OVER HET NACHTELIJK SPOREN:Ik geniet geweldig van deze sfeer, deze manier van reizen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat mijn ervaring met nachttreinen in mijn voordeel speelt: ik voorzie me! Een zachte sjaal over mijn ogen, een stel goede oordoppen en... een half slaappilletje laten me een beetje melancholisch in slaap dommelen met alleen maar muziek vol warme herinneringen in mijn hoofd. Wat me goed van pas komt want ik heb nog zoveel te verwerken van mijn tentoonstelling in Brugge, die pas een paar weken geleden afgelopen is. Het ging allemaal zo snel. Ik zal al blij zijn als ik over enkele dagen wat meer afstand zal kunnen nemen omdat ik niet meer zal kunnen denken in termen van: vorige week omstreeks deze tijd...De dag glijdt voorbij door een prachtig landschap. Chinezer kan het niet. We sporen vooral door het platteland met boerderijen, dorpen met woningen versierd met spreuken op rood papier (nieuwjaar komt eraan) met hier en daar een loslopend varken, langs rivieren waar men de was in doet, en voorbij dat typisch landbouwgebied in terrasbouw, mannen die zware stenen sjouwen aan touwen, groepjes keuvelende mensen... prachtig. Het landschap is veel groener, het zal hier dus vochtiger en warmer zijn.Tussendoor oefent Frank zijn chinees met een jong paartje die hem feliciteert met zijn kennis en krijgen we lichees van een schattig jongetje dat bij ons sliep. Kinderen zien er hier echt hartveroverend uit! Ik moet geregeld denken aan mijn kleine neefje Milo die gekleed in een Chinees pakje (een geslaagde verassing van zijn ouders) op mijn vernissage verscheen: dat is net zo'n hartedief.Kortom de 25 uren vlogen voorbij. Net op het moment van aankomst "telefoneer" ik met Laura: zij is een nichtje van mijn moeder, 80 jaar, die me vroeg elke zaterdagmorgen om 10 uur, 17 uur hier, samen fictief te 'telefoneren'! Ik hoop dat ik op die leeftijd evenveel fantasie als haar zal hebben: ze is een prachtige dame.
CHONGQING: deze stad is maar eventjes twee en een halve keer zo groot als Belgie en telt 31,5 miljoen inwoners! Ik ben Frank nu ECHT dankbaar dat we hier zo zacht naartoe spoorden: was ik hier koelweg gedropt in een vliegtuig dan keerde ik direct huiswaarts, denk ik!In een station weet je natuurlijk pas echt wat het betekent als je leest dat er meer dan een miljard driehonderdmiljoen chinezen bestaan! We banen er ons koelweg doorheen op zoek naar een taxi die ons naar een hotel brengt dat we in de gids vonden: een hotel in een moskee. Klonk goed, nietwaar? Maar het hotel is opgedoekt. Het alternatief is een echt chinees, zonder verwarming, ik bedank. We stappen verder met de rugzak, op zoek naar een hotel. (Ik denk niet dat er veel rugzaktoeristen rondlopen met jarretelles om de benen: deze wel. Dit is nog zo'n handigheidje bij het nachttreinreizen. Makkelijk bij het naar het toilet gaan in niet erg propere omstandigheden! Maar dan moet je wel op voorhand weten dat je niet boven slaapt!)Van een grauwe stationsbuurt belanden we in geen tijd in een stad met NewYork allure, en hier overdrijf ik nauwelijks! Wat een contrast, het is dan ook opvallend dat dit de buurt van de jonge, flashy chinees is. Tussen de supersjieke hotels vinden we er eentje op onze maat: chinees maar toch met goede voorzieningen.We zuigen de stad op: hoge torenbouw, bovenaan steeds afgewerkt met een kleurrijk verlichtte bovenbouw die er dan wel weer chinees uitziet, sjieke winkels -Armani ontbreekt niet-, bomen vol knappe verlichting -nieuwjaar komt eraan-, rode lampioenen alom, grootscherm reklameborden of film op straat, een winkel die alleen prachtige kammen verkoopt, of alleen eetstokjes, of alleen bijzondere thee:ogen tekort. We zoeken een restaurant en belanden in een drukke bedoening waar de typische hot pot gegeten wordt. We doen mee natuurlijk. Het smaakt me geweldig. Gelukkig dachten we eraan niet gekruid te vragen want dit is hier de streek van 'hot'. Ik heb momenteel geen zin in vet of vlees, dus deze hot pot waarbij alles gekookt wordt in een kruidenbouillon past perfect in mijn kraam.Er wordt rondom ons ferm veel gelachen. Drie vriendinnetjes zitten constant te schaterlachen, aanstekelijk, ik geniet ervan. Chinezen lachen ontzettend graag en veel.Weer ga ik slapen met de bedenking dat het bijna onwaarschijnlijk is dat je in zo'n korte tijd in zo'n andere wereld kan terecht komen. Een andere wereld vol andere geuren, smaken, vormen, licht, geluiden, gevoel...ZONDAG 20 januari
FANTASTISCHE WANDELING DOOR EEN PARK:Een ontbijt met een kom dik gezwollen rijst zwemmemd in het water, drie gestoomde witte deegballen waarvan eentje opgevuld is met iets (ik kan niet eens zeggen of dat iets zoet of zuur is), een hard gekookt ei, niet eens thee: je zou van minder eens wegdromen naar de pistoleetjes van Tielrode! Maar ik geef toe: ik droomde niet weg en vind het nog plezant ook.We gaan wandelen door de stad. Ik zie twee mannen komen met zo'n mooie vogelkooi en besef tegelijk dat ik abnormaal veel vogels hoor fluiten. Zou het echt waar zijn dat ik in een park terecht kom waar mannen samenkomen met jawel: hun vogeltje? Daar hoorde ik al over maar beleefde het nog nooit. Jawel, dat is het! Ik beleef nu werkelijk de ene extase na de andere! De jeugd bezet de winkelstraten maar daar trekken de oudjes zich niets van aan. ZIJ komen hier om samen sierlijk met twee of alleen te dansen, of hun voeten te laten verzorgen (Frank doet hieraan mee), of hun tanden, of hun oren, of om hun strijk te laten doen, of om een vogeltje te kopen (er pronken zelfs Vlaamse gaaien, alhoewel: veel wordt niet meer gepronkt, hun staart is eraf!) of eenvoudigweg om hun vogeltje uit te laten of eigenlijk: om ermee te pronken. Massa's prachtige kooien staan er of hangen er in de bomen. Ze zijn al dan niet bedekt door een mooie zijden lap, afhankelijk van slaap- of zangbehoefte van de vogel. Een onbeschrijflijk rustige, fijne, chinese sfeer: nu kom ik wekelijk helemaal in the mood. Bey bey Tielrode? Van het park komen we in een woonbuurt met appartementen terecht: wat men hier allemaal stapelt op die terassen? Daarenboven hangen worsten en ander vlees tussen de was, het is niet te beschrijven. Het vreemde is dat die gebouwen misschien 20 jaar oud zijn maar er al zo versletenuitzien. Ik hoop dat de chinese kwaliteit toch snel verbetert, hoor. Er staan moderne, kleurrijke fitnesstoestellen op de straat, dat geeft het zicht vrolijkheid. Al zorgen de mensen daar ook zelf voor: ook hier wordt makkelijk gelachen.Vlak bij de wijk komen we op een overdekte groentenmarkt terecht. Een fel contrast met de rest van china: alles mooi geschikt, bladgroenten prachtig gebundeld, kleurtjes bij mekaar: ik geloof mijn ogen niet.Langs de straat laten we ons verleiden om te eten in een straatrestaurantje, ik sta versteld van mezelf want ik had zo gezegd dat zo lang mogelijk uit te stellen. Maar mijn Frank glundert van geluk en trots op zijn avontuurlijk vrouwtje. Wat blijkt? Ze hebben een menukaart die vertaald werd in het nederlands (ze weten echter zelf niet dat dat nederlands is, alles dat er zo uitziet is hier 'inglis'). Ik heb het lumineuze idee die meteen te laten copieren zodat ik in het vervolg niet alleen die twee schotels moet eten die Frank kan uitspreken in het chinees. ( sorry schatje!)Via kleurrijke straten die me 1000 maal dierbaarder zijn dan de Armani-straat zoeken we naar de verkoopplaats voor onze boottickets. Tenslotte zijn we naar deze stad gekomen omdat ik droomde van een cruise op de Yangtsee. Ook dat vinden we. Dit is een supertoeristische plek, zonder toeristen met veel verkopers en veel bedelaars. Hoe toeristisch dit ook is: de verkoop van de tickets verloopt in het Chinees, ik sta toch in beate bewondering voor mijn Frank, het moet gezegd.Op de terugwandeling komen we in de Carrefour! Neen, het siert me weer niet, maar deze kans neem ik met beide handen: we kopen chocolademelk, gouda kaas en stokbrood en gaan dolgelukkig eten in onze hotelkamer!Na deze luxe-uitspatting komen we in dit internetcafe terecht en hier beslissen we onze blog op te starten met mij erbij. Ik ga ertegenaan. Best moeilijk met een qwerty toetsenbord, daarenboven vertel ik natuurlijk graag zo uitgebreid! Het wordt nachtwerk...MAANDAG 22 JANUARIINTERNETTEN OM 01 UURDaar we intussen beslisten dat Frank ook verder zal bloggen en ik op zijn scherm zie dat hij over vandaag schreef, zal ik kort zijn. Stel je voor: we zijn in het inernetcafe aangekomen om 22 uur en het is nu 01 uur en we zijn nog allebei bezig maar... we zijn niet de enige gekken: er zitten er hier momenteel zo'n 200! En niemand is van plan om te stoppen want men komt juist ontbijten aanbieden!We stonden vanmorgen vroeg op want we wilden de bus nemen naar Bao Ding Shang. Een busrit van 3 uur. De rit zelf viel gezien de mist een beetje tegen maar dat kwam me goed uit: zo kon ik lekker slapen zonder schuldgevoel. In Bao D S bezochtten we boeddha's die in de twaalfde eeuw uit de rotsen werden gebeiteld. Wat we te zien kregen was de rit meer dan waard! Het item was de boeddha met de 1007 armen: inderdaad indrukwekkend. Ook alle andere boeddha's, zittend op lotusbloemen, liggend of staand, goudkleurresten of hoogblauw of de naturel steenkleur: ze waren prachtig.De tempel boven de site met beelden viel iets tegen omdat ik ze te hard gerestaureerd vond.Na een prachtige wandeling in een aanpalend zeer authentiek dorpje zochten we bussen om huiswaarts te keren. Terug een rit van drie uur die me niet tegenstak. Tijd om te verwerken, te slapen en te dromen...

1 februari 2007
Dit geloof je nooit: het heeft me erg veel tijd gekost om de dubbele punt die na vertelt staat te vinden. Gisteren geraakte ik niet op mijn hotmail. Nadat ik het opgaf en werkte op Frank zijn adres ontdekte ik dat wat op het scherm verschijnt voor diverse tekens niet overeenkomt met wat op het klavier staat! DAAROM kon ik niet op mijn hotmail: mijn paswoord, dat dus nooit zichtbaar wordt op het scherm, bevatte tekens die niet klopten met wat ik dacht in te tikken! Tussen haakjes: ik ontdekte gelukkig het de tekens voor mijn paswoord. Het is al een opdracht om te werken op een qwerty maar dit is helemaal de top... Zo kan ik geen aanhalingstekens of haakjes vinden, al staan die wel op mijn klavier. dit:*is een haakje, dit: is een aanhalingsteken...Ik zit momenteel in Kunming BUITEN te bloggen. Het sneeuwt voor de eerste keer deze winter en exceptioneel voor deze streek. Dat ik niet veel tijd heb is dus niet erg: straks vriezen mijn vingers er toch af.We hebben prachtige dagen achter de rug. Warme dagen ook. Ik eindigde vorig verhaal in Chongqing. Terwijl we in de bank geld wisselden ontmoetten we er onze eerste buitenlander: een Canadees. Als ik dus praat over veel toeristen dan heb ik het over Chinese toeristen:zij reizen nu massaal: het is hier nieuwjaarsvakantie *wat het moeilijker maakt om ticketten te bemachtigen. Vanaf nu moeten we plannen en ticketten meer op voorhand kopen.* De buitenlandse toeristen die we ontmoeten zijn er die hier werken of studeren.In Chongqing bezochten we nog een Memorial van de revolutie waar de rol van de communistische partij tijdens de oorlog uitgelegd werd. Wat ik niet wist dat deze stad ook platgebombardeed werd tijdens de oorlog: dit gedurende een dag. Frank liep hier weer rond als een wandelende encyclopedie: dat is onvoorstelbaar wat die man weet. Ik geniet daar mateloos van en laat dus het geven van dergelijke informatie maar aan hem over.Vanuit Chongying nemen we de boot voor onze driedaagse op de Yangse rivier. Hier keek ik erg naar uit. En terecht, zo bleek. Het was prachtig! Ook al zag de boot er niet erg vaarwaardig uit *ik heb een vriend in Maassluis die voor geen geld 1 voet op deze boot zou durven zetten, nietwaar Ron?Er waren sjiekere boten maar wij verkiezen te reizen tussen Chinese toeristen, dus...* Ook al informeerden we ons grondig of er wel verwarming was in de kajuit en ook al zeiden ze dat er was: er was er geen! Af en toe rondjes lopen op het dek, een warme douche nemen en gaan slapen met mijn theefles en Frank als bedkruiken hielpen. Daarenboven waren de gorges en de ambiance de kou waard. Op een morgen kon ik me zelfs eens opwarmen door in een ochtendzonnetje, helemaal alleen op het dek, met prachtige chinese muziek die vanuit de luidsprekers kwam, te staan dansen!Het was wel een ervaring op zich ons voor te stellen dat het waterpeil hier sinds anderhalf jaar 185 meter steeg, door de bouw van die dam. Zo volgde we op een bepaald moment ons boekje dat ons aanraadde om tijdens een uitstap een dorp te bezoeken. Maar eenmaal we daar aankwamen konden we helemaal niet bij dat dorp: dit was nu afgesloten van het vaste land door het gestegen water en om de boot daarheen te nemen was er geen tijd.Verder hadden we af en toe een uitstap om een tempel te bezoeken, een theatervoorstelling te zien, of door een smalle gorge te gaan varen met een kleiner boot. Vaak was het het interessants te zien hoe de chinezen op alles reageren, wat niet betekent dat de rest niet super was, hoor! Integendeel.Daarenboven moet ik zeggen dat er erg knappe chinezen op deze boot zaten. Opvallend. Ik zag hier zelfs de chinese versie van enkele vrienden van me, van Greetje, Luc, Magda... Ze bleken uit het Noorden te komen. Zou best kunnen dat de mensen daar groter zijn: invloed van de russen?Op de oevers reizen de nieuwe steden als paddestoelen uit de grond. Uiteraard: 1.3miljoen mensen moesten verhuizen vanwege het gestegen water. De verhuis verliep vaak moeilijk. Sommige mensen moesten 3 maal verhuizen vooraleer de definitieve woning te vinden maar ze waren veel beter gehuisd als voorheen, dus waren ze erg tevreden.Natuurlijk is er nog heel veel prachtige natuur. Zeker als je tussen de gorges vaart. Ik heb veel geschilderd. En als er geen gorges waren genoot ik van de laagjes bergen: de Turner in me kwam wakker: door de mist gaven die zachte schakkeringen van grijswaarden. De vormen varieren: glooiingen en scherpe kanten wisselen mekaar af. We zagen ook apen op de bergflanken!Af en toe puft een klein bootje overladen met mandarijnen voorbij of een groot vrachtschip vol autos.Af en toe dwalen mijn gedachten nog af naar jullie. Net twee weken terug had ik mijn visum nog niet in handen, ging ik die vrijdag nog uit eten en zwemmen bij mijn Rottiertjes,... Fysisch gezien lijkt het veraf maar in mijn hart zit het nog dichtbij.Eenmaal aan de dam aangekomen, het einde van onze boottocht, wordt Frank wild van enthousiasme. En dat betekent wat. Dus ik laat hem daarover vertellen...We bussen gedurende enkele uren naar Wuhan om vandaaruit te treinen naar Guilin. Dit blijkt niet meer mogelijk te zijn dus bestellen we vliegtickets. Dit valt mee. We kunnen s anderendaags vliegen. Frank had deze uitstap niet voorzien omdat hij wist dat ik daar al ooit was, hij plandde Kunming. Daar was ik eigenlijk ook al. Maar dat is niet erg, integendeel. Toch vind ik dat HIJ Guilin moet zien. Daar heb ik zo n goede herinnering aan.De avond gebruiken we om te internetten en te vernemen dat mijn vriendinnetje in de Craenenburg in Brugge over mij zat te roddelen, stel je voor en dat mijn Omarkat zijn surogaatmoeder aanvaard heeft...Later vertel ik over het mooie Guilin. mijn vingers zijn nu wel bevroren...

2 februari 2007
OVER HET WEERZIEN MET GUILINKlaar om het vliegtuig te nemen naar Guilin. In de luchthaven heb ik vreselijk behoefte om eens goed te huilen en ik weet geenszins waarom. Ik laat me gaan, tranen gutsen uit mijn ogen, Frank weet niet wat hij ziet en ik dat maakt me tegelijk erg aan het lachen. DAT deed even deugd... Daarenboven tonen ze tijdens de vlucht een film van Mr. Bean. Als ik dan bedenk welk een beeld de Chinezen daardoor van de westerlingen kunnen krijgen? Laat staan dat ze kort na het zien van die film mijn Frank leren kennen? Onlangs stond hij in het hotel met de afstandsbediening van de televisie de airco te regelen. Er was net een meisje in onze kamer die dat opmerkte. Ik dacht dat ik niet meer zou bijkomen van het lachen!Goed, ik ben klaar voor het weerzien met het mooiste wat ik ooit zag: de streek omheen Guilin.Guilin zelf is de zoveelste grootstad geworden waar ik geen enkel herkenningspunt in vind. Ik heb er eigenlijk spijt van dat ik mijn dagboek van destijds niet meegebracht heb: dat zou tof geweest zijn. De avond van aankomst lopen we rond in de stad. Hier zijn het niet de megagebouwen met chinees bijhorende verlichting die me achterover doen vallen maar de parken. De parken zijn verlicht met knalgroene, gele, violette, rode verlichting gericht op bruggetjes en bomen waardoor alles bijzonder artificieel oogt: je waant je in een decor in de plaats van in een park. Het gevolg is wel dat de parken midden in de nacht nog volop bevolkt zijn. Daarenboven kun je het niet smakeloos noemen, integendeel, het is erg knap en ozo chinees gedaan. (Hier toch, want soms is het er wel over en is het echt wel kitcherig.) Maar ik heb medelijden met de verliefde koppeltjes. Toen ik 20 jaar geleden, 's avonds, door een park wandelde en het begon te regenen dan zag ik vanonder elke boom een koppeltje wegrennen! Waar moeten ze zich nu verschuilen?Later vallen we op een zeer sjieke avondmarkt. Er worden echt luxeproducten aangeboden en dit niet voor de buitenlanders want die zien we hier niet. Ik laat me verleiden tot de aankoop van een antiek kinderhoedje van de miao minderheden. Zo vinden we weerom veel te laat ons bedje: er valt telkens zoveel te ontdekken!ZONDAG 28 JANUARI,We hebben ons laten verleiden door een heel erg lieve man en een heel erg lieve zus van hem om ons de stad te laten zien. Misschien was dit onnodig maar goed, het was lekker lui en makkelijk...Ze brachten ons een beetje van het een naar het ander. Het meest indrukwekkende was het bezoek aan de grotten. Die waren adembenemend. Een ondergronds sprookjespaleis was dat. En integenstelling tot wat ik vreesde: geen begeleiding van muzak noch overdreven belichting. Knap wat de natuur kan!Verder bezoeken we de 'olifantberg'. Dit is een rots die eruit ziet als een olifant met zijn slurf in het water. In het park errond stonder ter decoratie een groep uit steen gesculpteerde olifanten en die deden ons zo erg denken aan de olifanten in DePanne vorige zomer, opgesteld naar aanleiding van het kunstevenement Beaufort! De opstelling was zowat dezelfde.'s Middags nodigden we onze gidsen uit op een etentje. Ik moest erg lachen met hun vragen over ons land. Ze schaterden het uit als we vertelden hoever de grenzen van de buurlanden van ons huis verwijderd zijn, en dat we ver van de zee wonen (100km.)...Zijzelf komen uit een gezin van 4 kinderen. Het meisje gaat op 1 mei trouwen. Trouwen mag je pas na je 24ste jaar, kwestie van geboortebeperking. Als je op het platteland woont en je eerste kindje is een meisje dan mag er een tweede komen. De chinezen aanvaarden deze regeling vrij goed: ze kunnen zich het alternatief ook wel voorstellen.We eindigden de dag bovenop een rots: zicht op het bijzondere landschap van Guilin waar ik voor kwam. Maar we zullen wat verder moeten lopen om dit in zijn pracht te zien want nu blijkt dat men de stad echt tot tussen de massieve, hoge rotsblokken of rotspieken die dit landschap zo typeren, uitbreidde. Gelukkig vallen de woningen door de vallende nacht niet teveel op en hebben wij toch onze romantiek...Terugwandelend komen we in een buitenwijk terecht. Het China dat ik van vroeger kende. Bruin, goor, donker, weinig verlichting... over 3 jaar zal dit beslist ook al vernieuwd zijn. We genieten nu wel van DE grote luxe van rondreizen in China: we voelen ons geen moment onveilig. Zo, op dit uur, ronddwalen in een onverlichte achterbuurt zou ik in geen enkel ander land durven.MAANDAG 29 JANUARIOm 5U25 opstaan, ons met de taxi naar onze 'farmersboat' laten brengen om om 07 uur weg te varen op de Li rivier. Perfect op tijd om te zien hoe de dag de nacht inpalmt en zijdezacht gaat schijnen boven het allermooiste landschap. We hebben het ijs- echt ijskoud op ons open bootje maar dit is waarlijk een geselingetje waard. DIT is het Guilinlandschap op zijn best. Hoge rotspieken en rotsbergen rijzen uit het vlakke landschap omhoog. Ze hebben alle mogelijke vormen. Van masieve vormen tot fallusvormen: je kunt het niet beschrijven. Sommige staan solitair in het landschap, andere vormen een keten. Ik ben zo blij voor Frank dat hij dat ziet! Dit mocht hij niet missen. We genieten mateloos. Als in een sprookje komen ze te voorschijn uit de nacht, zachtjes, licht van kleuren. Een nevel hangt boven het water en speelt het spel helemaal mee. De zon flirt subtiel met de dag. Een keertje lonken, o wat doet dat beetje warmte goed, en dan verdwijnt ze weer achter een reuze rotsvorm...Aan een officiele opstapplaats moeten we ons een beetje verstoppen. Ons sympatieke farmersbootje hoort niet echt thuis in het toerstisch circuit...In Xingping moeten we uitstappen. Er staat teweinig water om veel verder te varen. Maar dat blijkt een goede zaak want dit is een prachtig dorpje. Hier weet men erg goed het traditionele met het toerisme te combineren. We genieten van de twee gezichten van dit dorpje en ik begin me te herkennen: ja: hier was ik ooit! Leuk...We bussen naar Yangshou. Daar logeerde ik ooit en ook aan dit dorpje heb ik sterke herinneringen. Maar wat is dit dorpje verknoeit! Niet te geloven. Ik vind het plaatsje terug waar ik ooit sliep want eigenlijk herbouwde men de benedenverdieping als destijds maar dan nu met enkele verdiepingen erbovenop maar het spijtige is dat de benedenverdiepingen nu echt de ene winkel na de andere zijn, met van die uiterst toeristische spullen.Er is maar 1 oplossing: wegwezen! We hebben het sublieme idee om te doen wat ik destijds ook deed: fietsen huren. En zoals altijd als ik fiets in een vreemd land krijg ik ook nu een heerlijke adrinalinestoot: dit vind ik HEERLIJK! De temperatuur is intussen ook aardig opgelopen tot een zomers peil. We fietsen naar Moonhill, parkeren de fiets en beklimmen deze berg via ontelbaar veel trappen, dit herken ik helemaal. Had ik ooit kunnen vermoeden dat ik deze berg twee keer in mijn leven zou beklimmen?! Het leven kan vreemde spelletjes spelen... Het uitzicht vanop Moonhill is indrukwekkend. Vanop de hoogt zie ik een alternatief weggetje om terug te fietsen: het ziet er zo eenvoudig uit. Tot je beneden bent. En als je dan nog een man hebt die een nog kleiner wegje op wil dan jij dan kom je op een aarden baantje vol keien terecht... de avond valt en zoveel vertrouwen heb ik niet in deze fietsbanden. Maar alles komt goed: we halen het, we halen zelfs nog onze bus (2 uur bussen).Aangekomen in het hotel staat me een enorme verrassing te wachten: ons gidsenkoppeltje van gisteren liet een prachtige verjaardagstaart voor mij afgeven. Ik ben erg geroerd...DINSDAG 30 JANUARIErgens in China mogen verjaren, er zijn ergere dingen! En eigenlijk voel ik me een beetje als dit land: uiterlijk is het in 20 jaar ontzettend veel veranderd maar de ziel is o zo hetzelfde gebleven... wat mij betreft: op momenten vind ik dat vrij shokerend dat je zo weinig kunt veranderen en op andere momenten ben ik daar best blij om... Toen ik vorige maand in Brugge tentoonstelde en daar zoveel mensen terugzag die ik ook vele jaren niet meer gezien had deed het me ook deugd te voelen hoe sommige mensen gewoonweg hetzelfde hart behouden hadden, niettegenstaande de materiele omstandigheden vaak erg verandert waren... Dergelijke bedenkingen kan een mens zich dan aan de andere kant van de wereld maken...Om 7u15 staan we op want ik zou graag de rijstterassen van Longcheng zien. Het wordt een rit van twee en een half uur. Een mooie rit. Onderweg bezoeken we de Yao minderheden. Zij zijn bijzonder omdat de vrouwen er erg lang haar hebben: anderhalve tot twee meter lang! Ze binden drie strengen haar om hun hoofd: hun eigen haar, een streng die afgeknipt werd toen ze achttien waren en het haar dat uitviel en ze zelf verzamelden tot een nieuwe streng. De manier waarop ze het haar om het hoofd leggen vertelt of ze getrouwd is en al dan niet kinderen heeft.We worden er ontvangen en krijgen er uitleg: het toerisme is voor hen natuurlijk ook een interessante zaak..Dicht bij de rijstterassen gaan we een specialiteit eten: rijst en kip wordt gaar gemaakt in de stengel van bamboe. Dit is niet alleen mooi om zien, het smaakt heerlijk. Ik trakteer ons groepje van 10 mensen op een licheewijntje voor mijn verjaardag. Dit wordt erg geapprecieerd, ze zingen voor me, het ijs is helemaal gebroken: we eten samen aan een tafel. Leuk!De wandeling door de rijstterrassen valt bijzonder goed mee. Niet te geloven maar we vonden toevallig een pad dat om en door de terrassen heen loopt en mooi op tijd om de bus te halen, net aan de parking uitkwam, al moesten we ietje te hard doorstappen!Terug in Guilin vond ik het erg prettig enkele verjaardagswensen op mijn hotmail te vinden, ik blijf dat ongelooflijk vinden, dat mailen! Daarentegen geraak ik niet meer op mijn telenetadres en dat is dan even moeilijk om dat van me af te zetten... je gaat er tegelijk ook erg op rekenen, dit is dan een keerzijde.We haasten ons naar de luchthaven om naar Kunming te vliegen...WOENSDAG 31 JANUARIWe zijn in een fantastisch hotel terecht gekomen, zo tof dat we beslissen hier twee nachten te blijven hangen en wat uit te rusten.Kunming zelf heeft niet zoveel te bieden: het is een transferplaats.Ooit bezocht ik hier het stenen woud. Nu laten we dat in handen van het chinese toerisme... Frank schrijft er meer over...

VRIJDAG 02.02.07
OVER DE HARDHANDIGE VOETMASSAGEGisteren genoten we van een lange busrit door besneeuwde bergen en besneeuwde dorpen. De dorpen zagen er vrij gesloten uit: allemaal kleine gemeenschappen die ommuurd zijn. Ik heb zo het idee als je in dergelijk dorp wandelt dat je alleen maar blinde muren te zien krijgt. Maar vanop de hogere hoogte van de rijweg kon je goed op die koertjes kijken. Mooi... meestal nette koertjes, overal maiskolven die te drogen hangen... ik zou er toch meer willen van weten!s'Avonds kwamen we aan in Dali. In de gietende regen en in de kou zoeken we een hotel. We hadden maar 1 criteria meer voor het al dan niet nemen van een hotel: er moet een verwarming zijn. En gezien men deze kou hier niet gewoon is is dit niet evident. Maar we vinden er een...Ik liet mijn voeten masseren om te bekomen. Maar tijdens die massage had ik maar 1 gedachte: hoe overleef ik dit? Zo hardhandig en het grappige was dathet meisje me om de haverklap vroeg of het te soft was...Als we wakker worden sneeuwt het nog steeds. We rekken ons ontbijt tot de middag. Dali is een gerenoveerd oud dorp. Mooi gerenoveerd. Er is veel toerisme maar het smaakvol en charmant opgevat. Dit betekent dat we nu met plezier kunnen genieten van een europees ontbijt, zolang we willen... soms is het toerisme ergens goed voor...In de namiddag gaan we drie pagodes bezoeken. Gelukkig hadden we voor we aan de pagodes kwamen door een heel tof dorp gewandeld en echt genoten van het chinese dorpsleven want de site omheen de pagodes heeft me echt gechockeerd.Je moet 25 euro voor 2 personen betalen om die pagodes te zien. Twijfelend betalend we dit exuberante bedrag in de hoop iets unieks te zien? Blijkt dat men achter die pagodes twee jaar geleden een geheel nieuwe tempel in oude stijl bouwde. Gigantisch groot, ontelbaar vele complexen na mekaar,honderden wansmakelijk vergulde boedda beelden... en voor deze copie vraagt men dit schaamteloze bedrag! Als men je dan nog zou zeggen dat je iets nep bezoekt. Ik voel me erg bedrogen en hoop dat niemand dit prettig vind... De pagodes zijn nochtans mooi. Had men die toch tussen de ruines laten staan...Stel je voor dat men al de ruines van Griekenland herbouwt? Ik vraag me nu plots af wat de motivatie destijds was om Brugge geheel in gotische stijl te herbouwen?Dali heeft een kaas als specialiteit. Dit is een zeer uitzonderlijk product in China. Dus proberen maar. Samen met rijst en groenten. De kaas blijkt geroosterd te zijn en in de suiker gewenteld...ZONDAG 04.02.07
EEN CHINESE VERSIE VAN BREUGELS BRUILOFTAllereerst: de zon speelt weer helemaal mee. Het is koud in de nacht maar zalig overdag. We hebben twee hoogdagen voor een toerist achter de rug! We werden totaal ondergedompeld in het chinese platteland- en boerenleven. Ik genoot gulzig van elke minuut en koester elke ogenblik als een parel!Gisteren beslisten we ons hotel in Dali een dag en een nacht achter ons te laten. We lieten 1 rugzak met spullen achter en vertrokken met een kleinere waarin spullen voor 1 nacht zaten. We zouden de dagen op ons af laten komen.Zo komen we in een klein dorpje terecht waar de sfeer vanaf druipt. Op de middag ontmoeten we een groep antropologen die wat engels praten. Ze nodigen ons uit met hen te eten. Super. De namiddag gaan we zomaar op stap. Het is inderdaad zo dat de kleine leefgemeenschappen binnen een ommuurde tuin of koer opgebouwd zijn. Kris kras door mekaar, geen overzichtelijke straten ertussen maar steegjes, meestal onverhard, als in een doolhof. De prachtige ingangspoorten, met zwart-wit-blauwe tekeningen beschilderd, afgewerkt met kleine sculpturen en ronde dakpannen, staan steeds open. De eerste keervoelde ik een gene om eens binnen te kijken maar dit is onnodig: men is ontzettend open en vriendelijk. Er wordt je direct een bankje aangeboden om even uit te rusten, wat gade te slaan, een fotootje nemen is meestal ook geen probleem. Na elke prachtige poort kom ik in een eigen leefwereldje, een eigen apart fimpje terecht. Het ene is netjes, het ander een chaos van jewelste, het ene met houten schrijnwerkerij afgewerkt en goed onderhouden, het andere verwaarloosd, allen hebben ze de rode banden met nieuwjaarswensen, rond de deur openingen.Plots duikt 1 van de antropologen op. Hij spreekt geen engels maar begrijpt perfect wat wij willen. We stappen uren van het ene dorpje in het andere.Dorpjes waar geen toerist komt, allen met een formidabel authentieke architectuur. Elk met zijn tempel waar volop gebeden, geofferd, geslacht,gekookt, samen gegeten wordt... en waar men veel veel vuurwerk brandt. Ogen tekort.We slapen in een mega hotel, splinternieuw, we krijgen een suite voor 10euro. Er is geen verwarming.Om middernacht worden we zowat uit ons bed geknald. Ik vraag me af of ze een berg dynamieteren. Met hetzelfde geknal worden we gewekt. Blijkt dat de(welke begrijpen we niet) grote feesten vannacht begonnen zijn. En inderdaad: aan de ingang van elk huis wordt nu volop wierook gebrand. De dorpen worden zowat uitgerookt. Dioxine genoeg in onze longen...Met een overdekt driewielermotortje , charmant maar koud en je ziet niet echt veel van het landschap, rijden we naar volgende dorpjes. De bedoeling vandaag was om enkele dorpen rond het meer te bezoeken en van nacht terug bij ons verwarming in Dali te slapen. Maar in een allermooist, echt dorpje herkennen we het woord HOTEL. We kunnen het niet laten en gaan eens een kijkje nemen. Via een steegje met de blinde muren komen we aan zo 'n knappe ingangspoort. In tegenstelling tot wat we bij de buren zagen staat hier geen koe op het binnenplein. Wel een gezellige rommel. Veel planten, veel vogelkooitjes, kamertjes rondom rond waar een offertafeltje staat of een zetel... Of we de kamer eens mogen zien? We kunnen eenvoudig weg niet anders dan hier blijven hangen! De kamer ligt vlak aan het meer. Er staat een tvdie niet reageert, er hangt een peerje aan het plafond dat niet werkt, er ligt een gekleurd dekbed op de matras, een handdoekje moet dienst doen als kussensloop, aan het plafond hangen grote muskiettennetten, en of er een toilet is? O ja, beneden in het koertje: zo eentje op zijn chinees: gezellig gemeenschappelijk. Naar de badkamer vraag ik niet eens. Het geheel kost 2euro. Dit is te gek! Ik voel me weerom 25 jaar: we blijven!Terwijl we eten in een restaurantje passeert het leven voorbij ons als zitten we in een prachige documentaire. We gaan het dorpje verder verkennen.Aan de ingang van zo'n steegje zien we jongeren gekleurde bloemen ophangen.We gaan dat steegje in, ik steek mijn hoofd in zo'n typische poort en heb meteen de hoofdprijs: een massa mensen is op dit binnenkoertje bezig een trouwfeest aan het voorbereiden. Een trouwfeest duurt hier 4 dagen, vandaag is het de eerste dag. We mogen gaan zitten. Ik neem een kleintje op mijn arm, Frank probeert wat te praten maar het taaltje is hier zo plaatselijk en bijna onbegrijpelijk: hij heeft het lastig maar is dapper. Men bouwde vijf tijdelijke ovens in de tuin. Vrouwen koken massa's rijst, snijden gigantisch veel vlees en groenten, een man schrijft kalligrafie met goudverf op rode stroken, zes andere kijken ernaar. Het zijn de wensen voor het bruidspaar.Ik stel voor er ook te schrijven. Ze zijn enthousiast. Of ik Chinees kan?Toch niet: ik zal in 'hollandju' schrijven. Ik moet er twee schrijven: zo hoort het. Het resultaat is bevredigend maar indien ik op voorhand geweten had dat het koppeltje dit nu voor de rest van hun leven zal ophangen voel ik me toch niet zo gelukkig met het resultaat! We worden uitgenodigd voor het feest. Ontgoocheling als we zeggen dat we morgen vertrekken, tevredenheid als we blijven voor deze maaltijd, waar we nog een paar uurtjes moeten op wachten. Maar de sfeer is zo boeiend: ik kan hier blijven kijken. Constant lopen mensen in en uit, lopen mensen in en uit, niemand stelt vragen, voor ons is het onmogelijk uit te maken wie hier woont of wie familie is...Er worden wel 7 tafels geplaatst, we zitten met acht rond een tafel op bankjes van dertig centimeter hoog. De maaltijd is vrij sober maar lekker: mooi gesneden aardappeltjes, witte bonen, zoete pattatten, een vlees-en groentemengeling en rijst. De mannen en vrouwen gescheiden. Ik mag bij de mannen. Ik krijg complimenten omdat ik beter rijstwijn drink dan mijn buurman! Dit is blijkbaar de voltreffer waarmee ik het gezelschap helemaal kan verleiden! De koppen zijn echt breugeliaans! Het is opvallend hoe gemanierd onze tafel zich gedraagd! We nemen afscheid en gaan. Wat een ervaring!We wandelen achter het dorp om, via de terrasvelden terug naar ons hotel.Mooi zicht op het meer, de bergen en het dorp maar als je zo loopt wandel je eigenlijk via de 'schijtstraatjes'... Geloof het of niet: ik geniet hier mateloos van. In ons superhotel gaan we de ondergaande zon op het meer bekijken.

13 februari 2007
We zijn inmiddels 13 februari - of we konden niet op onze blog, of de plaats waar we logeerden had wel een computer maar had niet betaald- maar met plezier duik ik terug naar 5 februari want we beleefden echt een heerlijke tijd!5 FEBRUARI 2007Gisterenavond babbelde ik Westvlaams tegen een vogeltje in een kooitje en vandaag ligt ie dood... Aie.Ik was me buiten aan een teiltje, de temperatuur draait rond de vijf graden. We ontbijten op ons terrasje. Ja, je kunt er een beetje aan wennen aan leven zonder verwarming (maar alleen als je weet dat het tijdelijk is, denk ik). En niettegenstaande de kou zal mijn herinnering aan dit plaatsje erg warm zijn! Shuanzhuang aan het meer, nabij Dali.Met een open driewielertje reizen we 18 km. verder langs het meer, ook dit vehikel is eigenlijk te koud voor deze afstand maar er blijkt geen alternatief te zijn. Het plattelandsleven glijdt ons voorbij. Ik zie ook landmeters aan het werk en prompt komen de traantjes: ik denk aan mijn vriend-neefje, Marc. Ik maak me zorgen om zijn gezondheid. Afstand wist dit soort gedachten niet uit.We stappen uit in Wase: daar is een grote marktdag. Ogen, neuzen en oren tekort, natuurlijk. Hier ontdek ik ook hoe die prachtige plaatselijke dameskapsels in elkaar zitten. De vrouwen vlechten een lang touw in hun lange haar, opzij van hun gezicht. (net voor ik me mateloos gefrustreerd ga voelen omwille van die mooie haren zie ik dat ze die vlechten verderop verkopen!) Een dikke blauwe doek van 15 cm.\40cm wordt bovenop het hoofd gelegd. Daarop leggen ze die vlecht, het touw maakt meer toeren rond het hoofd zodat alles vastzit. En boven de hele haartooi komt nu een transparant sjaaltje. Jammer, vind ik want dit sjaaltje steekt al dat moois teveel weg.Met een zakje minitomaatjes, vier elastiekjes, vier mandarijnen en vier wortelen als buit, stappen we een bootje op. Uiteraard loopt dit bootje snel vol met veel mensen, massa's manden, een gans, een bromfiets, en ander couleur locale. Intussen is de temperatuur enorm opgelopen, tot wel 16 graden, minstens. De verschillen tussen dag en nacht zijn groot. Ik omarm dit zonnetje passioneel!Van de boot stappen we in een paardenkar. En maar schudden en rammelen op de onverharde wegen tot in Xizhou: hier waren we al eerder. Daar nemen we de bus -het is weer eens wat anders- tot onze eindbestemming van vandaag: dit vehikel is het meest luxueuse en de goedkoopste! Aangekomen in het vrij toeristische maar knappe Dali, zijn we 'scheel van de goesting' in een koffie en een pannekoek. Kun je op niet zoveel plaatsen in China krijgen! Op weg naar het koffiehuis laten we ons verleiden tot het laten poetsen van onze schoenen. Die man vindt het blijkbaar nodig onze schoenen niet alleen te poetsen maar ook volledig te herstellen! Zitten we daar voor een half uur op onze sokken te dromen van die koffie! De 2 yuan zijn uiteraard 180 yuan geworden maar we gaan TOCH maar mooi ons pannekoek eten in het zonnetje want we hebben echt een dipje.We veroveren de hoekjes van het mooie Dali die we nog niet kennen, gaan vis eten, concreet betekent dit hier vaak: vooral vissekoppen en veel graten in je bord, en rennen terug naar ons hotel want het regent inmiddels. De sfeer op ons kamertje met verwarming, remember?, is des te gezelliger. Ik besef op dit moment niet dat dit de laatste verwarming voor de komende tien dagen is en dat het nog veel kouder wordt tijdens de avonden en nachten.DINSDAG 06.02.07Een gammele bus brengt ons naar Lijiang. De tocht duurt vier uur maar is zo ontzettend mooi dat je alle schudden en klutsen vergeet. En wat hebben we geluk: de lucht is helder! We reizen door de bergen, genieten van de terrasbouw MET rijst erop, soms is het landschap dor en kaal, dan weer zwanger van groen. De dorpen hebben de kleur van het landschap want ze zijn gebouwd met zijn klei. Soms uitgesproken rood en even verderop oker. Erg arme dorpen, dan weer rijke. Een stop is welkom. Ach, wat zal ik eenmaal terug in Europa, die toiletten missen: zo allen gezellig samen op een rij! (ik kan mezelf niet geloven maar na vier reizen door China ben ik er eindelijk gewoon aan geworden!)Lijiang heeft een oud centrum waar je als toerist natuurlijk onmiddellijk heentrekt. De stad werd in '96 grondig vernield door een aardbeving, er vielen 300 doden. Het waren vooral de recentste huizen die instorten. Men heeft die kans benut om alleen historische oude huizen te herstellen waardoor de stad nu zo knap homogeen oud is. Sins '99 is ze ook Unesco cultureel erfgoed. Dit is werkelijk Venetie in China, meer nog dan dat Brugge dat in Belgie is! Overal kanalen, bruggetjes,een kriskras stratenplan en pleintjes. Maar dit is zo toeristisch! Straten vol met dezelfde toeristenwinkeltjes, veel volk, overal resto's of hotelletjes (wel stuk voor stuk supergezellig) en die overromantische verlichting ( en als ik dat zo ervaar moet het al erg zijn) zijn me nu teveel. Gelukkig merken we dat je makkelijk aan die sfeer kan ontsnappen door een staatje verder te gaan dan HET centrum. We beslissen hier morgen een rugzak achter te laten en met een rugzak aan een trekking door de bergen te beginnen!WOENSDAG 07.02.07Hier, in Lijiang deed ik wel een ontdekking! HET electrisch onderdeken. Zalig en om nooit meer uit je bed te willen ware het niet dat er je een nieuw avontuur lonkt!We gaan ontbijten op een dakterras, in de zon. Het is een etablissement gerund door een Fransman die niet meer terug naar Europa wil. En de stad ziet er nu zonder die artificiele verlichting trouwens veel toffer uit!We bussen naar Qiaotou. Twee en een half uur voor 80 km. Vooraan in de bus zit een vrouw van mijn leeftijd. Ze heeft erg vurige ogen, een stralende lach en af en toe zingt ze. Ik geniet van haar en dat zag ze want ze zwaait als ze uitstapt. De radio speelt keiharde maar knappe chinese muziek die bij dit landschap werkt als slagroom op een taart. Wat is dit weer een fenomenaal landschap! Ik kan me dan op dergelijke momenten onwenzenlijk gelukkig voelen! We rijden lange tijd langs de Yangtze, die hier Yingsha noemt (betekent: gouden zandrivier). Niet voor niets draagt ze die naam want ze ziet er nu erg tropisch uit: blauw met witte stranden erlangs. De dorpen zijn allercharmants. Elk dak van elk huis is afgewerkt met zo'n krullende dakpan. Elk huis staat omheen een binnenkoer. Via haarspeldbochten kronkelen we omhoog. Als het landschap daarnet rijkelijk groen was dan wordt het plots op hogere hoogte Veluwe-achtig: zanderig met naaldbomen.Aan de andere kant van de vallei kijken we op besneeuwde bergtoppen. Onder ons kronkelt de Yangtze. En zeggen dat we bijna een maand geleden op die zelfde rivier onze boottocht hadden! Dit was toen 1500 km verderop stroomafwaarts...Eenmaal aangekomen in Qiaotou gaan we het dorp verkennen en botsen daar op gigantische dameskappen! De minderheid die hier woont, de Yi (?), dragen zwarte hoofdeksels van wel 50 cm breed. Een soort Spaanse mantillas maar dan vijf maal zo breed. Ga daarmee op het land werken! We ontmoeten Tawalam. Ze is een Tibetaans meisje van zeventien, we zitten hier dicht bij de grens met Tibet. Ze nodigt ons uit om bij het vuurtje te zitten: een houtskoolstoofje. Ze vertelt dat ze hier komt werken om haar studies te betalen, haar familie zijn arme boeren. De levensstandaard van de mensen is in het algemeen hoger geworden maar het algemeen onderwijs is niet beter geworden, integendeel. Er zitten minder kinderen in het lager en lager middelbaar, maar wie studeert, studeert langer. Tawalam is weer zo'n ding om nooit te vergeten. MATELOOS expressief. Ze valt helemaal voor Frank! Ze loved him very much! Ik kan alleen maar zeggen: wo ye. Hand in hand lopen Tawalam en ik verder tot we afscheid nemen.DONDERDAG 08.02.07Met een stevige gortepap met banaan die binnen- en buitenkant opwarmt beginnen we aan onze onvergetelijke trekking in de Tijgersprongkloof! Ik voel me werkelijk in topvorm.

14 februari 2007
KLAAR VOOR EEN TREKKINGDit is zo'n geslaagde reis, nog 7 dagen en we komen aan in Shengyang (Thuisbasis) voor een heel ander verhaal. Ik feliciteer Frank voor de opbouw van deze trip waarop hij me lachend antwoordt: "ik wist wel wat ik moest doen om jou hier te houden... had ik je meteen naar het noorden laten komen..." Kreun, kreun. Maar kom, er is daar toch al een voordeel: daar zijn de huizen wel verwarmd! Bij -20 KUNNEN ze werkelijk ook niet anders, nietwaar...Een trekking door een kloof is iets bijzonders. We vonden de Samaria kloof in Griekenland al indrukwekkend. Ginds loop je beneden in de kloof maar hier loop je langs de ene wand van de kloof, klauterend langs een bergpad, niet eens beneden en het is nog veel indrukwekkender! Deze kloof is dan ook wel twee maal zo diep als de Samariakloof. De kloof is 3.700 m diep en is een der diepste van de wereld. (ik moet nu ook eerlijk bekennen: had Frank me dat op voorhand vertelt, toen ik nog zo hard aan het werk was in Belgie, dat hij me dit had laten doen...?) De wand naast je is werkelijk een massieve muur, op bepaalde momenten! Bovenaan zijn de grillige vormen bedekt met sneeuw. Het pad kronkelt en stijgt maar ligt goddank droog anders zou het ronduit gevaarlijk zijn, zelfs nu ben ik blij dat wie van mij houdt me niet ziet lopen! Het is behoorlijk duizelingwekkend. Het deel van 'de 28 bochten' wordt zweten. Een vrouw van 71 volgt ons, of wij haar. Bovengekomen begaan we omwille van een te gekke reden een erg stomme vergissing: we gaan niet naar het view point kijken dat nb. maar 10 meter verderop ligt! Een jongen die daar zomaar wat zat zei ons dat het verderop mooier is en wij volgen die uitspraak blindelings. Als we even verderop beseffen dat we eigenlijk aan het dalen zijn, zijn we echt boos op onszelf maar niet dapper genoeg om terug te keren.Gelukkig heeft hij misschien gelijk want verderop is het in elk geval prachtig. Het zicht op de rivier, kronkelend en blauw draag ik mee.Rond 15 uur komen we langs een knap bergdorpje, geiten, houtbewerkers, charmante boerderijen, de droge rijstvelden...net op tijd want Frank heeft honger en we kunnen hier waarempel noedels krijgen. Er vallen enkele druppels uit de lucht. Ik hou mijn adem in! Maar de zon en de warmte winnen de korte strijd.De verdere tocht is een ruw landschap. Mijn favoriet.Rond 17 uur komen we aan onze eindbestemming 'Half weg'. Iedereen die hier binnenkomt ziet er vrij moe uit! We kiezen voor luxe en hebben een prachtige kamer. De goedkope kamers hebben een iets mooier uitzicht op de vallei. Maar dat kan me even niet verleiden. Ik installeer me op het terras en schilder tot mijn vingers afvriezen. Zalig. De sfeer hier is een 'berghutsfeer': allemaal reizigers, sommige buitenlanders andere Chinese, en iedereen praat met iedereen. Opvallend is toch dat wij hier steeds de enige 'oudjes' zijn!VRIJDAG 09.02.07Ik sta op met een verkoudheid en keelpijn. Kan natuurlijk niet anders met al dat zweten en die grote temperatuurverschillen. Ik denk er plots aan dat ik vier maanden geleden, 9oktober, de hele dag genoot van de zon in mijn tuin. Het was toen ook abnormaal warm bij ons, dezelfde verzuchting als hier in het Noorden, en het was een van mijn enige rustdagen waar ik toen voluit met een flesje champange bij me, op mijn eentje van genoot. Hopend dat 'de bange blanke man' niet te fout zou stemmen...Vandaag wordt het dalen en hier ben ik niet zo'n knaller in. Het is zanderig en de stenen liggen losser. Maar we doen het op het gemak en nemen vooral onze tijd om veel rond te kijken: zo mooi! En natuurlijk staat hier een GSM mast!Om 13 uur komen we aan in een hotel op mijn maat gesneden. Gisteren zagen we het al aangekondigd: op de grote stenen langs het bergpad schrijven ze hun publiciteit: CHATEAU WOODI. Gelegen in het dorp 'WALNOOTTUIN', letterlijk vertaald. (onze Erik gaf ons trouwens chocoladen walnoten mee als herinnering aan onze mooie tuin, die zijn inmiddels zuinig verorberd) En gelegen in de TIJGERSPRONGKLOOF van de GOUDEN ZANDRIVIER. Als dat niet klinkt! Bij aankomst in het dorpje lieten we hiervoor twee andere hotels liggen: een gloednieuw charmant Tibetaans en een toeristisch die in de Lonely Planet aangekondigd is. Maar dit is het toppunt van couleur locale! Een kamer voor 3 euro, aan het plafond hangt een peertje en een wasdraad, er kan net een bed en een tafeltje in, het toilet buiten, (naar een douche durven we niet eens vragen maar die blijkt er wel te zijn) en het uitzicht is prachtig en er is een fantastisch zonneterras met een nog knapper uitzicht! Wat wil je nog meer. We installeren ons. Het is nu zeker 25 graden. Ik zit bij gebrek aan een t-chirt in mijn wollen onderhemd te zweten en te genieten van een heerlijk biertje! Het is vrij sterk en zit meteen in mijn hoofd, straks dalen we de kloof af tot aan de rivier: dat zal op deze manier wel vlot gaan!Na een rust en een lekkere noedelschotel beginnen we om 14u30 aan de afdaling. Wat laat want de tocht duurt 4 uur, lazen we. Natuurlijk wordt dit dalen af en toe erg penibel. Langs ravijnen, over enkele latten die moeten doorgaan voor een bruggetje of die men 'ladder' noemt... maar natuurlijk erg mooi.We moeten betalen om op de grote stenen te mogen klauteren, half in de rivier. De stenen zijn bereikbaar dankzij meer van die laddertjes. En die zijn door de plaatselijke bevolking gemaakt, dus vragen ze geld. Dit gold daarnet ook voor het pad: ik heb dit aangelegd dus ik vraag geld. Nu bedank ik, niet omwille van de centen! Frank klautert wel, natuurlijk. Maar als ze voor de steen ernaast weer geld vragen heeft hij het ook gezien.We willen tot aan de stenen geraken waar de tijger zou over gesprongen zijn maar daar geraken we net niet: een kloof scheidt ons. Maar we staan er erg dichtbij en zijn tevreden.Bij de terugtocht lopen we, natuurlijk!, grandioos verkeerd. En als Frank begint enthousiast te doen dat het zo mooi is en zo plezant is snap ik dat het ECHT foutloopt. Het is bijna zes uur en we doen niet anders dan dalen terwijl het dorp hoog ligt. We beslissen terug te keren naar het punt waar we denken dat we de verkeerde keuze maakten. We hollen bijna terug! We vliegen die berg op, totaal op adrenaline want eigenlijk waren we allebei best al moe. Ravijnen, knappe rijstvelden, mooie bloemetjes, de zon die de hemel en de bergpieken omtovert in schitterende kleuren, watervalletjes, van die schattige zwarte varkens... het mag me gestolen worden! Ik denk alleen: deze nachttemperatuur is te koud om buiten te slapen! Tien minuten voor het pikdonder komen we aan in ons hotel. Ik moet er zo bezweet en beroerd uitgezien hebben dat de uitbaters die ons zagen aankomen meteen wel een douche voor ons hebben. En nog niet eens een slechte! En Frank vooral maar blijven beweren dat we nog alle tijd hadden... Grrr...We gaan binnen eten in 'het restaurant van het hotel'. Ze hebben nog plezier als ze ons zien. Er is een leuke sfeer. De ruimte is erg groot en rommelig. Er staat wel een sjieke computer die niet werkt wegens geen geld. Worsten en klompen vlees hangen te drogen (daar houden we niet echt van maar dat zie je hier overal), er branden twee peertjes die onregelmatig verlichten, het eten is heel lekker, de familie zit te kaarten en te lachen... Het valt me op dat werkende Chinezen, zelfs gepensioneerden, makkelijk zeggen dat ze genoeg verdienen en tevreden zijn. Dit is iets wat je bij ons zelden hoort!Zoals bijna elke avond kruipen we rond 21uur in bed, dicht bij elkaar... wat kun je anders bij deze kou... maar ik geef toe: er zijn slechtere oplossingen!ZATERDAG 10.02.07Voor we om 14 uur onze bus moeten nemen dalen we nog even de kloof af met de bedoeling een ander deel te zien en ook te zien waar het gisteren fout liep en of we er zouden geraakt zijn indien we doorliepen. Ja, we zouden er misschien geraakt zijn: op het eind van het pad beneden loopt een pad onvoorstelbaar steil omhoog naar het dorpje. Maar we zijn het erover eens dat ons dat erg lastig zou gevallen zijn!Nu daalden we af via 'een eigen' weg tot aan de rivier. De grote stenen die hier in het water liggen zijn puur witte marmer. Prachtig. Ik ben overtuigd dat de tijger HIER over de rivier gesprongen is! Ik voel me een beetje tijger en spring vlot van de ene steen naar de andere. Vind ik erg leuk als ze niet glad zijn en vast liggen! Ik ben erg in mijn nopjes dat we deze wandeling nog gemaakt hebben. We klauteren omhoog via het officiele pad, eten wat en nemen om 14u30 de bus. Er is geen bushalte: je wacht gewoon langs de weg tot hij voorbij komt...In een gammele bus, volgepropt met pakken en gigantische zakken, rijden we naar Baishuitai. Daar zijn kalkterrasssen te zien. Ik zag hier ergens per ongeluk een fotootje van, weken geleden en opperde toen dat ik dat graag zou zien. Maar iedereen zei dat dit wellicht onmogelijk was wegens te ver, te hoog,te gevaarlijk en teveel sneeuw. Maar ze kennen ons niet! We rijden naar Baishuitai!Nu moeten we toegeven: de omstandigheden zijn op het randje. Meer sneeuw had er niet moeten liggen. En de ravijnen zonder vangrails moeten ook niet meer dieper zijn.... Maar telkens dacht ik dat ik de allermooiste bustocht van mijn leven beleefde maar ook nu denk ik dat. Onbeschrijfelijk mooie landschappen!Om 17 uur droppen ze ons af net voor de kalkterrassen. Ze zijn te vergelijken met die in Turkije, vertelt Frank. Ik geniet, ze zijn prachig! Al krijg ik er een ernstige dip. Koud zweet breekt me uit, ga trillen op mijn benen, en voel dat ik flauw ga vallen. Dit is de tweede keer in China dat me dat overkomt. Maar een zakje nootjes helpt me weer op de been. We nemen het eerste, 'beste' hotelletje. Ik denk niet dat er hier veel keuze is. Deze streek is erg rudimentair. De eerste keer ook dat we ergens komen waar geen stromend water is. De man is al apetrots dat hij kan zeggen dat er een lampje aan het plafond hangt. Later zien we dat er inderdaad bijna nergens verlichting is. En we hebben ook een alleraardigst terrasje. Daarenboven zijn we blij als kinderen dat we in het plaatselijk winkeltje chocolade en 'teutemeut' (zo noemen we de kleine flesjes met sterke, heldere drank) vinden.In een gebied waar geen verlichting is schitteren en fonkelen de sterren zoals je ze bij ons nooit ziet schitteren... (hoe zou het nieuwe sterretje bij de Rottiertjes groeien en bloeien?)ZONDAG 11.02.07Een kattewasje aan de bak, buiten, noedels eten (deze toestand beleefde ik 20 jaar geleden zowat overal in China) en de bus op naar Shangrila. De weg valt nu eens niet zo bijzonder mee. Nochtans beslisten we die tocht te doen omwille van de busrit. We stijgen tot 3500meter, overal sneeuw, knap dat wel maar eens op dergelijke hoogte lijkt het overal een beetje op elkaar, vind ik. Maar letterlijk vertaalt betekent Shangrila het aardsparadijs. DIT kunnen we toch niet achterwege laten? In 1920 schreef een engelstalig man, James Hilton een boek over China en hij heeft het over een aardsparadijs. Nu zijn de Chinezen gaan uitpluizen over welke streek hij het zou hebben en men constateerde dat het deze plaats moest zijn. Slechts enkele jaren geleden, max. drie, veranderde men prompt de naam van de stad, Zhong Dian in Shangrila. En door dit hele verhaal verwacht men hier een invasie van toeristen. Dit is dan inderdaad sterk zichtbaar: eens in dit arrondisement wordt de smalle kronkelweg plots een soort autostrade. Het laatste deel van de tocht is heel knap. We rijden door een hoogplateau: erg hooggelegen, zeer breed en uitgestrekt. Je hebt niet door dat je op 3250 m hoogte zit. Wat hier wel duidelijk is dat je dicht bij Tibet zit! Wat een andere wereld! In de velden lopen Yaks, de huizen zijn gigantisch groot en een totaal andere bouwstijl: drie grote vlakke muren die naar mekaar toelopen en de fries rond de raampjes versmalt ook naar boven toe waardoor het konisch effect groter wordt. De grote gevel die meestal naar het zuiden gericht is bestaat uit mooi gesculpteerd houtwerk.Vanaf de bushalte lopen we tevoet naar de oude stad. Foute beslissing want inmiddels loopt de temperatuur hier weer in een minimum van tijd op naar te heet, en door de hoogte hebben we pap in onze benen. De rugzak weegt. Een erg lekkere maaltijd met yakvlees doet wonderen. In de oude stad draaien betonmolens en hoor je beitelen alsof hun leven ervan afhangt. Er zijn massa'a hotels en massa's winkeltjes. Wel weer allemaal in die mooie oude gebouwen, al dan niet recent in oude stijl opgetrokken.We bezoeken de tempel en de reuzegrote, vergulde bidmolen. Hitte of geen hitte, doodop of niet: Frank moet eraan draaien. We slenteren door het toeristisch deel van de stad, komen en een prachtig oud huis terecht van een erg anti-maoist. De man was de grootgrondbezitter van deze streek en heeft het natuurlijk niet makkelijk gehad tijdens Mao. Zijn huis werd in beslag genomen, hij kwam in de gevangenis terecht, en is nu Deng Xiaoping dankbaar: hij heeft zijn huis terug.Ook hier kom je makkelijk in buurten met minder winkels terecht en merk je hoe dicht het boerenleven bij de stad ligt.Hier bevriezen we nu echt. Het mooie uitzicht vanaf onze kamer op de verlichte bidtoren en pagode verwarmt maar de hete douche werkt nog efficienter.Ook het verwarmd bed is vanaf 21 uur een feest en als Frank dan nog hetzelfde patroon volgt waan ik me toch in het paradijs.MAANDAG 12.02.7Het was te denken: we moeten even wachten op warm water: de buizen zijn bevroren. Maar het komt snel goed in dit goede hotel.Om 12uur reizen we terug naar ons vertrekpunt van enkele dagen geleden: LIJIANG. Is het nu omdat ik wat wen aan de hedendaagse manier van omgaan met toerisme van de Chinezen of is het omdat het overdag is en de artificiele verlichting geen part speelt, maar Lijiang bevalt me nu stukken beter. We vinden een prachtig hotelletje met een terrasje, uitkijkend op het oude dakenspel van de oude stad. Hier zit ik trouwens te bloggen. Leuk dat die computers dan buiten staan maar koud, natuurlijk.Dit hotel is vrij uniek qua constructie want de meeste zijn zo typisch omheen een supergezellige binnenkoer gebouwd. Ja, de stad doet erg aan Brugge denken! Ik laat me meeslepen in de sfeer en we kiezen een tafeltje aan het oudste brugje van de stad. Het is ook fijn om even te bellen met mijn ouders in Spanje! Eindelijk lukt het! (als dit niet eerder lukte is dat alleen omdat die oudjes altijd op stap zijn...)DINSDAG 13.02.07Na een geimproviseerd ontbijtje in de zon op ons terras huren we fietsen om enkele Naxi-dorpen in de buurt te bezoeken.Deze dag zien we een beetje als onze laatste echte reisdag. En het wordt een topper, dat is natuurlijk leuk!We fietsen langs een autostrade zonder auto's (erg ongewoon in China) en wanen ons daardoor bijna in Irak: waar is de tijd dat we fietsen tussen Jordanie en Irak, via de lege autosnelweg... toen was de weg leeg door het embargo... veel gebeurd sindsdien!De kennismaking met Baisha is reuzetof. We maken de kleinste steegjes onveilig tot zij mij aanvallen: lekke band: ik fietste in een doorn. Een fietsenhersteller zoeken en vinden, natuurlijk, we zijn in China nietwaar. In het open huisje naast ons zitten ongeveer tien muzikanten te wachten op een bus bezoekers die niet afkomt. Het is te rustig naar hun zin en daarom spelen ze voor ons! We moeten wel meedoen. Frank krijgt twee cimbalen in de pollen en ik twee ringen die ik op elkaar moet laten slaan. De muziek is taoistisch en erg rustgevend. Ik geef me eraan over en geniet. Ze zijn tevreden over ons: ik mag bijna blijven.In het resto waar we koffie drinken en baba eten kunnen we vragen stellen aan de baas: praat goed engels. Zo hoor ik nu waartoe die dikke doeken op de rug van de vrouwen dienen: warmte en bescherming bij het sjouwen van zware lasten op hun rug. Ik word er triestig van want het is waar dat de vrouwen hier gigantisch hard werken. Meer en zwaarder dan de mannen. Daarenboven weten we dat het zelfmooraantal van vrouwen op het platteland in China het hoogst ter werelg is: nu veel mannen naar de stad trekken is hun positie ver van verbeterd...De dorpen zien er anders wel beter uit dan 20 jaar geleden, als ik vergelijk. Ik was toen positief omdat destijds alle Chinezen gehuisd waren, gekleed waren, te eten hadden, onderwijs en een vrij goede geneeskunde genoten. Niet niets voor een land met dergelijke bevolkingsaantal. Ik vergeleek het toen uiteraard ook met Afrika en Indie die ik ervoor bezocht en kon voor wat ik hier toen zag,echt wel respect krijgen. Vanaf toen heb ik het socialisme van Mao ook een stuk anders bekeken, want dit hebben de Chinezen wel aan hem te danken. Hadden ze hem niet gehad dan was het hier Indie of Afrika.Nu zien de dorpen er nog erg rudimentair uit maar tenslotte is er nu wel bijna overal stromend water, electriciteit, GSM, zijn de mensen vrij goed gekleed en hebben veel gevarieerder te eten, sindsdien. En... zoals een kennis schrijft: Chinezen kunnen nu wel voor eigen stoep vegen! Dit is zeker erg verandert met alle gevolgen vandien voor de dorpen.En dat het toerisme de mensen geen windeieren legt is duidelijk. Net na het bezoeken van die charmante, authentieke Naxi-dorpen, zoals wij dat graag noemen, komen we terecht in een andere maar niet minder authentieke wereld. Eerst is er nog een klein dorpje waar ook veel kanalen zijn en waar men zeer recentelijk snapte: wat ze in Lijiang kunnen, kunnen wij ook: renoveren en nog eens renoveren! De allercharmantste hotelletjes rijzen uit de grond en het is het hier ook wel waard! Dit wordt een toeristische voltreffer voor veel reizigers. Het is wellicht doordat de zaken hier goed gaan dat we op de immense baan terecht komen die ons nu naar Lijang brengt. Een immense baan met aan weerskanten een gigantisch groot aantal nieuwbouw: heel erg sjieke villa's, ook moderne eengezinswoningen en appartementen. Allen opgebouwd in 'eigen dorpen', ommuurd. Maar zoveel? Hopelijk overbouwden ze zich niet teveel en als dat dan zo is, kun je alleen maar hopen dat de leegstand uiteindelijk de prijs naar beneden zal halen en voor meer mensen toegankelijk zal zijn.Van de hedendaagse stad rond Lijang waar je als toerist eigenlijk niet naartoe gaat, val je ook achterover. Maar dit is uiteraard ook China! Die hedendaagse stad is indrukwekkend heropgebouwd, na de aardbeving. Nu geniet zo'n 20% van de bevolking van dit soort luxe in China. Het is nu natuurlijk de uitdaging van China om de kloof nu niet groter te laten worden en de armen en het platteland te kunnen laten meegenieten. Dat is duidelijk voor iedereen. Maar goed, ze moeten ergens beginnen en je merkt toch dat vooruitgang hier wel gebruikt wordt in functie daarvan, wat je er bij ons ook vaak over hoort. En dat het een hele klus is voor zo'n land met zo'n bevolkingsaantal is ook wel te begrijpen... het is een opdracht!Fietsen binnenbrengen in de oude stad en toch tevoet terug komen naar de nieuwe stad die eigenlijk echter is. We eten op een overdekte markt. Heel netjes en heel lekker.Deze dag vol contrasten zorgde nog voor een pittige afsluiter!WOENSDAG 14.02.07Ik vul de voormiddag en middag met mijn blog aanvullen. Frank gaat politie opzoeken om mijn visum te verlengen. We pakken in en verlaten dit zuiders oord voor het koele noorden. De ijzeren vogel brengt ons er straks heen. Om 22 uur komen we aan in Peking. Morgen vliegen we dan naar Shengyang!! Ik hoop daar nu vooral iets van het Chinees nieuwjaarvieren te mogen meemaken! Hier stijgt de feestkoorts: nog meer rode lampioenen, nog meer lichtje worden opgehangen. Winkels vol geschenkmanden. Op straat schrijven ze van die rode stroken, vertikaal met gouden letters: gelukwensen om links en rechts aan de deur te hangen. Ik heb er ook al: ik hang ze bij aankomst onmiddellijk op. En mijn Frank zich maar zorgen maken: of hij wel genoeg meubelen heeft, of het dekbed wel groot genoeg is, of ik wel genoeg contact met de stad zal hebben...See You in Shengyang, overmorgen!